Μια ιστορία "φανταστική", μπορεί και όχι ...

Τα τζάμια της Κυρά-Μελανής
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Παρακολουθώ και χαίρομαι με ένα λογαριασμό στο facebook για το Καιμακλί στον οποίο δημοσιεύονται φωτογραφίες από ωραία παλιά αρχοντικά αλλά και φτωχικά σπίτια σε στενά δρομάκια. Σπίτια εγκαταλειμμένα αλλά και αναπαλαιωμένα ή ανακαινισμένα, μπογιατισμένα με διάφορα χρώματα. Χρώματα, πολλές φορές τόσο ζωηρά που νομίζεις πως είναι ψεύτικα, ζωγραφιές από το χέρι κάποιου αρχιτέκτονα ή ζωγράφου. Βλέποντας ένα τέτοιο σπίτι στον τοίχο του λογαριασμού Καιμακλί φαντάστηκα ή θυμήθηκα παλιά  …

Μικρός δεν είχα ακόμη πάει στο δημοτικό είχα ένα φίλο δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερό μου. Ένα ψηλό για την ηλικία του παιδί, γεροδεμένο με κοντό παντελόνι και αμάνικη φανέλα που τριγύριζε το καλοκαίρι τους δρόμους και μάζευε γύρω του τα παιδιά της γειτονιάς. ΄Ηταν ο γιος του φούρναρη ή του ψωμά όπως τον λέγαμε τότε και ήταν ο αρχηγός της παρέας. ΄Ολοι ήθελαν να τον έχουν φίλο γιατί όσοι δεν τα είχαν καλά μαζί του την είχαν βαμμένη! Δεν ξέραμε τότε για «μπούλινγκ». Ξέραμε για μαγκιά και παλληκαριά!

Συνήθως παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους, σερίφηδες και καουμπόηδες, ιππότες που ανήκαν σε δυο διαφορετικά κάστρα και μάχονταν ποιος θα κερδίσει τη συμπάθεια της βασιλοπούλας και άλλα παρόμοια. Ο γιος του φούρναρη ήταν πάντα αρχηγός των νικητών. ΄Ολοι θέλαμε να ανήκουμε στην ομάδα του γιατί ξέραμε πως θα ήμασταν οι νικητές. Εκείνο το καλοκαίρι δεν αφήσαμε διαφήμιση της κόκα-κόλα που να μην την κατεβάσουμε από τα μπακάλικα και τα καφενεία και να την κάνουμε ασπίδα. ΄Ηταν κάτι στρογγυλές διαφημίσεις που έγραφαν “drink coca cola” και γίνονταν καταπληκτικές ασπίδες για το παιγνίδι των ιπποτών. Είχαμε και ξύλινα σπαθιά και για περικεφαλαία παίρναμε τενεκέδες που περιείχαν λάδι ή βούτυρο και ανοίγαμε δυο τρύπες στο ύψος των ματιών για να βλέπουμε. Τα ξύλινα σπαθιά μας ήταν συνήθως από σκουπόξυλα. Εκείνο το καλοκαίρι είχαν εξαφανιστεί οι σκούπες από τις αυλές των σπιτιών όλης της γειτονιάς!

Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι όταν άρχισε να πέφτει το πρώτο σκοτάδι με πλησίασε ο γιος του φούρναρη μαζί με ένα άλλο παιδί της γειτονιάς και μου είπε.

-          Απόψε θα πάμε να σπάσουμε τα τζάμια της κυρά- Μελανής!

Παρόλο που το θεώρησα … τιμή μου να με επιλέξει για δράση ανάμεσα σε τόσα παιδιά της γειτονιάς, τόλμησα και ρώτησα.

-          Γιατί να σπάσουμε τα τζάμια της γυναίκας; Τι μας έκανε;

-          ΄Αντε ρε φοβητσιάρη! ΄Ακου τι μας έκανε; ΄Ετσι για το κέφι μας και το τσαμπουκά μας!

Δεν μπορούσα να κάνω πίσω γιατί την επομένη όλα τα παιδιά της γειτονιάς θα με δαχτυλόδειχναν ως δειλό και ανάξιο να ανήκω στην ομάδα του γιού του φούρναρη.

Η κυρά- Μελανή ήταν μια γριά που έμενε μόνη της σε ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη του δρόμου. Σπάνια την έβλεπε κανείς γιατί ήταν πάντα κλεισμένη στο σπίτι της. Οι μεγάλοι έλεγαν πως όταν ήταν νέα παντρεύτηκε ένα χωριανό τον οποίο όμως σκότωσε κάποιος έξω στα χωράφια δυο μήνες μετά το γάμο. Η αστυνομία τότε δεν βρήκε στοιχεία που να ενοχοποιούν κάποιο και έκλεισε την υπόθεση. Πάντως τότε όλοι οι μεγάλοι ψιθύριζαν κάποιο όνομα όταν μιλούσαν για το θέμα, εμείς τα παιδιά όμως δεν το ακούσαμε ποτέ.

Όταν έπεσε το βαθύ σκοτάδι της νύχτας, ο γιος του φούρναρη, εγώ και ακόμη ένα παιδί γεμίσαμε τις τσέπες  με πέτρες και αρχίσαμε να ρίχνουμε πάνω στα παράθυρα του σπιτιού της κυρά- Μελανής. Δυο τρείς φορές ακούσαμε τον ήχο του σπασμένου γυαλιού και μετά το βάλαμε στα πόδια, ενώ η κυρά- Μελανή μας έβαζε  κατάρες του τύπου «που να ξεραθούν τα χέρια σας» και άλλα παρόμοια.

Εγώ έτρεξα και χώθηκα στο κρεβάτι κάνοντας τον κοιμισμένο. Σχεδόν δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ αναλογιζόμενος τι μας έφταιξαν τα τζάμια και πήγαμε να τα σπάσουμε!

Πρωί-πρωί ήρθε ο πατέρας μου στο δωμάτιο μου. Με άρπαξε από το αφτί και μου έδωσε δυο χαστούκια λέγοντας μου «για να μάθεις να πετροβολάς τα τζάμια του κόσμου και να μη σε ξαναδώ με το γιο του φούρναρη!»

Κ.Α.Χ.

18.9.2014