Καρδερίνα και πάθος για ελευθερία

 Καρδερίνα και πάθος για ελευθερία

Ο φίλος μου ο Βάκης στην άλλη γραμμή. Τρόπος του λέγειν δηλαδή «στην άλλη γραμμή» αφού με τα κινητά δεν υπάρχουν γραμμές και σύρματα.

-         Πάμε για καφέ;

-         Και δεν πάμε;

-         Στην καφετέρια στην τέως οδό Μουσείου.

-         Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί, εκτός κι αν το self test με βγάλει θετικό!

-         Και πληρώνω εγώ. Θέλω να ενεργοποιήσω την καινούρια μου κάρτα.

-         Χα, χα. Να σταματήσεις σε ΑΤΜ!

Στην καφετέρια αφού βγάλαμε τις μάσκες, παραγγέλλει ο Βάκης-

-         Καφέ λάττε χωρίς ζάχαρη.

-         Αμερικάνο χωρίς ζάχαρη με ζεστό γάλα.

Μετά την πρώτη γουλιά ο Βάκης με ρωτά-

-         Γιατί τόσο πάθος για ελευθερία; Και δεν εννοώ μόνο ελευθερία αλλά και ελεύθερη έκφραση απόψεων κλπ.

-         Να σου πω. Όπως ξέρεις στο δημοτικό σχολείο ξεκίνησα από τη δευτέρα τάξη. Θα «έχανα χρόνο» αν πήγαινα στην πρώτη τάξη. Ο πατέρας μου που ήταν δάσκαλος μου έκανε μαθήματα γραφής, ανάγνωσης και αριθμητικής. Πήγα λοιπό στο Αρρεναγωγείο, παρακάθησα σε εξετάσεις και με έγραψαν στη Δευτέρα τάξη. Έτσι αντί να «χάσω χρόνο» κέρδισα ένα. Μου φάνηκε χρήσιμο αυτό μετά που πήγα για σπουδές στο εξωτερικό. Πρώτα σπούδασα και μετά έκανα τη στρατιωτική μου θητεία.

-         Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το πάθος για ελευθερία;

-         Περίμενε και θα καταλάβεις. Τότε στο αναγνωστικό της δευτέρας τάξης του δημοτικού υπήρχε ένα κείμενο για ένα καπετάνιο που μετά από πενήντα χρόνια ξεμπάρκαρε και επέστρεψε στο νησί του. Εκεί στο λιμάνι όπου κατέβηκε χωλαίνοντας με το μπαστούνι του και τη στολή του βρέθηκε μπροστά του ένα παιδί που διαλαλούσε ότι πουλούσε καρδερίνες-

-         «Καρδερίνες, έχω καρδερίνες!»

-         «Πόσο τις δίνεις  ρε παιδί τις καρδερίνες;»

-         «Ένα τάλιρο. Πάρε καπετάνιε!»

-         «Δώσε μου μία. Έλα πέντε φράγκα»

Παίρνει ο καπετάνιος την καρδερίνα και την αφήνει ελεύθερη να πετάξει. Ο μικρός που νόμισε ότι του ξέφυγε έτρεξε να την πιάσει. Ο καπετάνιος σήκωσε απειλητικά το μπαστούνι και είπε-

-         «Άσε την ελεύθερη μικρέ. Ξέρεις τι θα πει ελευθερία; Πενήντα χρόνια κλεισμένος σε ένα καράβι και να πιάνεις στεριά μερικές ώρες ή στην καλύτερη περίπτωση μερικές μέρες;»

Από τότε φίλε Βάκη «έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει», που λέει και το τραγούδι, μια καρδερίνα που πέταξε ελεύθερη!

-         Μα τι πουλί είναι η καρδερίνα;

-         Έλα ρε Βάκη! Μετά από όλα αυτά, μόνο αυτό έχεις να με ρωτήσεις; Καρδερίνα είναι ο σπίννος.

Κ.Α.Χ

8.2.2022

 

Ανατολίτικο παζάρι για τους Δήμους

 Ανατολίτικο παζάρι για τους Δήμους

-         Φίλε Βάκη καλή σου μέρα. Πάμε για καφέ;

-         Να πάμε βέβαια. Προτείνω όμως να πάμε στη Λήδρας. Στα παλιά μας τα λιμέρια.

-         Τρόπον τινά επιστροφή στην κανονικότητα έστω και εν μέσω πανδημίας!

-         Με τον κορωνοιό δεν υπάρχει κανονικότητα.

-         Έχεις δίκαιο. Όταν γίνει η Κύπρος κανονικό κράτος τότε θα γλυτώσουμε από τον ιό!

Βρεθήκαμε λοιπόν στην παλιά μας καφετέρια στην οδό Λήδρας και παραγγείλαμε καφέδες που συνοδεύονται με τυρόπιτα.

-         Άλλαξαν τα γκαρσόνια Βάκη. Δεν είναι εδώ αυτή που έλεγες ότι είναι η πιο καλή γκαρσόνα.

-         Πέρασαν περίπου δυο χρόνια από τότε που λόγω κορονοιού αλλάξαμε στέκι.

-         Ελπίζω ο καφές να παρέμεινε καλός όπως ήταν πριν.

-         Παρακολουθείς τις εξελίξεις με τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης;

-         Ναι βέβαια. Θυμάσαι που παλαιότερα τη λέγαμε μόνο διοίκηση επειδή το αυτοδιοίκηση μπορεί να εθεωρείτο σοσιαλιστική έκφραση;

-         Ναι έχεις δίκαιο. Μπορείς να φανταστείς τη Λευκωσία με χωρίς να έχει ενωθεί με άλλους Δήμους; Χωρίς το Στρόβολο, την Αγλαντζιά και το Πανεπιστήμιο; Χωρίς τα Λατσιά και το νοσοκομείο;

-         Εγώ όχι! Ρώτα όμως και τα κόμματα που μετρού τα κουκιά τους σε κάθε περιοχή και κόβουν και ράβουν έχοντας ως πρώτη τους προτεραιότητα να εκλέγουν δημάρχους. Ανατολίτικο παζάρι κατάντησε το θέμα του αριθμού των Δήμων Χειρότερο και από το παζάρι στην αγορά του Αλ Χαλίλη στο Κάιρο. Σε μια επίσκεψη μου στο Κάιρο πήγα και στην αγορά του Αλ Χαλίλη επηρεασμένος τότε από το ομώνυμο τραγούδι του Αλκίνοου. Από μια μεγάλη πλατεία με τζαμί και ευρωπαικά καφέ μπαίνεις σε ένα στενό δρομάκι με μαγαζάκια-τρύπες και πολλά εμπορεύματα έξω στο δρόμο. Πολλά από τα μαγαζάκια επεκτείνονται και στον όροφο όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός εμπορευμάτων μα μικρούς διαδρόμους ανάμεσά τους για να έχει ο πελάτης πρόσβαση και να διαλέγει. Οι έμποροι σε τραβάνε από τα μανίκια για να σου πουλήσουν πράγματα. Μερικοί μάλιστα ξέρουν και κάποιες λέξεις στα Ελληνικά και προσπαθούν να σε δελεάσουν. Εκεί αρχίζει και το ανατολίτικο παζάρι. Σου λεν μια τιμή, αντιπροτείνεις το 10% και αρχίζουν να ρίχνουν την τιμή μέχει αυτή που τους αφήνει έστω και ελάχιστο κέρδος. Πιο κάτω δε γίνεται οπότε κατι λένε στα αραβικά και το παζάρι σταματά εκεί. Στο τέλος του στενού αυτού δρόμου βρίσκεις για επιστροφή στην πλατεία μια λεωφόρο που εκείνη την ώρα που ήμουν εκεί ήταν η ώρα που θα σχόλαναν και ήταν γεμάτη αυτοκίνητα, πεζούς, κάρα που τα έσερναν γαιδούρια, εφημερίδες και σακούλες. Αυτή την αγορά μου θύμισαν τα κόμματα με τα παζάρια τους για τους δήμους.

-         Στο νόμο θα υπάρχει και πρόνοια για δημοψηφίσματα.

-         Με αυτό τον τρόπο τα κόμματα μεταφέρουν την ευθύνη στους ώμους του λαού με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Θυμάμαι ένα καθηγητή μας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ που στο μάθημα της Διοίκησης και Διαχείρισης του Δημόσιου Τομέα, μας έλεγε ότι τα δημοψηφίσματα κατάντησαν το καταφύγιο και το άλλοθι ανίκανων κομμάτων να κυβερνήσουν με ευθύνη για το δημόσιο συμφέρον.

Κ.Α.Χ

10.2.2022