ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

Σήμερα τα ξημερώματα την ώρα ακριβώς που έσβηναν τα φώτα στους δρόμους της Λευκωσίας επέστρεψα στο σπίτι μου από το διεθνές αεροδρόμιο Λάρνακας. ΄Αρχιζαν δειλά-δειλά να ανάβουν τα φώτα στα σπίτια όσων εργάζονται και Σάββατο και έπρεπε να ετοιμαστούν για τη δουλειά τους. Μου αρέσει που τα φώτα ανάβουν απρογραμμάτιστα και διάσπαρτα ανάλογα με την ώρα που σηκώνονται οι ένοικοί τους να πιουν ένα καφέ και να ετοιμαστούν για τη δουλειά τους.

Διεθνές αεροδρόμιο Λάρνακας! Ας είναι! Δε λέω το αεροδρόμιο σαν κτήριο μια χαρά είναι και εξυπηρετεί το σκοπό του. Όμως ακούστε για να καταλάβετε και να κρίνετε μόνοι σας τη νοοτροπία και συμπεριφορά αυτών που το χρησιμοποιούν και αυτών που εξυπηρετούν τον κόσμο.

Κατέβασα την κόρη μου που ταξίδευε και προχώρησα προς το χώρο στάθμευσης. Μόλις μπήκα νόμισα πως δεν θα βρω χώρο να σταθμεύσω το αυτοκίνητό μου. Οι δρόμοι στο χώρο στάθμευσης που είναι πολύ κοντά στο κτήριο ήταν γεμάτοι με σταθμευμένα αυτοκίνητα και μόλις και μετά βίας μπορούσα να περάσω. Και ως εκ θαύματος ! ΄Οταν κατάφερα να οδηγήσω λιγάκι πιο πέρα είδα χώρο στάθμευσης που θα χωρούσε ακόμη χίλια αυτοκίνητα. Οι Κύπριοι οδηγοί θέλουν όλοι αν είναι δυνατόν να σταθμεύσουν μπροστά από την είσοδο του κτηρίου! Η νοοτροπία «εγώ να βολευτώ και οι άλλοι ας κόψουν το λαιμό τους» στο άκρον άωτον! Αυτοί είμαστε εδώ στην Κύπρο!

Περπάτησα περίπου εκατό μέτρα και παραλίγο να πάθω «κατάθλιψη»! Με έπιασε αφόρητη στεναχώρια. Σκέφτηκα ότι η Κύπρος γέμισε ανάπηρους τους καημένους. Οι χώροι στάθμευσης για αναπηρικά οχήματα ήταν κατάμεστοι! Καθώς περνούσα από μπροστά από τα αυτοκίνητα των αναπήρων δεν πρόσεξα ούτε σε ένα την πινακίδα με την ένδειξη ότι πρόκειται για αναπηρικό όχημα. Μου πέρασε από το μυαλό μια κακία που διάβασα κάποτε σε ένα αυτοκόλλητο που κάποιος τοποθέτησε σε μη αναπηρικό όχημα που είχε σταθμεύσει σε χώρο αναπήρων. «Τώρα που βρήκες χώρα να παρκάρεις σου μένει να μείνεις και συ ανάπηρος!»

Καθίσαμε για λίγο στο εστιατόριο στο χώρο αναχωρήσεων., Παραγγείλαμε διάφορα ποτά και ένας ζήτησε  άσπρο αεριούχο αναψυκτικό για να πάρει απάντηση από το σερβιτόρο με μια αχαρακτήριστη αδιαφορία ότι δεν διαθέτει το συγκεκριμένο αναψυκτικό, κάτι πολύ συνηθισμένο που υπάρχει παντού  μαζί με όλα τα άλλα αναψυκτικά. Απάντηση με τέτοιο ύφος λες και ζήτησε κάποιος νερό «περιέ» στην έρημο της Σαχάρας! Ακατανόητα πράγματα!

΄Οσον αφορά το θέμα του αποχαιρετισμού στα αεροδρόμια, στα λιμάνια και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς που  προκαλεί πάντοτε συγκίνηση, θυμάμαι πάντοτε όποτε βρεθώ σ αυτήν την κατάσταση, όπως σήμερα, μια Ελληνική οικογένεια στο Βελιγράδι της Σερβίας. Ο πατέρας πριν τον πόλεμο και την επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν ιδιοκτήτης ενός από τους μεγαλύτερους αλευρόμυλους στη Σερβία. Το ζευγάρι έμενε σε ένα διαμέρισμα πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης η οποία πριν τον πόλεμο ήταν όλη δική τους. Ο γιος του  είχε σπουδάσει και έπαιζε βιολί στην Κρατική ορχήστρα. ΄Ετυχε να πάω κι εγώ στο σιδηροδρομικό σταθμό όταν θα κατευόδωναν το γιο τους και μου έμεινε αξέχαστος εκείνος  ο αποχαιρετισμός. Μετά τους ασπασμούς και τις γονικές συμβουλές όταν θα ξεκινούσε το τραίνο η μητέρα έβγαλε από τη τσάντα της ένα άσπρο μαντήλι το οποίο κινούσε μέχρι να χαθεί το τραίνο από το οπτικό τους πεδίο. Το ίδιο και ο πατέρας με το καπέλο του, μια αριστοκρατική ρεπούμπλικα. Μετά επέστρεφαν κατηφείς στο σπίτι για καφέ χωρίς να αναφέρονται καθόλου στο γιο τους που εκείνη την ώρα ταξίδευε ... Δικαιολογημένα, αφού κάθε αναφορά στο γιο τους θα τους στενοχωρούσε. Τα ίδια ακριβώς ένοιωθα κι εγώ όταν επέστρεψα τα ξημερώματα στη Λευκωσία!

Κ.Α.Χ.

6.9.2014