Τα δώρα του ΄Αι Βασίλη ή του Σάντα Κλάους ...

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΑΙ ΒΑΣΙΛΗ ΄Η ΤΟΥ ΣΑΝΤΑ ΚΛΑΟΥΣ …

-          Φίλε Βάκη, αυτός είναι ο τελευταίος καφές στην οδό Λήδρας …

-          Κτύπα ξύλο Χριστιανέ μου και δεν ξέρω αν αυτό το τραπεζάκι είναι ξύλινο ή πλαστικό!

-          Για φέτος εννοώ! Θα συνεχίσουμε με τον καινούριο χρόνο που εύχομαι να είναι περισσότερο «καφεφίλ» από αυτόν που αποχαιρετούμε σε λίγες ώρες!

-          Πήρες τα δώρα σου για τα Χριστούγεννα;

-          Ναι βεβαίως ανήμερα των Χριστουγέννων το πρωί με τσάι και γλυκό ανοίξαμε τα δώρα μας. Αυτά που βρήκαμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο!

-          Τι δώρα σου έφερε ο ΄Αι Βασίλης;

-          Αυτά που περίμενα σ΄αυτή την ηλικία! Τρικό και κάλτσες και κανένα βιβλίο! Δεν περιμένω πια αυτοκινητάκια και μπάλες!

-          Κι εμένα αυτά μού έφερε εκτός από βιβλίο!

-          Κάτι ξέρει ο ΄Αι Βασίλης. Αφού το βιβλίο δεν θα το διάβαζες! Εγώ που θα το διαβάσω πήρα δώρο το βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ « Η Ανατολή» και μάλιστα σε δυο γλώσσες, Ελληνικά και Αγγλικά!

-          Γιατί σε δύο γλώσσες;

-          Θέλω να βεβαιωθώ συγκρίνοντας τα δύο κείμενα αν έχουν δίκαιο ή άδικο αυτοί που χαρακτηρίζουν το βιβλίο ως φιλοτουρκικό!

-          ΄Ωστε ο ΄Αι Βασίλης διαβάζει τους προβληματισμούς σου και σου φέρνει βιβλία! Δεν έπαψες να πιστεύεις στον ΄Αι Βασίλη;

-          Όχι, εννοώ ναι αλλά να σου εξηγήσω!

-          Τι εννοείς και ναι και όχι;

-          Όταν ήμουνα μικρό παιδάκι πίστευα στον ΄Αι Βασίλη όπως όλα τα παιδάκια της ηλικίας μου. Μου έφερνε δώρα κάθε πρωτοχρονιά και τα έβαζε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κυρίως παπούτσια! Πηγαίναμε με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου στην Κυπριακή Εταιρεία Υποδημάτων να διαλέξουμε παπούτσια και να τα παραγγείλουμε στον ΄Αι Βασίλη. Και εκείνος τα έφερνε την πρωτοχρονιά και τα έβαζε κάτω από το δέντρο! Δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουνα όταν μου δημιουργήθηκαν οι πρώτες αμφιβολίες για την ύπαρξη του ΄Αι Βασίλη. Οι αμφιβολίες αυτές μου δημιουργήθηκαν όταν παίζοντας στο σπίτι της γιαγιάς μου βρήκα κάτω από το κρεβάτι της τα παπούτσια που είχα παραγγείλει στον ΄Αι Βασίλη!

-          Και μετά κατάλαβες ότι δεν υπάρχει ΄Αι Βασίλης!

-          Αντίθετα μεγάλωσα και πίστεψα πιο πολύ στον ΄Αι Βασίλη! Στον ΄Αι Βασίλη που σημαίνει αγάπη, που σημαίνει ικανοποίηση να κάνεις τους άλλους να χαίρονται όταν τους δείχνεις ότι δεν τους ξεχνάς, όπως ο ΄Αγιος Βασίλειος, ο φιλάνθρωπος άγιος της εκκλησίας μας! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο της υπερήλικης γιαγιάς μου και αργότερα της ηλικιωμένης μητέρας μου όταν τα Χριστούγεννα τους παίρναμε δώρο κάποιο τρικό ή εσάρπα! Μού χάλασε λίγο τα πράγματα η «βιασύνη» μας να ανοίγουμε τα δώρα μας τα Χριστούγεννα και όχι την πρωτοχρονιά όπως κάναμε παλιά, που ήταν η γιορτή του Αγίου Βασιλείου του αγίου της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Τώρα πια τα δώρα και στη χώρα μας τα φέρνει ο Σάντα Κλάους τα Χριστούγεννα σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά έθιμα της γέννησης του Χριστού που αντιπροσωπεύει βασικά την αγάπη, τη συμπόνια και τη φιλανθρωπία και όχι ο ΄Αι Βασίλης την πρωτοχρονιά αλλά η κυρίαρχη έννοια είναι η ίδια!.

-          Τελικά υπάρχει ΄Αι Βασίλης;

-          Υπάρχει φίλε Βάκη και είναι μέσα στην καρδιά μας! ΄Αντε και ευτυχισμένο το 2015!

Κ.Α.Χ.

31.12.2014  

Τα Κάλαντα

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Πίναμε τον πρώτο μετά-χριστουγεννιάτικο καφέ μας με το φίλο μου το Βάκη, σε γνωστή καφετέρια της οδού Λήδρας, έξω στο δρόμο με αναμμένες όμως τις ηλεκτρικές θερμάστρες, οπότε νάσου ένας ντυμένος ‘Aϊ Βασίλης με ένα κασετόφωνο που έπαιζε τα κάλαντα και μια άλλη μαζί του κι αυτή ντυμένη στα κόκκινα μ’ ένα πανεράκι στο χέρι να τριγυρνά τα τραπεζάκια για φιλοδώρημα. Πλησίασε και το δικό μας τραπεζάκι και πρόσεξα ότι ο φίλος μου ο Βάκης ετοιμαζόταν  να τους δώσει φιλοδώρημα. Τον σταμάτησα λέγοντάς του.

-          Μην το κάνεις αυτό Βάκη! Μην ενθαρρύνεις την επαιτεία και μη δίνεις λεφτά σε όποιον εκμεταλλεύεται την παράδοσή μας. Δεν μπαίνουν ούτε καν στον κόπο να τραγουδήσουν παρά μόνο κρατάνε το κασετόφωνο και πηγαίνουν από καφετέρια σε καφετέρια και πάλιν από την αρχή. Εξάλλου στο τέρμα της Λήδρας είμαι σίγουρος ότι τους περιμένει κάποιος «επιχειρηματίας» για να πάρει τις εισπράξεις και να τους δώσει «ψίχουλα»! Θυμάσαι που λέγαμε εμείς όταν ήμασταν μικροί τα κάλαντα;

-          Θυμάμαι πώς να μην θυμάμαι! Εγώ έπαιζα τη φυσαρμόνικα και άλλοι δυο τα τρίγωνα που φτιάχναμε με σίδηρο οικοδομής που το τρίβαμε να γυαλίσει. Άλλος κρατούσε τον κουμπαρά. Εσύ μας οργάνωνες! Πάντοτε είχες αρχηγικές τάσεις!

-          Θυμάσαι πώς αρχίζαμε;

-          «Καλήν εσπέραν άρχοντες

κι αν είναι ο ορισμός σας …»

-          Όχι! Πρώτα ρωτούσαμε «να τα πούμε, να τα πούμε;» Και μετά αρχίζαμε να τα λέμε.

-          Ναι, ναι έχεις δίκαιο! ΄Ολοι όμως μας έλεγαν να τα πούμε! Ακόμη κι εκείνος ο παράξενος ο δημοσιογράφος που δε μιλούσε σε κανένα!

-          Ναι εκείνος που νοίκιαζε ένα δωμάτιο με ανεξάρτητη είσοδο από την αυλή της κυρίας Άννας.

-          Γυρίζαμε όλη τη γειτονιά!

-          Μάλιστα! Δεν πηγαίναμε σε άλλες γειτονιές γιατί σεβόμασταν την «αποκλειστική οικονομική ζώνη» των παιδιών της άλλης γειτονιάς!

-          Και τελικά;

-          Στο τέλος πηγαίναμε στο σπίτι σου όπου η μητέρα σου μας έκανε τσάι και τρώγαμε τα μελομακάρονα με τα οποία μας φίλευαν οι γειτόνισσες.

-          Και μοιράζαμε και τα γρόσια που μας έβαζαν στον κουμπαρά μας!

-          Ναι σε τέσσερα ίσα μέρη ανεξάρτητα από το ποιος τραγουδούσε καλύτερα ή έπαιζε πιο μελωδικά τα τρίγωνα. Όμως δε λέγαμε τα κάλαντα…  «περί χρημάτων». Τα λέγαμε γιατί ήταν μέρος της ζωής μας! Μέρος των ηθών των Χριστουγέννων. Τα λέγαμε με αγάπη και μεγάλο σεβασμό γιατί αγγέλλαμε τη γέννηση του Χριστού στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ. Τα λέγαμε και το πιστεύαμε και δεν είχαμε κανένα εμπορικό σκοπό όπως κάνουν σήμερα αυτοί που εκμεταλλεύονται τα ήθη του λαού μας για να βγάλουν χρήματα. Δεν άκουσες που η αστυνομία συνέλαβε τρία άτομα που με το πρόσχημα να πουν τα κάλαντα απασχολούσαν τους νοικοκυραίους και έκλεβαν από τα σπίτια;

-          Ναι, ναι μια γυναίκα ντυμένη ΄Αϊ Βασίλης!

-          Ω οποία βεβήλωση του ονόματος του αγίου!

Κ.Α.Χ.

30.12.2014

Χριστουγενιάτικο δέντρο και πάλι

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Περπατούσα πριν λίγες μέρες, το απόγευμα, με το φίλο μου το Βάκη στη λεωφόρο Μακαρίου στο «Χριστουγεννιάτικο χωριό» που διακόσμησε ο Δήμος Λευκωσίας με μικρά ξύλινα σπιτάκια που πουλούν διάφορα αντικείμενα και τρόφιμα σύμφωνα με τα έθιμα των εορτών των Χριστουγέννων. Καθώς περπατούσαμε κοντοσταθήκαμε μπροστά από ένα στολισμένο δέντρο και ο Βάκης μου λέγει.

-          Δεν μου λες, το στόλισμα των δέντρων τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτο έθιμο για μας τους ΄Ελληνες;

-          Να σου πω τι ξέρω αλλά πρώτα πάμε να καθίσουμε για καφέ γιατί αρχίζει να ψιλοβρέχει και θα βραχούμε μέχρι να σου εξηγήσω.

-          ΄Ετσι που το είπες «μέχρι να σου εξηγήσω» μπορεί να παρεξηγηθεί!

-          Ξέρω που το πας. Στο ανέκδοτο που σου είπα τις προάλλες αστειευόμενος που κατέληγε «η ζωή είναι σύντομη και δεν μπορώ να την σπαταλήσω εξηγώντας σου μέχρι να καταλάβεις!»

Μπήκαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε, πήραμε καφέδες και καθίσαμε παρακολουθώντας τον κόσμο που έτρεχε για να προφυλαχτεί από τη βροχή.

-          Λοιπόν φίλε Βάκη, έχεις δίκαιο. Το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι «ξενόφερτο». Η λέξη αυτή όμως δεν μου αρέσει καθόλου! Ο κόσμος μας έγινε όλος ένα μικρό χωριό και είναι καλό ο ένας λαός να παίρνει από τον άλλο διάφορα έθιμα  που τον εκφράζουν και τον αντιπροσωπεύουν εμπλουτίζοντας τα δικά του έθιμα. Τα κακά δεν πρέπει να παίρνουμε από τους άλλους!

-          Εντάξει δεν το είπα υποτιμητικά! Πες μου όμως τι ξέρεις!

-          ΄Εχω διαβάσει ότι το στόλισμα του δέντρου τα Χριστούγεννα είναι έθιμο της Γερμανίας από τον 15^ο ή το 16^ο αιώνα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι υπήρχε και παλαιότερα σε άλλους λαούς κάτι παρόμοιο, όμως καθιερώθηκε στη Γερμανία και από εκεί διαδόθηκε και στην υπόλοιπη Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

-          Δηλαδή πάντοτε στόλιζαν έλατα;

-          Βασικά ναι, αλλά στόλιζαν στα παλιά χρόνια και άλλα αειθαλή δέντρα. Επικράτησε όμως το έλατο. Το στόλιζαν τότε με φαγώσιμα, φρούτα, κυρίως μήλα, και κουλουράκια. Αργότερα άρχισαν να το φωταγωγούν με κεριά και φαντάζεσαι τι γινόταν αν έπαιρναν φωτιά! Στην Αγγλία στόλιζαν τα Χριστούγεννα τα σπίτια τους με κλαδιά δέντρων αλλά το έθιμο με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο το πήραν και αυτοί από τους Γερμανούς.

-          Στην Ελλάδα πότε έφτασε το έθιμο αυτό;

-          Δεν σου είπα ότι το έθιμο αυτό είναι Γερμανικό;

-          Μου είπες αλλά ρωτώ για την Ελλάδα!

-          Αφού είναι έθιμο της Γερμανίας στην Ελλάδα θα το έφερε ένας Γερμανός! Ο ΄Οθωνας ο Βαυαρός, ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας. Το στόλισε για πρώτη φορά στο ανάκτορο στο Ναύπλιο και μετά στα ανάκτορα στην Αθήνα το 1833. Μάλιστα λέγεται ότι ο κόσμος έκανε ουρά έξω από τα ανάκτορα για να δει αυτό το δέντρο που έμελλε να μπει σε κάθε ελληνικό σπίτι! Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο εκτόπισε σχεδόν ολοκληρωτικά το ελληνικό έθιμο που ήταν το στολισμένο καραβάκι.

-          Καραβάκι;

-          Ναι καραβάκι! Γιατί σου φαίνεται παράξενο και απορείς; Η θάλασσα είναι πολύ στενά δεμένη με τους ΄Ελληνες και τις δραστηριότητες τους. Εξάλλου η εκκλησία το ερμηνεύει ότι το καράβι μας μεταφέρει στη νέα ζωή , στη νέα πίστη, στο Χριστό!

-          Ώστε έτσι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και το καραβάκι!

-          ΄Ακου κι αυτό! Τώρα έχουμε τα πλαστικά δέντρα τα οποία έδωσαν μεγάλη χαρά στους Πράσινους γιατί για το στόλισμα των δέντρων θυσιάζονταν πολλά πεύκα!

-          Αυτό είναι αλήθεια, πρόσθεσε ο Βάκης.

Κ.Α.Χ.

29.12.2014

Χριστουγεννιάτικο δέντρο

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ

Χτες το απόγευμα περπατούσα με το φίλο μου το Βάκη για να πάμε στη Λήδρας για καφέ και εκεί στην αρχή του δρόμου, εκεί όπου «με χρόνια και καιρούς» θα ξανακατασκευαστεί η πλατεία Ελευθερίας, μια παιδική χορωδία με κόκκινους χριστουγεννιάτικους σκούφους και τραγουδούσε τα κάλαντα των γιορτών. Κοντοσταθήκαμε λιγάκι και ακούσαμε από τις ωραίες και χαρούμενες παιδικές φωνούλες να προαναγγέλλουν τα Χριστούγεννα.

«΄Ηρθαν τα Χριστούγεννα εορτή μεγάλη

Και το δέντρο του Χριστού εστολίσθη πάλι!»

Συνεχίσαμε μέχρι το μέσο της οδού Λήδρας και μπήκαμε σε μια γνωστή καφετέρια. Ο Βάκης έτρεξε και κάθισε σε ένα τραπεζάκι που μόλις είχε αδειάσει και ήταν το μοναδικό ελεύθερο εκείνη την ώρα. Παρεμπιπτόντως πάντοτε προβληματίζομαι πως με τέτοια κρίση να μαστίζει τον τόπο οι καφετέριες να είναι γεμάτες. Εγώ πήγα απευθείας στον πάγκο εξυπηρέτησης για να πάρω καφέδες.

-          Φέρε και ένα χριστουγεννιάτικο μπισκότο , μου φώναξε ο Βάκης.

-          Εντάξει αλλά θα το φας μόνος σου, εγώ προσπαθώ να «κάνω κράτει» για να φάω κανένα κουραμπιέ και κανένα μελομακάρονο απ αυτά που θα φτιάξουμε στο σπίτι!

Πήρα τους καφέδες και το μπισκότο και κάθισα στο τραπεζάκι σπρώχνοντας το πιατάκι με το μπισκότο προκλητικά  μπροστά στο Βάκη.

-          Ξέρεις τι αναπολώ αυτές τις μέρες, φίλε Βάκη, από τα παιδικά μου χρόνια; Το χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίζαμε στο σπίτι όταν ήμουν μικρό παιδάκι.

-          Γιατί; Αφού και τώρα στόλισες στο σπίτι σου το δέντρο!

-          Ναι, το στόλισα! Ένα πλαστικό δέντρο, άχαρο, παραστολισμένο με πολλά πλαστικά και γυάλινα παιγνίδια και πολλές φιγούρες που καμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά μας ήθη και έθιμα. Μου θυμίζει γριά γυναίκα φορτωμένη με μπιζού, κραγιόν και βαφές λες και είναι παλιάτσος στο τσίρκο! Και από πάνω λαμπίτσες που αναβοσβήνουν λες και είναι νεόν φωτεινή διαφήμιση σε  καμιά κακόφημη συνοικία κεντροευρωπαϊκής πρωτεύουσας!

-          ΄Ελα μην τα παραλές! Είναι όλα  τα χριστουγεννιάτικα!

-          Εγώ πάντως αναπολώ και νοσταλγώ το δέντρο που στολίζαμε στο πατρικό μου σπίτι. Τις περισσότερες χρονιές δεν ήταν καν πεύκος. ΄Ηταν ένα ωραίο φουντωτό κλαδί από το κυπαρίσσι του γείτονα που το στερεώναμε σε ένα τενεκέ που ντύναμε με χαρτί περιτυλίγματος που φυλάγαμε ειδικά για το σκοπό αυτό όταν ανοίγαμε κάποιο δώρο! Και τα στολίδια μας απλά κι αυτά. Μερικά κουκουνάρια που μαζεύαμε από τις εκδρομές μας στο Τρόοδος και τα βάφαμε με χρώματα νερομπογιάς και καμιά κούκλα της αδελφής μου. Και στην κορυφή ένα χειροποίητο αστέρι βαμμένο κι αυτό με νερομπογιά. Δεν έλειπε και το χιόνι από βαμβάκι! Αυτό το χριστουγεννιάτικο δέντρο αναπολώ και θα ήθελα πολύ να το ξαναζήσω!

Κ.Α.Χ.

23.12.2014  

Ματωμένα Χριστούγεννα

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

«Και επί γης ειρήνη

εν ανθρώποις ευδοκία»

΄Ετσι ξεκινούσε η ομιλία που έγραψα για τα Χριστούγεννα του1963 που έμελλε να μην διαβαστεί ποτέ παρά μόνο από το φιλόλογο καθηγητή μας στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Ο καθηγητής ανέθεσε τότε σε πέντε-έξι μαθητές να γράψουν ομιλία για να επιλέξει μια για να διαβαστεί στην τάξη στη γιορτή των Χριστουγέννων. Ανάμεσα σ αυτούς ήμουνα κι εγώ. Δώσαμε τις ομιλίες μας στον καθηγητή και αναμέναμε με ανυπομονησία την απόφαση του. Εκείνος διάλεξε τη δική μου. Από την ημέρα που μας το ανακοίνωσε μετρούσα τις μέρες μέχρι την 23^η Δεκεμβρίου που θα κάναμε τη γιορτή μας και θα ανέβαινα στην έδρα να διαβάσω την ομιλία μου!

Τη νύχτα της 22ας προς την 23^η αφού ξαναδιάβασα την ομιλία μου και η μητέρα μου μού ετοίμασε καθαρή στολή που θα φορούσα την επομένη που θα διάβαζα την ομιλία μου και πήγα για ύπνο. Κάποια ώρα όμως μετά τα μεσάνυχτα ξυπνήσαμε από πυροβολισμούς όπως εξηγούσαν τότε οι μεγαλύτεροι. Οι άντρες έφευγαν από τα σπίτια τους και κατευθύνονταν στα σπίτια φίλων και γνωστών που ήταν πιο κοντά στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας που γειτνίαζε με το Καιμακλί. Τα γυναικόπαιδα μαζευτήκαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου που ήταν λίγο πιο μακριά από την τούρκικη συνοικία.

΄Ηταν η έναρξη των διακοινοτικών ταραχών που οδήγησε την πατρίδα μας στη σημερινή κατοχή και στα αδιέξοδα που βιώνουμε καθημερινά. Τα σχολεία δε λειτούργησαν την επομένη. Ξανάνοιξαν μετά τα Φώτα. Η ομιλία μου έμεινε αδιάβαστη και πιθανότατα να βρίσκεται ακόμη κάπου καταχωνιασμένη στη βιβλιοθήκη μου. Το μήνυμα με το οποίο ξεκινούσα την ομιλία μου «και επί γης ειρήνη» έμεινε μετέωρο και δεν έφτασε στις καρδιές των ανθρώπων!

Ξανάνοιξαν τα σχολεία μετά τα Φώτα αλλά τα πράγματα πλέον ήταν διαφορετικά. Δεν μπορούσαμε να πάμε στο σχολείο μας από το δρόμο που ξέραμε. Δηλαδή από το σπίτι μου, δυτικότερα από το «συντεχνιακό ιατρείο», από την «πόρτα τη νέα» (έτσι λεγόταν το τελευταίο άνοιγμα στα Ενετικά τείχη της πόλης) και μετά αριστερά προς το σχολείο. Στα δεξιά ο δρόμος οδηγούσε στην «πόρτα της Κερύνειας» και στο διοικητικό κέντρο της Λευκωσίας. Δημιουργήθηκαν τότε οι πρώτοι αδιέξοδοι δρόμοι και ακούσαμε για αγνοούμενους χωρία καλά-καλά να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Αλλάξαμε διαδρομή! Αντί να φτάνουμε στα εκατό μέτρα στον προορισμό μας, διανύαμε ένα χιλιόμετρο! Και έκτοτε μας ταλανίζουν αυτές οι διαδρομές γεωγραφικές αλλά και πολιτικές!

Και έτσι για την ιστορία! Δεν είμαι βέβαιος αν πραγματικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης χαρακτήρισε την Κύπρο ως «πόρνη της Μεσογείου» αλλά ξέρω ότι η απαρχή της κατάρρευσης, της σχεδόν διάλυσης του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας ξεκίνησε από το φόνο μιας πόρνης, της Τζεμαλιέ, στην οδό Ερμού. Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί θέλησαν να ελέγξουν ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε η Τζεμαλιέ με δύο Τουρκοκύπριους με αποτέλεσμα αφού χρησιμοποιήθηκαν όπλα να σκοτωθεί η Τζεμαλιέ και ένας άλλος Τουρκοκύπριος καθώς και να τραυματιστεί και ένας Ελληνοκύπριος αστυνομικός. Φυσικά το επεισόδιο αυτό ήταν μόνο η αφορμή γιατί καμιά από τις δυο πλευρές δεν είχε τότε πιστέψει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Για την καταστροφή όμως της Κύπρου δεν φταίει η Τζεμαλιέ αλλά μια άλλη πόρνη, η πολιτική, αυτή των μικρών και μεγάλων πολιτικών, των μικρών και μεγάλων κρατών!

Κ.Α.Χ.

 22.12.2014    

Η Αλίκη στη χώρα των υπρβολών ...

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΒΟΛΩΝ …

Ακόμη και οι καφετέριες στη Λήδρας και Ονασαγόρου έβαλαν τα γιορτινά τους αφού λίγες μέρες μας χωρίζουν από τη μέρα της γέννησης του θεανθρώπου. Περπατούσαμε λοιπόν στη Λήδρας ψάχνοντας για καφετέρια με άδειο τραπεζάκι και ο φίλος μου ο Βάκης απογοητευμένος γιατί δεν βρίσκαμε τόπο να καθίσουμε μου λέγει.

-          Πάμε στην Ονασαγόρου ίσως εκεί να βρεθούμε περισσότερο τυχεροί!

-          Μα δεν είδες τα χάλια μας στον Ονασαγόρα;

-          Ποια χάλια μας;

-          Αντί για αέριο βρήκαμε …

-          Πετρέλαιο;

-          Αέρα κοπανιστό! Τρυπούσαν Ιταλοί και Κορεάτες για τρεις μήνες, ξόδεψαν εκατό εκατομμύρια και δεν βρήκαν τίποτα!

Τελικά βρήκαμε σε μια καφετέρια ένα άδειο τραπεζάκι, καθίσαμε, πήραμε καφέ και ο φίλος μου ο Βάκης μου λέγει.

-          Στη βιβλιοθήκη μου χτες βρήκα ένα βιβλίο παραμύθι από τα παιδικά μου χρόνια.  ΄Ισως χριστουγεννιάτικο δώρο. Το παραμύθι «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» του Λούης Κάρολ.

-          Ναι γυρίστηκε και ταινία από το Ντίσνεϋ, όμως αγαπητέ μου Βάκη εμείς εδώ ζούμε στη χώρα των υπερβολών και δυστυχώς δεν πρόκειται για παραμύθι!

-          Τι εννοείς;

-          Ας πάρουμε για παράδειγμα τους υδρογονάνθρακες. Μερικοί έτρεξαν να αγοράσουν «κελεμπίες» γιατί θα γινόμασταν όλοι σεΐχηδες εκατομμυριούχοι!

-          Υπερβάλλεις!

-          Εγώ; Θυμάσαι στην προεκλογική εκστρατεία που ανταγωνίζονταν μερικοί υποψήφιοι για το ποιος θα πωλήσει πρώτος φυσικό αέριο; Μας έτασσαν ότι από το 2015 θα έχουμε φυσικό αέριο στα σπίτια μας και κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο ότι καθυστερεί η διακλάδωση με αγωγούς σε ολόκληρο το νησί.

-          Τι περιμένεις από τους πολιτικούς;

-          Τους πίστωνα ακόμη με λίγη περισσότερη σοβαρότητα αλλά έπεσα έξω! Θυμάσαι που κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι καθυστερεί τη δημιουργία τερματικού; Με τι θα τροφοδοτούσαν το τερματικό;

-          Με αέρα κοπανιστό, δεν είπες;

-          Στην Αίγυπτο και την Ιορδανία υπάρχει αδρανές δυναμικό για υγροποίηση αερίου και εμείς εδώ θα φτιάχναμε άλλο τερματικό! Γιατί ο αγωγός; Θα κατασκευάζαμε λέει αγωγό από την Κύπρο στην Κρήτη, απ εκεί στην Πελοπόννησο και απ εκεί στην Ευρώπη την οποία θα πνίγαμε από το πολύ αέριο! Όλα αυτά θα τα κάναμε γιατί βρήκαμε κάποιες ποσότητες υδρογονανθράκων στην Αφροδίτη!

-          Βρήκαμε, δεν βρήκαμε;

-          Βρήκαμε αλλά πώς; Πήγαμε και τρυπήσαμε σχεδόν στα σίγουρα, δίπλα από τα κοιτάσματα αερίου που βρήκε το Ισραήλ! Γιατί νομίζεις ότι η εταιρεία «Νομπλ» μας επέστρεψε το άλλο μισό τεμάχιο της Αφροδίτης; Γιατί ότι ήταν να βρει στην Αφροδίτη το βρήκε! Είχα σκοπό να σου πω και άλλες πολλές υπερβολές αλλά μια άλλη φορά!

-          Σαν ποιες;

-          Θυμάσαι πριν ενάμιση χρόνο περίπου που βρήκαν νεκρή στη Λάρνακα μια γυναίκα που ζούσε με ένα παιδί σε ένα διαμέρισμα γεμάτο σκουπίδια και βούιζε ο τόπος από υπερβολές; Σε πέντε μέρες τα ξεχάσαμε όλα! Αλλά είπαμε μια άλλη φορά! ΄Ετσι λοιπόν και η Αλίκη ας αφήσει τη χώρα των θαυμάτων και ας έρθει στη χώρα των υπερβολών όπου δυστυχώς θαύματα δε γίνονται!

Κ.Α.Χ.

20.12.2014  

Περί σημαίας συνέχεια ...

ΠΕΡΙ ΣΗΜΑΙΑΣ ΣΥΝΈΧΕΙΑ …

Τώρα με το κρύο και τις βροχές δεν λειτουργούν τα «τραπεζάκια έξω» στις καφετέριες των οδών Λήδρας και Ονασαγόρου και ο κόσμος κάθεται μέσα με αποτέλεσμα να μη βρίσκεις καρέκλα να καθίσεις για έναν καφέ. Τώρα με τις γιορτές που υπάρχει περισσότερη κίνηση στην παλιά πόλη «το πρόβλημα» γίνεται ακόμη πιο έντονο. Μετά που προσπαθήσαμε να βρούμε τραπεζάκι σε τρεις καφετέριες χωρίς αποτέλεσμα τα καταφέραμε στην τέταρτη. Καθίσαμε λιγάκι στριμωγμένα αλλά καθίσαμε. Πήραμε καφέδες και αφού ήπιαμε από μια γουλιά και σχολιάσαμε την ποιότητα του καφέ, ο φίλος μου ο Βάκης μου λέγει.

-          Ξέρεις τι θυμήθηκα χτες που μιλούσαμε για τις σημαίες;

-          Πού να ξέρω; Και καλά γιατί δεν μου το είπες την ώρα που τα λέγαμε;

-          Όταν πήγα σπίτι το θυμήθηκα!

-          Βλέπω προβληματίζεσαι από τις συζητήσεις μας!

-          Ναι βέβαια. ΄Ακου λοιπόν, λέγει ο Βάκης και παίρνει ύφος μικρού παιδιού που ανεβαίνει στη σκηνή στο δημοτικό σχολείο και αρχίζει να απαγγέλλει σχεδόν μεγαλοφώνως που θα τον άκουσαν οι μισοί τουλάχιστον θαμώνες της καφετέριας.

«Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό

Και στη μέση χαραγμένο ένα κάτασπρο σταυρό!»

-          Ναι; Μπράβο!

-          Θυμάσαι που το απήγγειλα μια χρονιά στη γιορτή της σημαίας;

-          Ναι, ναι, πώς! Ακριβώς όπως το είπες και τώρα, μόνο που ντράπηκα να σε χειροκροτήσω! Όμως αυτή η σημαία που περιγράφει το ποίημα ήταν η Ελληνική σημαία μέχρι το 1979. Τη χρονιά αυτή καθιερώθηκε η σημαία που ξέρουμε σήμερα με το λευκό σταυρό στην αριστερή πάνω γωνιά και τις εννέα γαλάζιες και λευκές λωρίδες. Αυτή που περιγράφει το ποίημα υπάρχει σήμερα στο έμβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας και αν θυμάμαι καλά είναι η σημαία του προέδρου της Δημοκρατίας.

-          Μου αρέσει να συζητώ μαζί σου διάφορα τέτοια θέματα γιατί έχεις πάντοτε κάτι να πεις και να μας δώσεις σχετικές πληροφορίες.

-          Όμως κάποτε γκρινιάζεις με αυτά που σου λέγω!

-          Μόνο όταν αρχίζεις τις λεπτομέρειες και με στριμώχνεις!

-          Λοιπόν αυτή η σημαία που περιγράφει το ποίημα έπαιρνε κατά καιρούς διάφορες προσθήκες. Στη βασιλευόμενη Δημοκρατία στο κέντρο του σταυρού τοποθετήθηκε το στέμμα. Παλαιότερα, αν δεν με απατά η μνήμη μου είχε τοποθετηθεί εκεί ο «σκούφος της Δημοκρατίας» και αργότερα επί χούντας των συνταγματαρχών «φάνταζε» εκεί ο αναγεννώμενος από τις φλόγες φοίνικας και η φιγούρα ενός φαντάρου. Δε μου λες τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας την ξέρεις;

-          Και βέβαια την ξέρω.

-          ΄Ακου λοιπόν σε παράφραση το ποίημα που μου απήγγειλες, για την Κυπριακή σημαία.

«Της πατρίδας μου η σημαία έχει φόντο το λευκό

Και στη μέση χαραγμένη είναι η Κύπρος σε χρυσό!»

-          ΄Αφησες πίσω το πράσινο της ελιάς!

-          Ποιητική αδεία!

Κ.Α.Χ.

16.12.2014

Σημαία από λαμπίτσες και σημαία από νάιλον ...

ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΛΑΜΠΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΝΑΙΛΟΝ

Καθώς πίναμε τον καφέ μας σε μια καφετέρια της οδού Λήδρας με το φίλο μου το Βάκη σκεφτόμουν πως τώρα που χαμήλωσε η θερμοκρασία οι μη καπνιστές προστατεύονται καλύτερα απ ότι το καλοκαίρι την περίοδο που δεν λειτουργούν τα κλιματιστικά. Τώρα καθόμαστε μέσα με τα παράθυρα και τις πόρτες και έτσι ο καπνός από τους καπνιστές που βγαίνουν έξω για να καπνίσουν δεν μπαίνει μέσα. Το καλοκαίρι όταν τα κλιματιστικά δε δουλεύουν τα παράθυρα είναι ανοιχτά και ο καπνός πάει παντού. Το ίδιο συμβαίνει και όταν καθόμαστε έξω καπνιστές και μη!

-          Κάτι σκέφτεσαι; Με ρωτά ο Βάκης.

-          Ναι, κάτι για τους καπνιστές, και του εξήγησα τις σκέψεις μου. Με άκουσε με προσοχή και μου είπε.

-          Υπερβάλλεις όπως πάντα! Πόσος καπνός μπορεί να μπει μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα;

-          Τόσος, που να μυρίζουν άσχημα τα μαλλιά και τα ρούχα σου! Για τους πνεύμονες σου θα δείξει η νεκροψία! Ο χειμώνας μου αρέσει γιατί τιμωρεί τους καπνιστές αναγκάζοντας τους να βγαίνουν έξω στο κρύο!

-          Πήγες τελικά την Κυριακή εκδρομή στο Τρόοδος; Ρωτά ο φίλος μου ο Βάκης προφανώς επειδή ήθελε να αλλάξει θέμα. Υπήρξε καπνιστής για πολλά χρόνια και συνήθως ενοχλείται από συζητήσεις γύρω από το κάπνισμα το οποίο σταμάτησε εδώ και μια δεκαετία ύστερα από πρόβλημα υγείας.

-          Ναι πήγαμε την εκδρομή μας και περάσαμε πολύ ωραία!

-          Εσένα απ ότι ξέρω σου αρέσει περισσότερο η θάλασσα.

-          Όχι απολαμβάνω το ίδιο και το βουνό και τη θάλασσα! Αλλά άκου να δεις τι πρόσεξα! Στην επιστροφή, εκεί που μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο αντίκρισα μια τεράστια ελληνική σημαία από νάιλον!

-          Είδες όμως και στο βάθος την τεράστια τουρκική σημαία;

-          Την είδα κι αυτή.

-          Βλέπεις και κάθε βράδυ από το σπίτι σου τη σημαία τη σημαία του ψευδοκράτους κατασκευασμένη από λαμπίτσες που αναβοσβήνουν;

-          Κι αυτή τη βλέπω και αναστατώνομαι πραγματικά! Σκέφτομαι όμως πόσο ανόητο είναι να καταναλώνουν τόσο ηλεκτρικό ρεύμα για να διαφημίζουν τη σημαία του ψευδοκράτους και να τη βλέπουν μόνοι τους αφού σε κανένα άλλο τόπο εκτός από τα κατεχόμενα και την Τουρκία δεν βλέπεις αυτή τη σημαία!

-          Εντάξει, κάνουν όμως την προπαγάνδα τους, φανατίζουν κόσμο και μας προκαλούν.

-          ΄Εχουμε συνηθίσει τη σημαία από λαμπίτσες τόσο που σχεδόν δεν την προσέχουμε! Εκείνο όμως που έχει σημασία δεν είναι ο ανταγωνισμός ποιος θα βάλει πιο έντονα μεγαλύτερη σημαία αλλά πως θα καταβάλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια και οι δυο πλευρές  να βρούμε τη λύση που θα επανενώσει την Κύπρο μας και θα μπορέσει ο λαός μας να επιδοθεί σε ένα αγώνα επαναδραστηριοποίησης με στόχο την ευημερία όλων στον τόπο μας. Διαφορετικά θα σπαταλούμε νάιλον και ρεύμα για σημαίες! Αν κάποιος έχει ακόμη ανάγκη από σημαίες για να συνειδητοποιήσει  ποιος είναι τότε «ζήτω που καήκαμε»! Και ένα να ξέρεις! Αυτό που είμαστε το έχουμε στην καρδιά μας και κανένας δεν μπορεί ποτέ να μας το πάρει!

Κ.Α.Χ.

14.12.2014