Βρε πως αλλάζουν οι καιροί ...
Προψές καθόμουνα σε μια ταβέρνα με κρασί και
μικρομεζέδες. Όλο και λιγοστεύουν τέτοιες ταβέρνες όπου μπορείς να πιείς
ενα-δυό ποτήρια κρασί με λίγο μικρομεζέ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Στο διπλανό τραπέζι ήρθε και κάθισε μια παρέα νεαρών, έξι
με εφτά άτομα και μου πέρασε από το μυαλό ότι θα άρχιζαν τα αστεία και τη φασαρία
με πειράγματα και φωνές και ίσως θα έπρεπε να μετακινηθώ λιγάκι.
Όμως τίποτα.
‘Εβγαλαν από τις τσέπες τους από ένα κινητό τηλέφωνο και χωρίς να λένε κουβέντα
κουνούσαν τα δάκτυλα πάνω στις οθόνες και όλο πιο πολύ προσηλώνονταν σ΄αυτά που
έβλεπαν λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω τους. Πότε-πότε κάποιος πήγαινε να
πεί κάτι και άκουγες ως απάντηση-
-
Στείλε το link!
Θυμήθηκα τότε τα φοιτητικά μου χρόνια και τους
συμφοιτητές μου τότε που πηγαίναμε στη ταβέρνα «Αδριατική», ένα υπόγειο στο
κέντρο της πόλης, για μαρίδα και κρασάκι. Η μαρίδα ήταν το πιο φτηνό πιάτο στον
κατάλογο.
Συζητήσεις, κυρίως για τα πολιτικά και το τι συνέβαινε
στον κόσμο, μέχρι η ώρα μία μετά τα μεσάνυχτα που μας αναβόσβηναν τα φώτα,
σημάδι ότι πρέπει να φύγουμε γιατί το μαγαζί θα έκλεινε.
Μια φορά τρεις νύχτες συζητούσαμε με την Έλλη, αργότερα
καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο που δυστυχώς έφυγε νωρίς, για ένα πρόσφαστο τότε
βιβλίο του καθηγητή Κ. Βεργόπουλου σχετικά με τον ανατολικό τρόπο παραγωγής.
Άλλες ατέλειωτες νύχτες συζητούσαμε το ενδεχόμενο να προχωρήσω με διδακτορική
διατριβή (πράγμα που δεν έγινε) με θέμα την εμφάνιση των επαγγελμάτων στη
Θεσσαλονίκη και των συντεχνιών τους, καθώς και το ρόλο τους στην ανάπτυξη του
πολιτισμού και της εθνικής συνείδησης (Έλληνες, Σλαύοι, Εβραίοι και Τούρκοι).
‘Αλλη φορά με τη Σοφία, αργότερα κι αυτή καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, για το
Βυζάντιο ως πολυπολιτισμική αυτοκρατορία.
Και δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και η ποίηση. Σηκωνόταν ο
Γιάννης, άλλος ένας που έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο και μας απάγγελλε Κ.
Βάρναλη, τους Μοιραίους,
μεσ΄την υπόγεια την ταβέρνα
με σε καπνούς και σε βρισιές ...
Και όταν περνούσε στον Κ. Καβάφη, «Τα τείχη» και έφτανε
στον στίχο
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα
τείχη πώς να μην προσέξω
διακρίναμε όλοι ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του.
Ο Μίκης μας απάγγελλε Γεσένιν , «Γράμμα στη Μητέρα» και
όταν έφτανε στο
Τώρα, μητέρα, μοναχά τη
λησμοσύνη
ζητάει ο γιος σου που
απελπίστη νέος πολύ
ξεσπούσε σε λιγμούς σε βαθμό που κάποιος έπρεπε να
σηκωθεί να τον παρηγορήσει.
Αυτά θυμήθηκα προψές και χωρίς να λέω τη φράση κλισέ ότι
τότε ήταν καλύτερα, είπα-
-Βρε πως
αλλάζουν οι καιροί ...
Κ.Α.Χ. 5.0.2022
