Ο σκύλος των τεσσάρων αδελφών

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

ΕΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

΄Ηταν καλοκαίρι μετά το μεσημέρι όταν φεύγοντας από τη γιαγιά μου περνούσα μπροστά από το πίσω μέρος της αυλής του σπιτιού των τεσσάρων αδελφών. Στη γιαγιά μου είχα φάει το αγαπημένο μου φαγητό, πατάτες με τ΄ αβγά. Αγαπημένα μου ήταν όλα τα φαγητά με αβγά που μαγείρευε η γιαγιά μου. Εκτός από πατάτες έφτιαχνε και κολοκυθάκια, ντομάτες και «στρουφούθκια» με τ΄αβγά.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν λίγο πιο πέρα από τη τσίγκινη πόρτα της αυλής των τεσσάρων αδελφών βρέθηκε μπροστά μου ο γιος του φούρναρη μαζί με ένα άλλο παιδί. Κοντοστάθηκα κι εγώ οπότε ο γιος του φούρναρη λέγει.

-          Σήμερα θα λύσουμε το μυστήριο των τεσσάρων αδελφών. Θα μπούμε στο σπίτι όταν δύσει ο ήλιος και θα δούμε το παιδί που γέννησε η μια και που τώρα πρέπει να είναι στην ηλικία των γονιών μας!

-          Αφού το παιδί γεννήθηκε νεκρό! Είπε το άλλο παιδί και εγώ αντέδρασα!

-          Γεννήθηκε ζωντανό αλλά το σκότωσαν!

-          Ανοησίες! Γεννήθηκε ένα κοριτσάκι το οποίο μεγάλωσαν οι τέσσερις αδελφές έχοντάς το αλυσοδεμένο σε ένα από τα δωμάτια. Όταν ακούς κάποτε τις τέσσερις αδελφές να τραγουδούν είναι η ώρα που ουρλιάζει κάποτε αυτή η γυναίκα και έτσι τραγουδώντας δεν αφήνουν να ακουστούν τα ουρλιαχτά! Μόλις δύσει ο ήλιος σας θέλω εδώ!

Πήγα να του πω ότι θα μας πάρει χαμπάρι ο σκύλος όταν μπούμε στην αυλή αλλά δεν προχώρησα μπας και με πουν δειλό και με αποβάλουν από την παρέα!

Τη μια αδελφή, αυτή που κυκλοφορούσε έξω από το σπίτι την είχα δει αρκετές φορές. Τις άλλες τρεις τις είδα μια οι δυο φορές κρυφοκοιτάζοντας από τη χαραμάδα που άφηνε η τσίγκινη πόρτα της αυλής τους. Και οι τέσσερις φορούσαν πάντοτε μαύρα φορέματα ή φορέματα σε πολύ βαθύ λιλά χρώμα. Οι τρεις είχαν γκριζόμαυρα μακριά μαλλιά και η τέταρτη είχε κοντά κάτασπρα σαν το χιόνι μαλλιά. Κρυφοκοιτάζοντας από τη χαραμάδα της πόρτας είχα δει και ένα μαύρο σκύλο με ένα άσπρο σημάδι στην ουρά.

Όταν έδυσε ο ήλιος και έπεσε το πρώτο σκοτάδι, που ας σημειωθεί ότι τότε δεν υπήρχε οδικός φωτισμός και όλα μόλις έδυε ο ήλιος ήταν  θεοσκότεινα, συναντηθήκαμε μπροστά από την πόρτα της αυλής των τεσσάρων αδελφών. Ο γιος του φούρναρη ψήλωσε το άλλο παιδί στους ώμους του  και αυτό έσκυψε πάνω από την πόρτα και τράβηξε το σύρτη. Μετά ο γιος του φούρναρη μας ανέπτυξε το σχέδιό του και μας μοίρασε ρόλους ...

-          Εσύ, είπε στο άλλο παιδί, θα πηγαίνεις μπροστά και εγώ θα ακολουθώ. Εσύ, γύρισε σε μένα, θα με ακολουθείς και «θα φυλάς τα νώτα μας».

Μπήκαμε με κάθε προφύλαξη στην αυλή και προχωρούσαμε αθόρυβα. Μόλις το πρώτο παιδί έφτασε δυο βήματα από τον ανοιχτό ηλιακό ακούστηκε γαύγισμα σκύλου και το βάλαμε στα πόδια. Πρώτος εγώ που «φύλαγα τα νώτα», μετά ο γιος του φούρναρη και στο τέλος το άλλο παιδί με σχισμένο το παντελόνι του και μια δαγκωματιά στον δεξί μηρό. Τρέξαμε όλοι στα σπίτια μας ...

Την επομένη μάθαμε ότι το άλλο παιδί ήταν κατακίτρινο από το φόβο του και δε μιλούσε σχεδόν καθόλου. Το πήγανε στο νοσοκομείο και του έκαναν εμβόλιο για τέτανο και λύσσα και ύστερα στον παπά-Γιώργη να το διαβάσει. Οι μέρες περνούσαν και δεν έλεγε να φέρει το χρώμα του και να μιλήσει κανονικά. Στις εφτά μέρες πήγαν οι γονείς του στην Ομορφίτα και έφεραν μια Τουρκάλα με φερετζέ να του βγάλει το φόβο του!

Το παιδί πάντως έφερε το νου του όταν άνοιξαν τα σχολεία. Δεν του έμεινε καμιά βλάβη ή καλύτερα του έμεινε ίσως μία. Σπούδασε ψυχίατρος και όταν κάποτε συναντιόμαστε  αστειευόμαστε ότι σπούδασε αυτό για να θεραπεύει όσους δαγκώνει σκύλος!

Κ.Α.Χ

27.9.2014