Σημαίες με λουλάκι ...

ΣΗΜΑΙΕΣ ΜΕ ΛΟΥΛΑΚΙ …

ΔΕΚΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Καθώς ταξιδεύαμε με το ξάδελφό μου στους κακοτράχαλους δρόμους του Ακάμα στο ραδιόφωνο ακουόταν το τραγούδι του Σαββόπουλου «σημαία από νάιλον». ΄Αρχισα κι εγώ να σιγοτραγουδώ οπότε ήρθε στη σκέψη μου  η περίοδος του Αγώνα κατά των ΄Αγγλων όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο Καιμακλίου, μάλλον στο Αρρεναγωγείο Καιμακλίου, γιατί τότε τα σχολεία χωρίζονταν σε Αρρεναγωγεία και Παρθεναγωγεία, με αυτή τη σειρά μάλιστα, πρώτα οι άρρενες και μετά τα «θηλυκά».

Τότε οι ΄Αγγλοι απαγόρευσαν την ανάρτηση της Ελληνικής σημαίας στα σχολεία και έδωσαν  οδηγίες στους διευθυντές των σχολείων να κλείνουν τα σχολεία όπου υπάρχει Ελληνική σημαία και να ειδοποιούν την αστυνομία σχετικά. Η αστυνομία με τη σειρά της ειδοποιούσε τα στρατό και έρχονταν ΄Αγγλοι στρατιώτες και κατέβαζαν τη σημαία και τότε μας επέτρεπαν  να μπούμε στις τάξεις για μαθήματα. Την ώρα που κατέβαζαν τη σημαία οι στρατιώτες οι περισσότεροι μαθητές τους γιουχάιζαν ή έριχναν πέτρες. Μερικές φορές μάλιστα στεκόμασταν προσοχή λες και γινόταν κανονικά υποστολή της σημαίας.

Μόλις λοιπόν ο διευθυντής έβλεπε το πρωί που πηγαίναμε σχολείο Ελληνική σημαία κλείδωνε τις αίθουσες και ακολουθούσε τη νενομισμένη διαδικασία! Άλλο που δε θέλαμε οι μαθητές να χάνουμε το μάθημα και τριγυρνάμε στο γήπεδο του σχολείου μέχρι που οι ΄Αγγλοι στρατιώτες να κατεβάσουν τη σημαία.

 Στήσαμε τότε «βιομηχανία» κατασκευής σημαιών! Χάθηκαν τα σεντόνια, τα μαξιλαροντύματα και οι μαντηλιές από τα ερμάρια των σπιτιών και τα λουλάκια από τα πλυσταριά! Ομάδες μαθητών όταν έδυε ο ήλιος τρυπώναμε σε ένα δωμάτιο στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας που χρησιμοποιούσε ο καντηλανάφτης για λιώνει το κερί και να κατασκευάζει κεριά για την εκκλησία. Εκεί κόβαμε τα ρούχα που μαζεύαμε από τα σπίτια σε κομμάτια μεγέθους σημαίας και ζωγραφίζαμε με το λουλάκι ένα σταυρό στη μέση στο χρώμα του λουλακιού. Φτιάχναμε εφτά-δέκα σημαίες να μας αρκούν για όλη τη βδομάδα! Το πρωί πήγαινε ένας μαθητής ανέβαινε στη στέγη του σχολικού κτηρίου και έβαζε σε ένα σκουπόξυλο τη σημαία. Οπότε έκλεινε το σχολείο ο διευθυντής και άρχιζε η ίδια διαδικασία …

Σιγά-σιγά  συνειδητοποιήσαμε ότι οι ΄Αγγλοι στρατιώτες εύκολα κατέβαζαν τη σημαία και χάναμε πολύ λίγη ώρα από τα μαθήματα. Τότε ο ξάδελφος μου με τον οποίο ταξίδευα στον Ακάμα και ήταν δυο-τρεις τάξεις μεγαλύτερός μου, μαζί με άλλα παιδιά σοφίστηκαν το εξής. ΄Εδεσαν στον «ιστό» της σημαίας δύο καλώδια και τα πέρασαν από την υδρορροή της στέγης αφού έδεσαν στην άλλη άκρη των καλωδίων ένα κονσερβοκούτι με δυο-τρεις πέτρες μέσα Οι ΄Αγγλοι που ήρθαν να κατεβάσουν τη σημαία νόμισαν πως υπήρχε εκρηκτικός μηχανισμός και έφεραν ειδικούς για να τον εξουδετερώσουν! Εκείνη τη μέρα δεν κάναμε καθόλου μαθήματα!

Μιαν άλλη φορά ένας ξάδελφος της μητέρας μου που πήγαινε στη έκτη τάξη του σχολείου και ήταν αρκετά αδύνατος και ευλύγιστος ανέβηκε σε ένα ψηλό κυπαρίσσι στην αυλή του σχολείου και έδεσε στο πιο ψηλό σημείο του τη σημαία. ΄Οταν  ήρθαν οι ΄Αγγλοι στρατιώτες να κατεβάσουν τη σημαία από το δέντρο δεν τα κατάφερναν γιατί ήταν βαριοί και μπορούσε να κοπεί η μύτη του κυπαρισσιού και να πέσουν. Μετά από πολλή ώρα και κάτω από τα γιουχαΐσματα των μαθητών έκοψαν τη μύτη του κυπαρισσιού. ΄Εκτοτε το κυπαρίσσι παραμένει χωρίς μύτη θυμίζοντας στη γενιά μας τα κατορθώματά μας!

Κ.Α.Χ.

2.10.2014