Του Αποστόλου Ανδρέα

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

Ημέρα του Αποστόλου Ανδρέα σήμερα και η μνήμη ανατρέχει σε πολλά σχετικά με τον Απόστολο Ανδρέα. Εκτός του ότι ο πατέρας μου ήταν Ανδρέας, θυμάμαι και όλους τους φίλους και συγγενείς που φέρουν το όνομα του Αποστόλου. Πάνω απ’ όλα όμως η μνήμη μου με  ταξιδεύει στο κατεχόμενο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία. Νομίζω πως σήμερα δεν υπάρχει Κύπριος που να μη θυμάται το μοναστήρι. Σκόπιμα γράφω Κύπριος γιατί θεωρώ ότι και οι Τουρκοκύπριοι σήμερα θυμούνται το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα γιατί η μέρα του στον τόπο μας έχει ξεπεράσει τα στενά όρια μιας θρησκευτικής εορτής και έγινε γιορτή της Κύπρου δεδομένου ότι στη μέρα του πήγαιναν εκεί και αρκετοί Τουρκοκύπριοι!

Πολλά έρχονται στη μνήμη για τον Απόστολο Ανδρέα και αναφέρω εδώ μερικά. Ο πρωτόκλητος, όπως λέει και το απολυτίκιο του, «ως των αποστόλων πρωτόκλητος …» που μαζί με τον Πέτρο κλήθηκε να ακολουθήσει τον Χριστό και έχει συμβάλει στη διάδοση της νέας θρησκείας.

Την Πάτρα δεν τη θυμάμαι μόνο για το καρναβάλι της. Ο Απόστολος Ανδρέας είναι ο πολιούχος άγιος της πόλης και τη μέρα αυτή η Πάτρα πανηγυρίζει με ξεχωριστό τρόπο.

Ο σταυρός σε σχήμα Χ έρχεται στη θύμησή μου γιατί πάνω σε ένα τέτοιο σταυρό μαρτύρησε ο Απόστολος Ανδρέας. Να αναφέρουμε επίσης  και τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (the Union flag) αφού ο χιαστός σταυρός,  το σύμβολο της Σκωτίας που έχει τον Απόστολο Ανδρέα ως προστάτη της, εικονίζεται στη σημαία.

Θα αναφέρω επίσης και μια προσωπική εμπειρία για το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. ΄Εχω επισκεφθεί το μοναστήρι πριν την κατοχή πολλές φορές, αλλά μια φορά όμως μού έμεινε αξέχαστη. Μια θεία μου, αδελφή της μητέρας μου είχε μεταναστεύσει στη Νότιο Αφρική ύστερα από μερικά χρόνια ήρθε με το σύζυγό της στην Κύπρο. Τότε ο παππούς μου θυμάμαι είχε μισθώσει λεωφορείο, με τον οδηγό του, όπου χωρούσε όλη η ευρύτερη οικογένεια για να ταξιδέψει σε όλη την Κύπρο. Εγώ τότε ήμουνα μικρός στην προσχολική ηλικία και θυμάμαι ότι επισκεφθήκαμε διάφορα μοναστήρια στο Τρόοδος και πήγαμε επίσης και στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Η επίσκεψη εκείνη μου έμεινε αξέχαστη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα ψωμάκια που φούρνιζαν οι μοναχοί και έδιναν σε μας τους μικρούς που τα τρώγαμε ζεστά χωρίς οποιοδήποτε άλλο συνοδευτικό. Θυμάμαι όμως και ένα ξάδελφο της μητέρας μου που τότε πήγαινε στο δημοτικό σχολείο. ΄Ηταν αρκετά ζωηρό παιδί. Μπήκε λοιπόν αρχηγός όλων των μικρών της οικογένειας. Παίζαμε κρυφτούλι χρησιμοποιώντας και το λεωφορείο ως κρυψώνα. Το λεωφορείο ήταν από εκείνα τα παλιά λεωφορεία που είχαν μια πόρτα μπροστά και μια πίσω και καθίσματα που θύμιζαν πάγκους. Μάλιστα ο ένας πάγκος στη μέση του λεωφορείου επεκτεινόταν από το ένα παράθυρο στο άλλο και το μοίραζε στα δύο. Αυτός ο ξάδελφος της μητέρας μου λοιπόν κρυβόταν στο λεωφορείο, έμπαινε από τη μια πόρτα και έβγαινε από την άλλη. Στις πολλές φορές που το έκανε αυτό έκλεισε τα δάκτυλά του στην πόρτα. Μάτωσαν και πονούσε τόσο πολύ που όλες οι μαμάδες έτρεξαν να τον περιποιηθούν με οινόπνευμα και γάζες. Τον θυμάμαι που είχε τυλιγμένο το χέρι του για αρκετές μέρες. Μετά δύο νύχια του μαύρισαν και έπεσαν. ΄Εμεινε και αρκετές μέρες χωρίς νύχια μέχρι που φύτρωσαν άλλα!

Κ.Α.Χ.

30.11.2014   

Μπουμπουνοκέφαλοι!

ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΟΚΕΦΑΛΟΙ !

«Λύκοι θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πρόβατα» έλεγε και ξανάλεγε ο φίλος μου ο Βάκης καθώς διάβαζε την εφημερίδα που πήρε από το ράφι της καφετέριας καθώς κατέβαζε γουλιά- γουλιά το ζεστό καφέ του. Το επαναλάμβανε συνέχεια για να με προκαλέσει να αντιδράσω, να ρωτήσω κάτι για να ξεκινήσει ο διάλογος και να πει αυτό που σκέφτεται. Εγώ όμως σκόπιμα για να τον πειράξω «έκανα την πάπια» και κοιτούσα αλλού αδιάφορα. Εκεί που σκεφτόμουν να σφυρίξω και κανένα σκοπό για να τον προκαλέσω περισσότερο, δεν άντεξε και μου είπε.

-          Σου μιλάω μ΄ακούς;

-          Δεν μου μιλάς! Προσπαθείς να πεις ένα τραγούδι, το τραγούδι του Νότη Σφακιανάκη που λέγει «πρόβατα ξυπνάτε πιάστε τα υψώματα, λύκοι θα υπάρχουν όσο υπάρχουν πρόβατα» και ξέρω πολύ καλά ότι δεν το λες για τους γκρίζους λύκους ή για το κυπριακό η για τη στάση μας …

-          Και πού το ξέρεις αυτό;

-          Αφού βλέπω τι διαβάζεις στην εφημερίδα!

-          Τι βλέπεις;

-          Διαβάζεις για την έκθεση της Πάολας και την επέμβαση της αστυνομίας να μαζέψει το υλικό της έκθεσης, τις φωτογραφίες.

-          Ναι αυτό διαβάζω και αγανακτώ! Λύκοι, δηλαδή εξουσία και κατ επέκταση άσκηση βίας θα υπάρχει όσο υπάρχουν πρόβατα δηλαδή ένας λαός που δεν αντιδρά και δέχεται τα πάντα.

-          Σιγά ρε Βάκη που σε πήρε τώρα το αναρχικό σου και θα βγεις στους δρόμους «με σημαίες και με ταμπούρλα»! ΄Ολο και θα υπάρχουν κάποιοι μπουμπουνοκέφαλοι να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο!

-          Εγώ σου λέω ότι αυτό που έγινε είναι απαράδεκτο!

-          Συμφωνώ μαζί σου. Είτε σου αρέσει είτε όχι το περιεχόμενο μιας έκθεσης και όχι μόνο, πρέπει να σέβεσαι το δικαίωμα των άλλων να έχουν διαφορετική άποψη και να την εκφράζουν. Μάλιστα με την ενέργειά της η αστυνομία έκανε την καλύτερη διαφήμιση του περιεχομένου της έκθεσης!

-          Ναι, αλήθεια;

-          Ναι, βουίζουν ήδη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! Κι εγώ από εκεί το έμαθα. Αλλά να σου θυμίσω και κάτι άλλο που φαίνεται ότι το ξέχασες.

-          Λέγε, περί τίνος πρόκειται;

-          Για το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Επάγγελμα πόρνη». Νομίζω τη δεκαετία του εβδομήντα κάποιος βιβλιοπώλης έφερε δυο κιβώτια με το βιβλίο αυτό που αν θυμάμαι καλά ήταν μέσα στα ευπώλητα στην Αθήνα. Διαβάζει λοιπόν κάποιος τελωνειακός ή κάποιος αστυνομικός τον τίτλο «Επάγγελμα πόρνη» και ως «μέγας προστάτης» των ηθών του τόπου μας, εμάς όλων δηλαδή που δεν καταλαβαίνουμε από ηθική, προβαίνει σε κατάσχεση των βιβλίων. Ο εισαγωγέας βιβλιοπώλης σέρνεται στα δικαστήρια για εισαγωγή πορνογραφικού υλικού! Πορνογραφικό υλικό το βιβλίο μιας καταξιωμένης Ελληνίδας λογοτέχνιδας! ΄Επρεπε να πάνε στο δικαστήριο να καταθέσουν άνθρωποι των γραμμάτων υπέρ του βιβλίου για να  απαλλάξει τελικά ο δικαστής το βιβλιοπώλη! Αυτά συμβαίνουν φίλε Βάκη στην Κύπρο «την αέρινη τη μακαρία γη» του πολιτισμού και της … μακραίωνης ιστορίας! Ξέρεις τι γράφει μεταξύ άλλων η Λιλή Ζωγράφου;

-          Όχι πού θες να ξέρω; Λέγε εσύ που το διάβασες!

-          Γράφει λοιπόν «αν ξαναγινόμουν είκοσι χρονών, θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής …»

Κ.Α.Χ.

28.11.2014

Παιδικά παιγνίδια

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ

Ο φίλος μου ο Βάκης κατέφθασε στην καφετέρια όπου είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε για τον πρωινό μας καφέ, κουβαλώντας και μια πλαστική σακούλα γνωστού καταστήματος δώρων. Πήγα και έφερα τους καφέδες μας, κατέβασα μια γουλιά και τον ρώτησα.

-          Τι έχεις σ΄ αυτή την πλαστική τσάντα;

-          Περίμενα ότι θ΄ άρχιζες την κουβέντα με κανένα από τα επίκαιρα θέματα της πολιτικής που τρέχουν αυτές τις μέρες, όπως υδρογονάνθρακες, κεντρική τράπεζα, δήμαρχος Πάφου, ενώ εσύ ρωτάς για τη σακούλα και μάλιστα τη λες τσάντα!

-          Σκόπιμα την είπα τσάντα για να σε ρωτήσω και κάτι άλλο!

-          Σαν τι;

-          Πώς λένε τη τσάντα στη Λεμεσό;

-          Πώς τη λένε;

-          Τσιάντα!  Από την αντίστοιχη τουρκική που μπορεί να προφερθεί ως τσάντα αλλά και ως τσιάντα. Πες μου όμως τι έχεις στη σακούλα;

-          ΄Εχω ένα παιδικό παιγνίδι. Ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι. Η κόρη της αδελφής της γυναίκας μου έχει ένα αγοράκι, θα πάμε τώρα τις γιορτές να τους δούμε και είπαμε να του πάρουμε ένα δωράκι!

-          Και διάλεξες τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι! Με τα δικά σου γούστα που ίσχυαν πριν μερικές δεκαετίες!

-          Γιατί; Είναι πολύ ωραίο!

-          Πολύ ωραίο μπορεί να είναι αλλά σήμερα τα παιδιά μόλις πουν την πρώτη τους λέξη αρχίζουν να ασχολούνται με τα ηλεκτρονικά και τα κομπιούτερ!

-          Μα είναι τεσσάρων, πέντε χρονών αγοράκι!

-          Ακριβώς έπρεπε να του πάρεις ένα μικρό ηλεκτρονικό υπολογιστή!

-          Ε, τότε να πάω να το αλλάξω!

-          Και καλά θα κάνεις γιατί το βλέπω να μένει έτσι τυλιγμένο όπως θα του το πάρετε!

-          Υπερβολές, αλλά θα το αλλάξω!

-          Δεν είναι υπερβολές αγαπητέ μου φίλε. Πριν καμιά βδομάδα είπαμε με τη γυναίκα μου να καθαρίσουμε τα ντουλάπια πάνω ψηλά! ΄Ηταν γεμάτα παιδικά παιγνίδια και μάλιστα μερικά δεν τα είχαν καν ανοίξει οι κόρες μας, ήταν με  το περιτύλιγμα δώρου! Γεμίσαμε τέσσερις μεγάλες πλαστικές σακούλες και άλλα δώσαμε σε οργανώσεις που βοηθάνε άπορα παιδιά και άλλα για ανακύκλωση! Εσύ θυμάσαι τα παιδικά σου παιγνίδια;

-          Ναι θυμάμαι κάτι μπάλες, κάτι ποδηλατάκια και κάτι αυτοκινητάκια ...

-          Εγώ θυμάμαι δυο παιγνίδια που μου έμειναν αξέχαστα. ΄Ισως, όχι ίσως, σίγουρα αυτά ήταν και τα μοναδικά που μου έφεραν. Το ένα ήταν ένας πιγκουίνος, μαύρος με άσπρη κοιλιά, πλαστικός με ένα κουρδιστήρι στην πλάτη. Τον κούρδιζες και περπατούσε κορδωτός καμαρωτός, όπως το χαρακτηριστικό βάδισμα των πιγκουίνων. Καθόμουνα στην μπροστινή μεγάλη βεράντα του πατρικού μου σπιτιού και τον παρακολουθούσα με τις ώρες. Μια φορά μου ξέφυγε και έπεσε κάτω σπάζοντας λιγάκι το ένα του φτερό. Αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ σε σημείο που η μητέρα μου ήθελε να μού πάρει άλλο! Μέχρι σήμερα όποτε βλέπω ντοκιμαντέρ με πιγκουίνους συγκινούμαι!

-          ΄Ετσι είσαι πάντα, ευσυγκίνητος!

-          Το δεύτερο μου δώρο ήταν ένα τύπου «lego» εποχής. Ξύλινα κομματάκια με τα οποία έστηνες κάτι σπίτια αμερικάνικα με κολώνες, παράθυρα, πόρτες, μπαλκόνια … Το είχε στείλει μια θεία μου, αδελφή της μητέρας μου από τη Νότιο Αφρική. Τότε που έπαιζα με αυτό το παιγνίδι φανταζόμουν τον εαυτό μου αρχιτέκτονα! Αυτά ήταν τα μοναδικά παιδικά μου παιγνίδια!

Κ.Α.Χ.

25.11.2014 

Ενοικιάζεται δωμάτιο

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΩΜΑΤΙΟ

Θυμάμαι ακόμη, όταν είμαστε φοιτητές, δεν κατάφερναν να εξασφαλίσουν δωμάτιο σε φοιτητική εστία αναγκάζονταν να ενοικιάσουν δωμάτιο  από τον ιδιωτικό τομέα. Το ενοίκιο στις φοιτητικές εστίες ήταν πολύ χαμηλό αλλά η ζήτηση ήταν μεγάλη και δεν μπορούσαν οι εστίες να στεγάσουν όλους τους φοιτητές. ΄Οσοι σπούδαζαν με υποτροφία είχαν εξασφαλισμένη θέση σε φοιτητική εστία. Οι υπόλοιποι θα μπορούσαν να πάρουν δωμάτιο αφού πρώτα ικανοποιείτο η ζήτηση από ντόπιους φοιτητές, έτσι πολλοί φίλοι και συμφοιτητές μου νοίκιαζαν δωμάτια σε σπίτια ή διαμερίσματα.

Μπορούσες να βρεις δωμάτιο να ενοικιάσεις από τις μικρές αγγελίες στις εφημερίδες που δημοσίευαν «ενοικιάζεται επιπλωμένο δωμάτιο σε ανεξάρτητη κατοικία με τζάκι. Το κάρβουνο περιλαμβάνεται στο ενοίκιο, τηλ …». ΄Η δημοσίευαν «ενοικιάζεται επιπλωμένο δωμάτιο σε διαμέρισμα με κεντρική θέρμανση, περιοχή … τηλ …». Σε μερικές αγγελίες αποκλείονταν φοιτητές, σε άλλες δινόταν προτίμηση σε φοιτητές και σε άλλες διευκρινιζόταν ότι μπορούν να διαμείνουν και δυο άτομα στο ίδιο δωμάτιο.

Υπήρχε όμως και ένας πρακτικότερος τρόπος να βρεις δωμάτιο για ενοικίαση. Καθημερινά ειδικά την περίοδο έναρξης των μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο, όσοι διέθεταν δωμάτια προς ενοικίαση, μεταξύ των ωρών τέσσερις και εφτά το απόγευμα, συγκεντρώνονταν μπροστά από τα γραφεία μιας συγκεκριμένης εφημερίδας, όπου καταχωρούνταν μικρές αγγελίες. Εκεί πήγαιναν και οι ενδιαφερόμενοι φοιτητές και συνομιλούσαν με τους ενοικιαστές. Μάθαιναν λεπτομέρειες για τα δωμάτια, τα έπιπλα, το ενοίκιο και τις συγκοινωνίες και τις πλείστες φορές πήγαιναν μαζί με τους ενοικιαστές για να δουν το δωμάτιο και να πάρουν μια πρώτη γεύση από τις συγκοινωνίες.

Τις περισσότερες φορές το δωμάτιο που πήγαιναν να δουν ανταποκρινόταν στη σχετική περιγραφή. Μερικές φορές όμως η επίσκεψη ήταν απογοητευτική. Άλλη η περιγραφή και άλλη η πραγματικότητα! Οπότε πάλι από την αρχή, νέα επίσκεψη ξανά στα γραφεία της εφημερίδας για αναζήτηση άλλου δωματίου προς ενοικίαση …

Αν για το δωμάτιο η περιγραφή διέφερε από την πραγματικότητα κατά 10% η αναφορά στις  συγκοινωνίες, στην απόσταση, στις στάσεις των λεωφορείων κλπ, διέφερε κατά 20%!

Η συγκατοίκηση ας σημειωθεί σε ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι με νοικοκυραίους δεν είναι εύκολη υπόθεση! Μερικές φορές ο ενοικιαστής έβαζε πρόσθετους όρους, όπως για παράδειγμα οι επισκέψεις επιτρέπονται μέχρι τις εννέα το βράδυ ή απαγορεύονται οι επισκέψεις από άτομα του αντίθετου φύλου! ΄Η ακόμη να μην μένουν τα φώτα αναμμένα ως αργά το βράδυ ή να βγάζεις τα παπούτσια σου μόλις μπεις στο διαμέρισμα ή να μην λερώνεις τα χαλιά ή ακόμη η χρήση της κουζίνας δεν επιτρέπεται για μαγείρεμα παρά μόνο για καφέ ή τσάι κλπ, κλπ.

Υπήρχαν όμως και τα «τυχερά» για όσους ενοικίαζαν δωμάτιο σε σπίτι ή διαμέρισμα. Κυρίως όταν η ιδιοκτήτρια ήταν χήρα,  ή γεροντοκόρη, ή ζωντοχήρα. Σε τέτοιες περιπτώσεις στα «τυχερά» περιλαμβάνεται το φαγητό, το γλυκό το πλύσιμο ρούχων κλπ. Υπήρχαν μάλιστα  σε ς περιπτώσεις και άλλου είδους «τυχερά» αλλά γι αυτά ίσως μια άλλη φορά!

Ιδιαίτερης περιποίησης μάλιστα τύγχαναν οι φοιτητές που ενοικίαζαν δωμάτιο σε σπίτι ή διαμέρισμα όταν υπήρχε σ αυτό κορίτσι σε ηλικία γάμου. Η νοικοκυρά που στόχευε να γίνει πεθερά περιποιείτο τον φοιτητή με τον καλύτερο τρόπο. Μερικοί πιάνονταν έτσι στα δίκτυα της και βρίσκονταν ξαφνικά νυμφευμένοι με την κόρη της σπιτονοικοκυράς τους!

Κ.Α.Χ.

22.11.2014   

Πρόσωπα και συνειρμοί (4)

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ (4)

Ο Σωτήρης (Σ.Κ.) ιστορικός της τέχνης, πολυγραφότατος, λάτρης της επιστήμης του, που τον χάσαμε νωρίς από καρδία, στα 45 του περίπου, είναι ένας άλλος φίλος και συμφοιτητής που τον συνδέω με ιδέες και πράγματα. Από ένα χωριό κοντά στο Αγρίνιο η καταγωγή του. Μου έλεγε πάντοτε πως για να βγάλει το Γυμνάσιο έπρεπε να περπατά χειμώνα-καλοκαίρι από το χωριό του στο Αγρίνιο όπου λειτουργούσε ανώτερο σχολείο. Περπατούσε για σχεδόν δυο ώρες να πάει και άλλες τόσες να επιστρέψει. Με το Σωτήρη συγκατοικήσαμε για δυο χρόνια περίπου σε ένα δωμάτιο, μια σοφίτα σε μια πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης. Ενθουσιώδης πάντοτε με το αντικείμενο της δουλειάς του μόλις διάβαζε κάτι καινούριο ερχόταν να μου το διηγηθεί και να το συζητήσουμε.

Με ποιο πράγμα τον συνδέω; Με το κλαρίνο! Μόλις άκουε κλαρίνο να παίζει σηκωνόταν επάνω να χορέψει! Και χόρευε καλά παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς, μέχρι που ήθελε να μάθει και μένα να χορεύω τσάμικο! «Κλαρίνο, αυτό είναι το όργανο φίλε μου, ένα και μοναδικό!»

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος με ειδοποίησε να πάω να παραλάβω τον Γιάννη ( Γ.Στ.) που θα έφτανε με το τρένο από την Αθήνα για να αρχίσει σπουδές μαζί με τον Άδωνη (Αδ. Π.) Κατά κακή μας τύχη εκείνη τη μέρα το τρένο δεν σταματούσε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης αλλά σε έναν άλλο έξω από την πόλη. Ένα μικρό σταθμό σε ένα δάσος που ήταν εθνικό πάρκο. Εκεί έπρεπε να πας με το τραμ, τέρμα, τελευταία στάση και μετά περπατούσες ακόμη αρκετή απόσταση. ΄Εφτασαν λοιπόν ο Γιάννης και ο Άδωνης κρατώντας από μια μεγάλη βαλίτσα και μια τσάντα χεριού όταν άρχισε ήδη να νυχτώνει. ( Αχ αυτές οι μαμάδες από την Κύπρο που φορτώνουν τα παιδιά τους όταν θα παν για σπουδές με πράγματα όχι τόσο απαραίτητα).

Πήγαμε λοιπόν με το Γιάννη στο δωμάτιο όπου έμενα, σε μια φοιτητική εστία στη νέα πόλη. Κάπου εκεί βολεύτηκε και ο Άδωνης. Το Γιάννη το συνδέω με τη «σούστα» του κρεβατιού! Για να κοιμηθούμε το βράδυ κατεβάζαμε το στρώμα από το σιδερένιο κρεβάτι και πάνω στη «σούστα» απλώναμε μια κουβέρτα. Ο ένας στο κρεβάτι και ο άλλος στο στρώμα! Δεν θυμάμαι ποιος ξάπλωσε πού ή μάλλον κοιμηθήκαμε εναλλάξ μια-δυο νύχτες μέχρι να βρει δωμάτιο να νοικιάσει.

Ο Λούης είναι άλλος φίλος και συμφοιτητής που σπουδάζαμε και στην ίδια Σχολή. Μέχρι πρόσφατα καθηγητής στο Λύκειο και διετέλεσε και διευθυντής ξενοδοχείων. Τον Λούη τον έχω συνδέσει στη σκέψη μου με το μαλλί του. Είχε και έχει πλούσια κόμη, ξανθοκόκκινη και σχεδόν κατσαρή, τρέφει δε και μύστακα του ιδίου χρώματος! Τώρα, στο ξανθοκόκκινο προστέθηκε και λίγο άσπρο αλλά ο πλούτος πλούτος!

 Όταν άφηνε  τα μαλλιά του και μεγαλώσουν νόμιζες πως φορούσε περούκα! Τότε που είμαστε φοιτητές τα αφήναμε να μεγαλώσουν είτε λόγω μόδας, είτε λόγω οικονομίας. Αν οι κουρείς περίμεναν να ζήσουν από τους φοιτητές θα είχαν πεθάνει από την πείνα. Τον Λούη τον ξεχώριζες από ένα μίλι μακριά από το μαλλί του! Πάντοτε λεπτός και αδύνατος, ξεχώριζε από την πλούσια κόμη του. ΄Οποτε τον βλέπω σκέφτομαι πως μπορεί  όλος ο κόσμος να χάσει τα μαλλιά του ο Λούης όμως όχι!

Κ.Α.Χ.

19.11.2014  

Πρόσωπα και συνειρμοί (3)

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ (3)

Συνεχίζω την αναφορά σε φίλους που στο μυαλό μου τους έχω συνδέσει με συγκεκριμένες ιδέες ή πράγματα με την ελπίδα ότι δεν θα … «κακοφανίσω» κανένα, ούτε από αυτούς που έχω αναφέρει ούτε από αυτούς που δεν καταγράψει! Δεν το νομίζω όμως αφού η φιλία είναι πιο πάνω από αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που έτσι κι αλλιώς αποτελούν το αλατοπίπερό της!

Ο φίλος μου ο Ρένος (Ρ.Π.) που προανέφερα, καθηγητής σε Πανεπιστήμιο στη Νότια Αφρική (έχει χρόνια να επικοινωνήσω μαζί του και ίσως τώρα να είναι σε Πανεπιστήμιο στην Αγγλία) αγαπούσε τη μουσική. Η αδελφή του παρεμπιπτόντως είναι μουσικός! Τον Ρένο λοιπόν τον συνδέω με το Γιεχούντι Μενουχίν! Θα διερωτηθείτε ποιά η σχέση του με ένα τόσο διάσημο διευθυντή ορχήστρας, μακαρίτη τώρα (1916-1999)! Ο Γιεχούντι Μενουχίν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, Εβραικής καταγωγής όπως φαίνεται εξάλλου και από το όνομά του, ήταν βιρτουόζος στο βιολί και διευθυντής ορχήστρας. ΄Εζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Αγγλία και κατά τη διάρκεια του πολέμου διασκέδαζε τα συμμαχικά στρατεύματα με τη μουσική του.

Ο φίλος μου ο Ρένος λοιπόν είχε ένα φίλο που έπαιζε βιολί στη συμφωνική ορχήστρα της πόλης (τον λέγαμε μακροπόδαρο γιατί ήταν ψηλός και είχε μακριά πόδια, λίγο ασύμμετρα με το υπόλοιπο σώμα του). Ο μεγάλος μαέστρος Γιεχούντι Μενουχίν ήρθε τότε εκεί και θα διηύθυνε για μια βραδιά τη συμφωνική ορχήστρα της πόλης. Τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα αλλά εμείς είχαμε «μέσον» τον φίλο του Ρένου και εξασφαλίσαμε δύο. ΄Ετσι ευτυχώς πήγαμε και εμείς και απολαύσαμε το μαέστρο! Στη συνέχεια γίναμε μέλη των φίλων της ορχήστρας και εξασφαλίζαμε φτηνότερα εισιτήρια για τα κονσέρτα. ΄Εκτοτε όμως εγώ συνδέω το Ρένο με το όνομα του Γιεχούντι Μενουχίν!

Το άρωμα του καφέ το αισθανόσουν πριν καν μπεις στο διαμέρισμα, όπου διέμενε  ο φίλος μου ο Αντρέας (Α.Τ.). Τεχνολόγος τροφίμων που διετέλεσε διευθυντής σε εργοστάσια ποτών σε τρεις χώρες και τώρα ζει στην Αγγλία. Νοίκιαζε ένα δωμάτιο με τη σύντροφό του και στη συνέχεια σύζυγό του με την οποία απέκτησε δύο υπέροχες κόρες. Ο Αντρέας δυστυχώς έχασε τη σύζυγό του πρόσφατα από την επάρατο νόσο …

Κάθε φορά λοιπόν που βλέπω μπρίκι θυμάμαι τον Αντρέα για τον οποίο μάλιστα λέγω ότι το μπρίκι είναι «συνέχεια του χεριού του» επικαλούμενος τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο. ΄Οποτε πήγαινα να τον επισκεφθώ αμέσως έτρεχε να ψήσει καφέ. Αυτό έκανε με όλους τους φίλους φυσικά. Το έκανε όμως όταν απουσίαζε η σύντροφός του γιατί όταν ήταν αυτή στο σπίτι αναλάμβανε εκείνη τη φιλοξενία σαν μια καλή νοικοκυρά! Ο Αντρέας, προοδευτικός, σοβαρός αλλά προσιτός, την αγαπούσε πολύ, έδινε και τη ζωή του που λέγει ο λόγος. Όμως ήταν παραδοσιακός όσον αφορά την τάξη σε ένα νοικοκυρεμένο σπίτι! Ο Αντρέας λοιπόν πρέπει να αναφέρω συνόδευε πάντοτε τον καφέ του με τσιγάρο! Δυο πράγματα νομίζω δεν θα μπορούσαν ποτέ να λείψουν, εκτός από τη φιλοξενία του, από το σπίτι του! Ο καφές και το τσιγάρο!

΄Ενας άλλος συμφοιτητής και φίλος είναι ο Νίκος από την Κρήτη (Ν.Β.). Μηχανολόγος μηχανικός με ειδικότητα στους ψυχτικούς θαλάμους. Πρέπει τώρα να βρίσκεται και να εργάζεται στην Κρήτη. Τουλάχιστο αυτά είχα πληροφορηθεί πριν από αρκετά, ομολογουμένως χρόνια. Το Νίκο το συνδέω με την πολιτική. Ότι και να συζητούσες μαζί του στο τέλος θα έφερνε την κουβέντα στα πολιτικά και στα κομματικά. ΄Ηταν τότε που υπήρχε η μεγάλη διαμάχη ΚΚΕ εσωτερικού και εξωτερικού και δεν έχανε στιγμή να αλλάξει το θέμα της συζήτησης και να την οδηγήσει στα πολιτικά. Αν θυμάμαι καλά υπέβαλε και μια φορά υποψηφιότητα για βουλευτής Κρήτης. Το λέγω αυτό χωρίς να είμαι βέβαιος και αν κάνω λάθοςας μου συγχωρεθεί! Πάντοτε του έλεγα τότε «άντε να τελειώσεις τις σπουδές σου και με το καλό βουλευτής!»

Κ.Α.Χ.

17.11.2014

  

Πρόσωπα και συνειρμοί(2)

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ (2)

Τις προάλλες έγραφα για το φίλο μου Γιάννη, καθηγητή στο Α.Π.Θ. και τη σχέση του με την ποίηση και τις απαγγελίες του στην ταβέρνα και θυμήθηκα ακόμη ένα συμφοιτητή μου που συνειρμικά τον έχω συνδέσει με το άρθρο 114 του τότε Ελληνικού συντάγματος. Το άρθρο αυτό έλεγε ότι «η τήρησις του παρόντος συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Για ιστορικούς λόγους το άρθρο αυτό συμπεριλήφθηκε και στο σημερινό σύνταγμα της Ελλάδας ως άρθρο 120. Πολλά ξενύχτια γίνονταν τότε στην Ελληνική Βουλή για συζήτηση και εφαρμογή του άρθρου αυτού …

Πρόκειται για το συμφοιτητή μου Γιάννη (κι αυτός Γιάννης),( ο Ι.Τ.) καθηγητής κι αυτός στο ίδιο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και σήμερα επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο «Νεάπολις» της Πάφου.

Ο Γιάννης τότε νοίκιαζε ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας γριάς γυναίκας στο κέντρο της πόλης. Το σπίτι ήταν πολύ μεγάλο και η γριά φοβόταν να μένει μόνη της και γι αυτό νοίκιαζε ένα δωμάτιο για να υπάρχει και κάποιο άλλο πρόσωπο στο σπίτι.

Ένα απόγευμα ο Γιάννης, ο Ρένος, κι αυτός φίλος μας, καθηγητής επίσης σε Πανεπιστήμιο στη Νότιο Αφρική, κι εγώ, είχαμε πάει στο σιδηροδρομικό σταθμό την ώρα που έφτανε το τρένο από την Αθήνα και πήραμε εφημερίδες από τους ταξιδιώτες που δεν τις ήθελαν αφού τις είχαν διαβάσει στη διάρκεια του ταξιδιού τους. Το συνηθίζαμε αυτό για να ενημερωνόμαστε για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα και στην Κύπρο! Πήγαμε λοιπόν στο δωμάτιο του Γιάννη όταν είχε αρχίσει να νυχτώνει. Μπήκαμε σαν κλέφτες μην μας ακούσει η γριά και φοβηθεί «και μείνει στον τόπο» όπως έλεγε ο Γιάννης. Διαβάζαμε εφημερίδες και συζητούσαμε για το άρθρο 114, ο Γιάννης ήταν τότε με την ΄Ενωση Κέντρου και μας ανέπτυσσε τους λόγους για τους οποίους είχε δίκαιο ο Γέρος, ο Γεώργιος Παπανδρέου να θέτει θέμα στη βάση του άρθρου 114 … Ο Γιάννης κάπου είχε να πάει εκείνο το βράδυ και μας άφησε εκεί στο δωμάτιό του μέχρι να επιστρέψει αφού μας σύστησε ησυχία λόγω της γριάς!

Το πρωί ξυπνήσαμε κι οι τρεις στο κρεβάτι με τα ρούχα που φορούσαμε. Ας σημειωθεί ότι το κρεβάτι ήταν διπλό, φαίνεται ότι ήταν το νυφικό της γριάς.  Όπως μας εξήγησε αργότερα ο Γιάννης, καθυστέρησε να επιστρέψει το βράδυ και μας βρήκε κοιμισμένους στο κρεβάτι με τις εφημερίδες στο χέρι! Από τότε όποτε σκέφτομαι το Γιάννη θυμούμαι και το άρθρο 114 του τότε Ελληνικού συντάγματος.

΄Ενας άλλος φίλος συμφοιτητής μας επίσης το όνομα του οποίου έχω συνδέσει με την ποίηση είναι ο Μίκης (Μ.Κ.), σήμερα αρχιτέκτονας. Ο Μίκης ήταν ένας πολύ συνεσταλμένος και ευαίσθητος νέος. Μετά από φαγοπότι σηκωνόταν κι αυτός και μας απήγγελλε το ποίημα «Της μάνας μου» του ΄Αγγελου Σικελιανού που τελειώνει-

«Μάνα, φωτιά με βύζαξες

κ είναι η καρδιά μου αστέρι»

Μόλις τέλειωνε την απαγγελία του βούρκωνε και έβαζε τα κλάματα. Πολλές φορές εγώ ο ίδιος τον έπαιρνα έξω από την ταβέρνα να αναπνεύσει λίγο φρέσκο αέρα να συνέλθει. Τότε μου έλεγε. «Φίλε η μάνα, η μάνα είναι ποίημα από μόνη της όσα ποιήματα και να γραφτούν γι αυτή!»

Κ.Α.Χ.

15.11.2014 

Πρόσωπα και συνειρμοί

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

Κάθομαι στην παραλία του Ζυγίου και ατενίζω το «απέραντο γαλάζιο» όπως καταλήξαμε να λέμε υπό τύπον κλισέ όποτε αναφερόμαστε στη θάλασσα. Και όποτε μιλώ για θάλασσα έρχεται στη σκέψη μου ο ποιητής του Αιγαίου ο Οδυσσέας Ελύτης. Με βάση αυτόν τον συνειρμό καταγράφω πώς έχω συνδέσει ορισμένους φίλους με διάφορα γεγονότα και ιδέες.

΄Οποτε φέρω στο νου μου το φίλο και συμφοιτητή μου Γιάννη (Ι.Π.) σήμερα καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θυμούμαι μια υπόγεια ταβέρνα στο κέντρο της πόλης κάτω από το κεντρικό ταχυδρομείο που σέρβιρε μόνο ψάρι. Μια παρέα συμφοιτητές βρισκόμασταν εκεί συχνά τα βράδια για φαγητό. Παραγγέλλαμε μαρίδα που ήταν το πιο φτηνό φαγητό στον κατάλογο και κόκκινο κρασί χύμα. ΄Οποτε τρώγαμε και πίναμε κανένα δυο ποτηράκια, ο Γιάννης σηκωνόταν πάνω και άρχιζε την απαγγελία! Ξεκινούσε με «Τα Τείχη» του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, ακριβώς έτσι προανήγγειλλε το ποίημα και όταν έφτανε στο τέλος, στον τελευταίο στίχο

 «Ανεπαισθήτως μ έκλεισαν από τον κόσμον έξω»

 σταματούσε συγκινημένος και έπινε μια γουλιά κρασί, λες και ένοιωθε ο ίδιος αποκλεισμένος από τον κόσμο!

Συνεχίζαμε το φαγοπότι και σε λίγο ο Γιάννης σηκωνόταν πάνω για το δεύτερο γύρο απαγγελίας. Ανακοίνωνε και πάλι τον τίτλο της «Περιμένοντας τους βαρβάρους» του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη. ΄Οταν έφτανε στο τέλος, στο στίχο

«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»

και πάλι συγκινημένος μας κοίταζε όλους με απορία και τα χέρια προς τα πάνω για να προσθέσει. «Αυτό το ποίημα απάγγελλαν στις υπόγειες μπυραρίες του Βερολίνου οι αντιστασιακοί κατά του Χίτλερ και κατά του ναζισμού. Πολλοί έφευγαν τότε στη Νορβηγία και μετέφεραν εκεί την απαγγελία τους ...»

Το φαγητό και το ποτό τέλειωνε κάποια στιγμή οπότε νάσου και πάλι ο Γιάννης όρθιος αυτή τη φορά να αναγγέλλει, «Οι Μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη και να αρχίζει,

«Μες την υπόγεια την ταβέρνα

Μες σε καπνούς και σε βρισιές

Απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα

΄Ολη παρέα πίναμε χτες

Εχτές σαν όλα τα βραδάκια

Να πάνε κάτω τα φαρμάκια ...»

Το ποίημα αυτό δεν το τέλειωνε ποτέ, δεν κατάφερνε να το τελειώσει από τη συγκίνηση και τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια του. Για να τον βγάλουμε από τη δύσκολη θέση αρχίζαμε να τραγουδούμε το ποίημα όπως το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Και πάντοτε όταν σηκωνόμασταν να φύγουμε ο Γιάννης απευθυνόταν σε μένα λέγοντάς μου. «Τι μεγαλείο η ποίηση, πόσο μεγάλοι οι ποιητές μας, ρε μεγάλε!»

Κ.Α.Χ.

13.11.2014

Από το Γυμνάσιο

ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ

Ο φίλος μου ο Βάκης άφησε στο τραπεζάκι ένα τετράδιο του Παγκυπρίου Γυμνασίου και πήγε να φέρει τους καφέδες. Από χτες είχαμε συμφωνήσει να ψάξουμε να βρούμε κάποιες παλιές σημειώσεις που θα βρίσκαμε σπίτι μας, στις βιβλιοθήκες μας. ΄Εβγαλα κι εγώ μια σελίδα του «τεστέ» μέσα σε ένα προστατευτικό διάφανο κάλυμμα. ΄Ηρθε ο Βάκης με τους καφέδες, τους έβαλε στο τραπεζάκι και πριν καλά-καλά καθίσει μου λέει ...

-          Πρόσεχε έχυσες τον καφέ στο χαρτί που έφερες από τα σχολικά μας χρόνια!

-          Μη φοβάσαι, αυτός ο καφές χύθηκε στο χαρτί αυτό πριν καμιά τριανταριά χρόνια!

-          Δείξε μου τι έφερες;

-           Θα δεις, αλλά, για να δούμε πρώτα τι έφερες εσύ!

Ανοίγει ο Βάκης το τετράδιο, αυτό με την κουκουβάγια απ έξω, που ήταν το έμβλημα του Παγκυπρίου Γυμνασίου, του σχολείου μας, και αναγνωρίζω εκεί το γραφικό μου χαρακτήρα!

-          Θυμάσαι στην έκτη τάξη του Γυμνασίου, με τα σημερινά δεδομένα στην τρίτη του Λυκείου, που σου ζήτησα να μου γράψεις δυο στίχους; Να τι μου έγραψες!

«Μηδέν

Τέντωσα τη ψυχή μου στο άπειρο

Την έκανα υποτείνουσα ενός Ιψενικού τριγώνου

Και έμεινε το μηδέν

Όπερ έδει δείξαι!»

Τι ήθελες να πεις τότε με αυτά;

-          Ξέρω κι εγώ τώρα μετά από τόσα χρόνια; Είμαστε τελειόφοιτοι και οπωσδήποτε τους εφήβους σ αυτή την ηλικία τους κυριεύει κάποιος νιχιλισμός …

-          Τι;

-          Μηδενισμός!

-          Εσύ τι βρήκες; Τι γράφει σ αυτό το φύλλο χαρτιού;

-          Δεν βρήκα κάτι που να έγραψες εσύ. Βρήκα κάτι που με έβαλες να γράψω!

-          Τι είναι;

-          Τότε που σου είπα ότι πρόκειται να νυμφευθώ είμαστε στη μπυραρία «Το Τζιελλάρι», τότε που ήταν στο υπόγειο εκεί που ήταν κάποτε το ξενοδοχείο «Ματζέστικ» και είναι σήμερα η Κρατική Πινακοθήκη, μου έδωσες ένα κομμάτι χαρτί, το ζήτησες από το γκαρσόνι και μου είπες. «Γράψε μου μερικούς λόγους γιατί θέλεις να νυμφευθείς». Εσύ τότε ήσουνα ήδη νυμφευμένος και με ένα βρέφος. Να λοιπόν τι σου έγραψα τότε-

·         Θέλω να υπάρχει κάποιος το βράδυ δίπλα μου να τραβά το σκέπασμα να με ξεσκεπάζει κι εγώ να μη θυμώνω.

·         Θέλω το πρωί να πίνω τον καφέ μου, που έφτιαξε γυναικείο χέρι, και να μπορώ να πω μια κουβέντα, παρά να τον πίνω μέσα στην απέραντη μουγγαμάρα της μοναξιάς.

·         Θέλω να ακούω την ανάσα κάποιας δίπλα μου τα κρύα βράδια του χειμώνα χωρίς αυτό να με εκνευρίζει.

·         Θέλω ακόμη να με συνταράσσουν τα κρύα πόδια της συντρόφου μου και να το δέχομαι αδιαμαρτύρητα.

·         Θέλω τέλος πάντων να με νανουρίζει η μουρμούρα της γυναίκας δίπλα μου που θα τη βρω εκεί και το επόμενο πρωί όταν ξυπνήσω.

·         Θέλω να αγγίζω ένα κορμί που να είναι δικό μου και να μην είναι το δικό μου!

-          Και για όλα αυτά νυμφεύθηκες φίλε μου;

-          Για όλα αυτά και για πολλά άλλα!

Κ.Α.Χ.

12.11.2014

Ποίηση

ΠΟΙΗΣΗ

Με το φίλο μου το Βάκη πήγαμε σήμερα για καφέ στο Μall of Cyprus. Δεν εγκαταλείψαμε βέβαια την παλιά Λευκωσία και τις καφετέριες των οδών Λήδρας και Ονασαγόρου, αλλά τώρα που «χειμώνιασε» και δεν θα καθόμαστε στα τραπεζάκια έξω, αποφασίσαμε να πηγαίνουμε έτσι για αλλαγή και στις καφετέριες στην περιφέρεια της πόλης όπου ομολογουμένως έχει μεταφερθεί αρκετός κόσμος. Στα mall βρίσκεις πολλές υπηρεσίες και διαφορετικά καταστήματα που προσφέρουν ποικιλία προϊόντων και ποιότητα υπηρεσιών. Υπάρχουν επίσης αρκετοί και καλυμμένοι χώροι στάθμευσης που είναι απαραίτητοι γιατί χωρίς αυτοκίνητο η πρόσβαση εκεί είναι δύσκολη.

-          Το έχεις ρίξει στην ποίηση τελευταία φίλε μου, μού λέγει ο Βάκης.

-          Ναι,  διαβάζω ποίηση γραμμένη από διάφορους ποιητές. Δικούς μας και ξένους.

-          Και Τούρκους!

-          Δεν έχω κόμπλεξ αν κάποιος είναι Τούρκος ή Έλληνας! Μου αρέσει η καλή ποίηση!

-          Πού ανακάλυψες τον Ορχάν Βελί;

-          Βρήκα στη βιβλιοθήκη μου το τεύχος ένα του περιοδικού «Διαφωνία» του Δεκέμβρη του 1980, το οποίο αγόρασα τότε προς 500 μιλς! Δεν ξέρω αν κυκλοφόρησε και δεύτερο τεύχος αλλά εκεί βρήκα ένα ποίημα του Ορχάν Βελί, μου άρεσε και τον έψαξα. Βρήκα πολλά ποιήματά του στα ελληνικά και στα αγγλικά.

-          Μου άρεσε αυτό που δημοσιοποίησες στο Facebook, για την πατρίδα-

«Και τι δεν κάναμε γι αυτή την πατρίδα-

Μερικοί δώσαμε τη ζωή μας.

Μερικοί βγάζαμε λόγους».

-          Σε μερικές λέξεις ο ποιητής καταφέρνει και συμπυκνώνει μεγάλα νοήματα, ιδέες, αξίες, την ίδια τη ζωή

-          Ναι, πόσο δίκαιο έχει! Μερικοί έδωσαν για την πατρίδα τη ζωή τους και μερικοί  «βγάζουν λόγους» για την πατρίδα, κρύβονται πίσω από τη σημαία, τη θρησκεία, τη νεολαία και πλουτίζουν σε βάρος αυτής της πατρίδας. Ξεπουλάνε αυτή την πατρίδα!

-           Μου άρεσε και ο δικός μας ο Κώστας Μόντης-

«Μην επωφεληθείτε του σκότους

Μην καταδεχθείτε να επωφεληθείτε του σκότους.»

-          Αυτοί που έβγαζαν λόγους επωφελήθηκαν του σκότους και εκμεταλλεύτηκαν την έλλειψη διαφάνειας, απέκρυψαν την αλήθεια και έκαναν ότι έκαναν. Πολιτικοί, τραπεζίτες και διάφοροι αξιωματούχοι.

-          Ναι, καταδέχτηκαν, αλλά γιατί;

-          Το γιατί μας το λέγει και πάλι ο Κώστας Μόντης-

Ειν΄αρκετό να πούμε όλοι

από μια φορά στη ζωή μας

ένα «όχι».

Δεν είπαμε το «όχι» μας την ώρα που έπρεπε!

Κ.Α.Χ

10.11.2014

Ο θυρωρός

Ο ΘΥΡΩΡΟΣ

Με το φίλο μου το Βάκη καθίσαμε κοντά στο παράθυρο της καφετέριας για να βλέπουμε τους λιγοστούς έστω πρωινούς διαβάτες της Ονασαγόρου. Στο οικόπεδο της ΑΟΖ της Κύπρου «Ονασαγόρας» η κίνηση αυτή την ώρα είναι μεγαλύτερη απ’ ότι στην Ονασαγόρου!

-          Βάκη θυμάσαι το θυρωρό της πολυκατοικίας στο διαμέρισμα που μέναμε την πρώτη χρονιά των σπουδών μας, στου Ζωγράφου; Το κύριο Παναγιώτη που φορούσε πάντοτε κοστούμι και γραβάτα;

-          Τον θυμάμαι αλλά εσύ που τον θυμήθηκες τώρα στα καλά καθούμενα μετά από τόσα χρόνια;

-          Καθώς ερχόμουνα στην καφετέρια είδα εδώ στην Ονασαγόρου ένα κατάστημα με κασμίρια. ΄Ισως να είναι το μοναδικό που απέμεινε! Κάποτε η Ονασαγόρου ήταν γεμάτη από υφασματοπωλεία, πολλά από τα οποία διέθεταν κασμίρια Αγγλίας. Από την Ονασαγόρου θυμάμαι ότι αγόρασα το κασμίρι με το οποίο μου έραψε ο ράφτης το «γαμπρικό» μου κοστούμι. Μετά ήρθαν κάποια άλλα υφάσματα «νάιλον» και «ρεβλόν» και δεν ξέρω τι άλλο, και μετά ήρθαν τα έτοιμα κοστούμια.

-          Καλά μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θυρωρό της πολυκατοικίας στου Ζωγράφου;

-          ΄Εχουν, πως δεν έχουν; Σου μιλάω για κασμίρια και μη φοβάσαι δεν είμαι τελώνης! Δεν έφερνες κι εσύ κασμίρια στην Αθήνα και τα πουλούσες για να βγάλεις τα έξοδα των σπουδών σου;

-          Ναι βέβαια! Υπάρχει κανένας Κύπριος φοιτητής της εποχής μας που δεν το έκανε αυτό;

-          Όχι μόνο οι φοιτητές! Μας έφερναν αγγλικά κασμίρια γνωστοί και φίλοι που έρχονταν στην Αθήνα να μας δουν! Λοιπόν σε ποιον έδινες τα υφάσματα να τα πωλήσει;

-          Στον κύριο Παναγιώτη!

-          ΄Ακου τώρα πώς τον θυμήθηκα!

-          ΄Ολοι οι Κύπριοι φοιτητές της γειτονιάς μας έδιναν τα κασμίρια στον κύριο Παναγιώτη να τα πωλήσει. Τα πωλούσε βγάζοντας φυσικά και κέρδος για τον εαυτό του και επιπρόσθετα όταν σου έδινε τα χρήματα περίμενε και το φιλοδώρημά του. Πενήντα ή εκατόν «δραχμάς», όπως έλεγε!

-          «Δραχμάς» βέβαια! Το ίδιο μας έλεγε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, «δραχμάς πενήντα επιπλέον αυτό το μήνα στα κοινόχρηστα για το δώρο του θυρωρού»! Δεν έλεγε «για μένα» αλλά «για το θυρωρό»!

-          ΄Εμενε σε ένα διαμέρισμα του ενός δωματίου στο υπόγειο της πολυκατοικίας μαζί με τη γυναίκα του, την κυρία Βούλα, που δεν τον έχανε ούτε λεπτό από τα μάτια της όταν μιλούσε με τις κυρίες της πολυκατοικίας! ΄Η τον ζήλευε πολύ ή τον ήξερε πολύ καλά!

-          ΄Ηξερε όλα τα κουτσομπολιά της πολυκατοικίας! Ποιος επισκέφθηκε ποιον και ιδιαίτερα ποιαν. Πότε πήρε γράμμα ποιος και από ποιαν. Πότε ήρθαν τα γράμματα και κυρίως οι επιταγές από την Κύπρο και πολλά άλλα.

-          Όταν έμπαινα στην πολυκατοικία πολλές φορές μου έλεγε «καθάρισε τα παπούτσια σου, μόλις τέλειωσε το σφουγγάρισμα η Βούλα. Να σου πω, γύρισε ο καπετάνιος, ο άντρας της κυρίας Λίτσας από τον τρίτο και μην πηγαίνεις για καφέ αυτό το διάστημα! Δεν κάνει!»

Οι θυρωροί τότε εξυπηρετούσαν και επιτελούσαν και «κοινωνικό έργο», προλαβαίνοντας παρεξηγήσεις και καυγάδες! Σήμερα δεν υπάρχουν πια θυρωροί τους έχει αντικαταστήσει μια κλειδαριά στην εξώπορτα με «κλειδί μάστερ» και ένα θυροτηλέφωνο ή και το κινητό!

Κ.Α.Χ.

7.11.2014