Από το 1957 στο
2018
Η Mercedes έτρεχε με τους δυο φίλους στο δρόμο από την
Περιοχή της Καλογραίας προς το δρόμο Λευκονοίκου-Τρικώμου. Ο ένας φίλος ο
συνοδηγός, λέει στον άλλο:
-
Πόσα μου έφερε στη μνήμη αυτό εδώ το
σημείο της διαδρομής ...
***
Το καλοκαίρι του 1957 ένα Morris Minor αγκομαχούσε να
ανέβει ένα στενό δρόμο ένα κομμάτι του οποίου ήταν χωματόδρομος, από την
Καλογραία στο Λευκόνοικο. Στο αυτοκίνητο βρισκόταν μια οικογένεια, ο πατέρας, η
μητέρα και δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
Σε κάποιο ανηφορικό σημείο του δρόμου ξεπετάγεται ένας
ηλικιωμένος λεβεντάνθρωπος με λυγερή κορμοστασιά, ψηλός και με άσπρο μουστάκι.
Κάνει νόημα στον οδηγό να σταματήσει. Ο οδηγός σταματά για να δει τι τον θέλει
ο άνθρωπος αλλά και για να ξεκουράσει τη μηχανή του οχήματος που άρχισε να
βγάζει ατμό από το ραδιατέρ.
Πίσω από το γέροντα που θύμιζε αρχαίο Έλληνα θεό,
εμφανίστηκε και μια γυναίκα αρκετά χρόνια πιο μικρή από αυτόν, θα μπορούσε να
ήταν κόρη του, σωστή Αφροδίτη.
-
Η γυναίκα μου, είπε ο άνθρωπος και
συνέχισε. Ξέρεις να διαβάζεις το γιο μου;
-
Ναι ξέρω!
-
Έλα γυναίκα, φέρε το γράμμα.
Η γυναίκα έβγαλε από την τδέπη της ποδιάς της ένα γράμμα
σε αεροπορικό φάκελο και τον έδωσε στον πατέρα. Πίσω στο δάσος βρισκόταν ένα
μικρό δωμάτιο, κτισμένο ανάμεσα στα πεύκα και δίπλα ένα μαντρί κατασκευασμένο
από τσίγγους βαρελιών πετρελαίου.
Ο Πατέρας έβγαλε από το φάκελο ένα κομμάτι χαρτί και άρχισε
να διαβάζει: «Αγαπητόι μου γονείς, είμαι καλά και το ίδιο εύχομαι και για εσας.
Οι σπουδές μου πάνε καλά. Βρήκα και δουλειά για να μη σας επιβαρύνω πολύ στα
οικονομικά. Πλένω πιάτα τα βράδια σε άνα εστιατόριο ενός Κύπριου και τις μέρες
παρακολουθώ τα μαθήματά μου στο Πανεπιστήμιο ...»
Ο άνθρωπος άκουε με προσοχή ενώ ένα δάκρυ κύλησε απο τα
ματια της μάνας του φοιτητή η οποία ρώτησε:
-
Ξέρεις και να γράφεις το γιο μου;
-
Ναι ξέρω!
Η γυναίκα έβγαλε και πάλι από την τσέπη της ποδιάς της
χαρτί και μολύβι και τα έδωσε στον οδηγό του αυτοκινήτου. Με μια φωνή
υπαγόρευσαν: «Αγαπητέ μας υιέ, είμεθα καλά και το ίδιον επιθυμούμεν και δι εσέ
...»
Όταν τέλειωσε το γράμμα η γυναίκα έβγαλε από την τσέπη
της ένα αεροπορικο φάκελο με γραμμένη τη διεύθυνση. Ο άνθρωπος έδωσε τρία
γρόσια στον οδηγό και τον παρακάλεσαν να ταχυδρομήσει το γράμμα στο ταχυδρομείο
της πόλης.
Το αυτοκίνητο ξεκουράστηκε, η οικογένεια αποχαιρέτησε το
ζευγάρι και τράβηξε το δρόμο της.
Το 1974 το μικρό παιδί της οικογένειας ήταν στρατιώτης
στην περιοχή της Κλεπίνης και όταν έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς και οι
στρατιώτες βρέθηκεν περικυκλωμένοι, κατάφερε να διαφύγει μέσω Χαλεύκας
ανεβαίνοντας σε ένα παραφορτωμένο με ανθρώπους λεωφορείο και με σπασμένο το
αριστερό του χέρι. Όταν έφτασαν στη Λευκωσία πήγε στο νοσοκομείο με φρικτούς
πόνους. Εκεί ένας γιατρός τον φρόντισε. Στην κουβέντα επάνω έμαθε πως ο γιατρός
σπούδασε στην Αγγλία και πως οι γονείς του ήταν από την «περιοχή της Καλογραίας».
-
Από την Καλογραία γιατρέ;
-
Από την περιοχή της Καλογραίας. Ο πατέρας μου
μεγάλος στην ηλικία ερωτεύτηκε τη μητέρα μου, αρκετά πιο μικρή του και
κλέφτηκαν. Έφυγαν από το χωριό και κατοικούσαν στο δάσος, κοντά στο δρόμο που
πήγαινε στο Λευκόνοικο.
Μικρός που είναι ο τόπος μας σκέφτηκε ο τραυματίας
στρατιώτης.
Η Mercedes, 44 χρόνια μετά το 74 ή 61 χρόνια μετά το 57,
έφτανε στη διασταύρωση του δρόμου Λευκονοίκου-Τρικώμου ...
Κ.Α.Χ.
30.9.2018
