Χωρίς τηλέφωνα ...

ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΑ …

ΕΝΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Πριν μερικές μέρες είχα πάει με ένα ξάδελφο μου στον Ακάμα. Ανεβήκαμε με αρκετό κόπο, λόγω του κακού οδικού δικτύου, ψηλά στο φάρο που είναι στο δυτικότερο μέρος του νησιού μας. Εξαιρετική τοποθεσία και θέα. Κρίμα που τα χάλια των δρόμων -ο Θεός να τους κάμει δρόμους- δεν επιτρέπουν στις δεκάδες χιλιάδες Κύπριους που θα ήθελαν να απολαύσουν αυτήν την περιοχή του τόπου μας.

Από εκεί στην άκρη της Κύπρου, στη μέση του πουθενά, πήρα τηλέφωνο και συζήτησα το θέμα μιλώντας μ ένα φίλο μου. Τι μας το λες αυτό θα με ρωτήσετε! Αυτό λοιπόν μου θύμισε μια περιπέτεια των παιδικών μου χρόνων ...

Εκείνο το καλοκαίρι ο παππούς μου εργαζόταν με την εταιρεία που είχε αναλάβει την ανέγερση του νοσοκομείου στη στρατιωτική βάση των ΄Αγγλων στο Ακρωτήρι. Νοίκιασε ένα σπίτι στον πρώτο όροφο μιας διώροφης κατοικίας κοντά στο δημοτικό κήπο Λεμεσού και μετακόμισε εκεί με τη γιαγιά μου. Για να με διασκεδάσουν με πήραν μαζί τους.

Το σπίτι όπως προανέφερα ήταν στον πρώτο όροφο. Η πόρτα ήταν πάντα κλειδωμένη γιατί η εξωτερική πέτρινη σκάλα που οδηγούσε στον όροφο δεν είχε κάγκελα και φοβόντουσαν μήπως πέσω από εκεί ψηλά και πάθω κακό. Φίλους δεν είχα αφού πήγα σε μια άλλη πόλη, άγνωστη για μένα. Με πήρε μια φορά η γιαγιά μου στο δημοτικό και ζωολογικό κήπο αλλά αυτό ήταν! ΄Αντεξα τρεις μέρες! Μετά άρχισα τη μουρμούρα και επαναλάμβανα «θέλω να πάω στο σπίτι μου»! Τότε επειδή δεν με άντεχαν άλλο  το επόμενο Σάββατο με έβαλαν στο λεωφορείο που έφερνε μαστόρους και εργάτες στη Λευκωσία. Ο παππούς μου εξήγησε στον οδηγό πού να νε αφήσει και με αποχαιρέτησαν. Η γιαγιά μου μού έβαλε ένα μήλο στην τσέπη μην θελήσω να φάω κάτι στο λεωφορείο.

Όταν το λεωφορείο έφτασε στο Καιμακλί ο οδηγός με άφησε μια γειτονιά πιο κάτω από το σπίτι μου γιατί βιαζόταν να πάει κι αυτός στο σπίτι του να δει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Κατέβηκα από το λεωφορείο με ένα βαλιτσάκι στο χέρι με τα ρούχα μου. Ένα βαλιτσάκι από εκείνα τα κατασκευασμένα με σκληρό υλικό όπως ήταν τότε κατασκευασμένες και οι μεγάλες βαλίτσες. Πηγαίνοντας προς το σπίτι μου ο δρόμος περνούσε από το σπίτι της θείας μου. Σταμάτησα εκεί και η πόρτα όλως παραδόξως ήταν κλειστή. Την έσπρωξα και δεν άνοιξε, ήταν κλειδωμένη. Κάπου θα πήγε σκέφτηκα. ΄Ισως και στο σπίτι μας γιατί ο δυο αδελφές, μητέρα και θεία μου ήταν αχώριστες και αγαπημένες.

Συνέχισα για το σπίτι μου. Πήγα στην πόρτα της κουζίνας απ ΄όπου μπαίναμε συνήθως στο σπίτι αλλά τη βρήκα κλειστή. Την έσπρωξα αλλά ήταν κλειδωμένη. Το αυτοκίνητο του πατέρα μου δεν ήταν εκεί. Κάπου θα πήγαν σκέφτηκα και θα επιστρέψουν. Είχε ήδη αρχίσει να πέφτει το πρώτο σκοτάδι αλλά δεν φαινόταν κανένας. Πείνασα και θυμήθηκα το μήλο που μου έβαλε η γιαγιά μου στην τσέπη πριν ξεκινήσει το λεωφορείο. Το έφαγα, όπως τρώνε στα κινούμενα σχέδια τα μήλα, μέχρι να πέσει και το τελευταίο κουκούτσι, αλλά δεν φαινόταν κανένας τους. Νερό έπινα από τη βρύση της αυλής και έτσι δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Όταν κατάλαβα πια ότι δεν πρόκειται να έρθουν εκείνο το βράδυ, έσπρωξα δυνατά την πόρτα του πλυσταριού που είχαμε στο πίσω μέρος της αυλής και εκεί πέρα προσπάθησα να κοιμηθώ. ΄Ολο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι! Με τον παραμικρό θόρυβο πεταγόμουν επάνω νομίζοντας πως κάτι κακό θα συμβεί. Θα πρέπει όμως να με πήρε και λίγο ο ύπνος από την πολλή κούραση και αγωνία. ΄Οταν ξύπνησα την Κυριακή ο κόσμος είχε αρχίσει να επιστρέφει από την πρωινή λειτουργία. Βγήκα έξω πλύθηκα, ήπια νερό αλλά δεν είχε επιστρέψει κανένας. Ξαναπήγα μέχρι τη θεία μου αλλά τίποτα! Ξαναγύρισα στο σπίτι μου και περίμενα μέσα στο πλυσταριό κάνοντας χίλιες δυο κακές σκέψεις. Μέχρι που σκεφτόμουνα πως θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου σαν τον ΄Ολιβερ Τουίστ!

Αργά το απόγευμα άκουσα το αυτοκίνητο του πατέρα μου να μπαίνει στην αυλή. Πετάχτηκα έξω και πλησίασα κλαίγοντας! Κατέβηκαν όλοι από το αυτοκίνητο οι  γονείς μου,  τα αδέλφια μου, η θεία και ο θείος μου και τα ξαδέλφια μου. Πήγαν εκδρομή στον Απόστολο Αντρέα όπου και διανυκτέρευσαν!

Δεν είχαμε τότε κινητά τηλέφωνα …

Κ.Α.Χ.

25.9.2014