Η πλατεία είχε τη δική της ιστορία

Η πλατεία είχε τη δική της ιστορία

Η Λευκωσία είναι η τελευταία μοιρασμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη, λέμε συχνά στους ξένους θέλοντας να τονίσουμε το απαράδεκτο της διχοτόμησης μιας πόλης. Περνώντας τις προάλλες από την πλατεία Ελευθερίας, κατ΄ ακρίβεια από εκεί που ήταν άλλοτε η πλατεία, σκέφτηκα πως οι δήμαρχοί μας κατάφεραν και διχοτόμησαν για δεύτερη φορά την πόλη. Πρώτη γραμμή διχοτόμησης η «πράσινη γραμμή» και δεύτερη γραμμή η πλατεία Ελευθερίας!

Κάποτε ήταν μια πόλη που είχε μια πλατεία και την έλεγαν … ίσως τα παραμύθια του μέλλοντος να αρχίζουν κάπως έτσι!

Η πλατεία είχε τη δική της ιστορία. Μετά τις διακοινοτικές ταραχές η πλατεία Σαραγιού κατέστη απροσπέλαστη για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της πρωτεύουσας και άρχισε να γίνεται σημείο αναφοράς η πλατεία Ελευθερίας. Η πλατεία Μεταξά όπως λεγόταν μέχρι το 1974. Το παράδοξο της ιστορίας είναι πως όταν η Κύπρος ήταν ελεύθερη η πρωτεύουσά της είχε μια πλατεία Μεταξά. Όταν σκλαβώθηκε και η πρωτεύουσά της διχοτομήθηκε απέκτησε την  πλατεία Ελευθερίας!

Στην  πλατεία ως είσοδο στην εντός των τειχών πόλη, τα τείχη κατεδαφίστηκαν όχι για τους ολυμπιονίκες αλλά για τους νικητές της ασφάλτου, για να μπορούν τα αυτοκίνητα να περνούν μέσα, καλλωπίστηκε, είχε φωτισμό, φώτα τροχαίας, προτομές κλπ, μέχρι και … «ρότσο» Τροόδους, όπου έγραφε ότι από το σημείο εκείνο μίλησαν στο λαό Μακάριος και Τίτο!

Εκεί, σ εκείνη την πλατεία, πιτσιρίκια τότε, αφήναμε τα ποδήλατά μας και πηγαίναμε πεζοί στο ΓΣΠ για να παρακολουθήσουμε κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα, είτε τρυπώνοντας στο στάδιο λαθραία, είτε ανεβαίνοντας στην ταράτσα κάποιας γειτονικής πολυκατοικίας. Εκεί τα αφήναμε επίσης για να πάμε  σε κάποιο «απαγορευμένο» σινεμά στην εντός των τειχών πόλη, αφού για τους μαθητές επιτρέπονταν μόνο οι «μαθητικές παραστάσεις» που οργάνωνε το σχολείο επιλέγοντας το περιεχόμενο της ταινίας.  Τα πρώτα χρόνια τα ποδήλατά μας δεν είχαν κλειδαριά γιατί κανένας δεν τα πείραζε. ΄Υστερα αποκτήσαμε κλειδαριές, ίσως γιατί τότε προβλήθηκε στη Λευκωσία η κλασσική πια ταινία του ιταλικού κινηματογράφου «κλέφτες ποδηλάτων»!

Σε εκείνη την πλατεία, στα μαθητικά τα χρόνια, δώσαμε το πρώτο μας ραντεβού και πήγαμε με χίλιες δυο προφυλάξεις μπας και μας δει κανένας γνωστός ή ο παιδονόμος του σχολείου που έβγαζε περιπολίες στους δρόμους και στα ζαχαροπλαστεία της πόλης! Εκεί ήταν και δυο περίπτερα από τα οποία προμηθεύονταν τσιγάρα όσοι μαθητές κάπνιζαν. Από αυτά αργότερα παίρναμε εφημερίδες της Κύπρου αλλά και Αθηναϊκές τις Κυριακές. Εκεί παρκάραμε για πρώτη φορά παράνομα το πρώτο μας αυτοκίνητο … Από τον προμαχώνα της πλατείας ακούσαμε το Μακάριο και άλλους πολιτικούς ηγέτες να μιλούν για αγώνα και πολλά άλλα που σήμερα ηχούν κάπως παράξενα στα αυτιά μας. Εκεί οι κομματικές εκδηλώσεις, απ΄ εκεί οι διαδηλώσεις ή οι μαθητικές για τον αγώνα της ΕΟΚΑ ή και οι άλλες κατά της διχοτόμησης και της κατοχής… Μια ζωή διαδηλώσεις αυτός λαός!

Και πολλά άλλα που δεν έχουν τέλος στην ιστορία που είχε αυτή η πλατεία. Σκόπιμα ο αόριστος γιατί έτσι που πάμε μάλλον η πλατεία θα μείνει στην ιστορία!

Κ.Α.Χ.

23.8.2014