Σοφία Λόρεν

ΣΟΦΙΑ ΛΟΡΕΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Στη γειτονιά μας υπήρχε ένα σπίτι που το λέγαμε διώροφο ενώ ήταν ένα ισόγειο σπίτι με εφτά σκαλιά στην είσοδο και υπόγειο. Το σπίτι ήταν κτισμένο σε δυο οικόπεδα το ένα πίσω από το άλλο. Φαίνεται ότι από τα οικόπεδα αυτά έπαιρναν χώμα και «έκοβαν πλιθάρια που χρησιμοποιούνταν την τότε εποχή στη θέση των τούβλων που ξέρουμε σήμερα. Γι αυτό και το οικόπεδο έμοιαζε με χάνδακα. Όταν μεταγενέστερα κτίστηκε εκεί ένα σπίτι εκμεταλλεύτηκαν το χάνδακα και έκτισαν ένα υπόγειο το οποίο από τις τρεις του πλευρές, εκτός από την πλευρά του δρόμου, ήταν κανονικό σπίτι με πόρτες και παράθυρα.

Το σπίτι αυτό, όπως έλεγαν οι παππούδες τότε που ήμασταν πιτσιρίκια, τα πρώτα χρόνια της Αγγλοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως αστυνομικός σταθμός. Τότε οι αστυνομικοί φορούσαν φέσι και μερικοί από αυτούς ήταν ακόμη με τις βράκες. Οι αστυνομικοί τότε ήταν Τούρκοι ενώ στη συνέχεια δειλά-δειλά οι άγγλοι προσλάμβαναν και έλληνες αστυνομικούς. Η αστυνομία τότε, έλεγαν οι μεγάλοι, ήταν έφιππη. Το σπίτι εκείνο τους βόλευε γιατί στο υπόγειο είχαν τα άλογά τους και στο πάνω σπίτι ήταν τα γραφεία και οι κοιτώνες των ίδιων των αστυνομικών. Στο πίσω οικόπεδο ασκούνταν οι αστυνομικοί με τα άλογά τους.

Στο ίδιο εκείνο σπίτι τα καλοκαίρια που ήταν κλειστά τα σχολεία, παίζαμε τα παιδιά της γειτονιάς κλέφτες κι αστυνόμους. Δεν περιοριζόμασταν μόνο στο υπόγειο του σπιτιού που ήταν άδειο, αλλά επεκτεινόμασταν και σε μια διπλανή αποθήκη. Η αποθήκη καταλάμβανε τέσσερα-πέντε οικόπεδα. Ο στεγασμένος χώρος της ήταν περίπου ένα οικόπεδο, ενώ η υπόλοιπη έκταση ήταν υπαίθρια. ΄Ηταν περιφραγμένη με ένα σχετικά ψηλό μαντρότοιχο τον οποίο τότε εύκολα πηδούσαμε από το διπλανό, το «διώροφο» σπίτι και βρισκόμασταν μέσα. Στον υπαίθριο αποθηκευτικό χώρο υπήρχε ξυλεία, σίδηρο οικοδομής, είδη υγιεινής αλλά το πιο σημαντικό για τα παιγνίδια μας καμιά δεκαριά καρότσες του στρατού. Καρότσες με δύο τροχούς που ταίριαζαν γάντι με το παιγνίδι κλέφτες κι αστυνόμοι!

Στο σπίτι αυτό δεν έμενε ο ιδιοκτήτης του που ήταν και ο ιδιοκτήτης της αποθήκης. Κατά διαστήματα ήταν άδειο και κατά διαστήματα ενοικιαζόταν. Τότε μετακόμισε εκεί μια οικογένεια με πέντε παιδιά. Τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Τα αγόρια μπήκαν αμέσως στην παρέα και στο παιγνίδι. Αφού φυσικά πρώτα αναγνώρισαν την αρχηγία του γιου του φούρναρη. Το ένα κορίτσι ήταν μεγάλο, πρέπει να πήγαινε στη Δευτέρα τάξη του Γυμνασίου. Το άλλο ήταν ακόμη στο δημοτικό και ξεχώριζε από τότε για τις ωραίες καμπύλες του. Τα αγόρια τότε ήμασταν σε μια ηλικία που αρχίζαμε να ξεχωρίζουμε τα κορίτσια και να ξυπνά μέσα μας το ένστικτο της διαφορετικότητας. Το πρώτο σκίρτημα το εντελώς αθώο και … ακαταλαβίστικο.

Τότε που μετακόμισε στη γειτονιά μας εκείνη η οικογένεια ήταν καλοκαίρι. Στο θερινό σινεμά του Καιμακλίου προβαλλόταν μια ταινία με τη Σοφία Λόρεν. Στο σινεμά πηγαίναμε τότε σκαρφαλώνοντας κρυφά πάνω από τη τσίγκινη μάντρα. Πήγαμε λοιπόν όλη η παρέα με επικεφαλής το γιο του φούρναρη και είδαμε την ταινία με τη Σοφία Λόρεν. Από την επομένη φωνάζαμε όλη η παρέα το κορίτσι του δημοτικού εκείνης της οικογένειας Σοφία Λόρεν!

Σήμερα που ούτε το πραγματικό της όνομα δε θυμάμαι πια, διερωτώμαι πως είναι άραγε η Σοφία Λόρεν των παιδικών μας χρόνων! Καλύτερα όμως να μη μάθω οτιδήποτε! Καλύτερα να διατηρείται στις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων η Σοφία Λόρεν όπως ήταν τότε!

Κ.Α.Χ.

24.9.2014