Έτσι έχασα το βιβλίο μου

  Έτσι έχασα τι βιβλίο μου

Κατατάγηκα στο ΚΕΝ Γεροσκήπου για να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα που λέει και το τραγούδι. Φεύγοντας από το σπίτι για το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Πάφο άρπαξα από τη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο για να γεμίζω όποιο ελέυθερο χρόνο θα είχα, διαβάζοντας.

Μια μέρα την ώρα που ξεκουραζόμασταν έβγαλα το βιβλίο και ξεκίνησα να το μετροφυλλώ. Ήταν το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντος Τολστόι. Με πλησίασε ο λοχαγός και με ρώτησε.

          -Τι είναι αυτο που κρατάς;

          -Ένα βιβλίο του Τολστόι.

          -Ποιού, ποιός είναι αυτός;

          -Ρώσος κλασσικός συγγραφέας.

          -Ρώσος; Κομμουμιστής! Φέρε το εδώ ρε Κομμούνι! Κατάσχεται.

          -Μα απλά Ρώσος συγγραφέας ...

          -Ρώσος ίσον κομμουνιστής. Κι αν σε ξαναδώ με τέτοια βιβλία θα      σε βγάλω αναφορά και θα φας φυλάκα ίσα με το βάρος σου.

Έτσι έχασα το βιβλίο μου λόγω κομμονισμού, άσχετα αν γράφτηκε πολλά πολλά χρόνια πριν από αυτόν!

Κ.Α.Χ. 5.6.2023

 

Απάτες με τη σύγχρονη τεχνολογία

 Απάτες με τη σύγχρονη τεχνολογία

Σήμερα το πρωί ήμουν στο Mall of Cyprus. Καλά όταν λέω πρωί το εννοώ με τη δική μου αντίληψη του χρόνου. Θα ήταν δέκα και μισή, έντεκα η ώρα ...

Μπήκα πρώτα στο Public και πήγα, όπως κάνω πάντα, κατευθείαν στα βιβλία. Λίγο τα έψαξα και πήρα αμέσως στο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα «Σεραφείμ και Χερουβείμ». Προτίμησα τη σταθερή αξία του Μένη Κουμανταρέα. Πλήρωσα και με το βιβλίο στο χέρι κατευθύνθηκα προς τις καφετέριες. Πήρα καφέ Americano με ζεστό γάλα. Κάθησα και άρχισα το διάβασμα.

Κόντευα να τελειώσω τον καφέ και την πρώτη ιστορία του βιβλίου, τον Σεραφείμ, όταν με πλησίασε μια μεσόκοπη γυναίκα, άφησε στο τραπέζι μου ένα χαρτονάκι σε μέγεθος μισό Α4, πλαστικοποιημένο και συνέχισε παρακάτω στα επόμενα τραπέζια. Χωρίς να αγγίξω το χαρτονάκι, κορωνοιού ένεκα, διάβασα στα αγγλικά ότι ήθελε βοήθεια γιατί θα έκανε εγχείρηση για για σοβαρή ασθένεια κλπ κλπ.

Συνέχισα το διάβασμα του βιβλίου μου, τέλειωσα την πρώτη ιστορία και ξεκίνησα τη δεύτερη, τον Σάββα, οπότε νάσου και πάλι η γυναίκα στο τραπέζι μου. Πήρε το χαρτονάκι της και μου λέει-

-Μια βοήθεια κύριε.

-Οι απάτες σήμερα κυρία μου γίνονται ηλεκτρονικά. Η μέθοδός σου είναι ξεπερασμένη!

Απομακρύνθηκε στα γρήγορα. Θα νόμισε ότι είχε να κάνει με κάποιον που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Διέκοψα για λίγο την ανάγνωση του βιβλίου και κοίταξα το κινητό μου. Δυο ψευδομηνύματα, όχι από το ... ψευδοκράτος αλλά από τους ευρωπαίους εταίρους μας, από τη Γαλλία και την Ισπανία. Το ένα από τα «Κυπριακά Ταχυδρομεία» ότι δήθεν έφτασε το δέμα μου, να πληρώσω 2,99 ευρώ και να πάω να το παραλάβω. Το άλλο δήθεν από το «Υπουργείο Οικονομικών της Κύπρου» ότι για το «τρέχον έτος» έχω επιστροφή φόρου εισοδήματος 296 τόσων ευρώ, να επιβεβαιώσω τα στοιχεία μου, να τους δώσω τον τραπεζικό μου λογαριασμό για να μου εμβάσουν το ποσό ...

Αχ αυτή η τεχνολογία! Έστειλα τα μηνύματα στην αστυνομία και συνέχισα το διάβασμα του βιβλίου μου.

Κ.Α.Χ

4.5.2023

 

 

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί ...

 

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί ...

Προψές καθόμουνα σε μια ταβέρνα με κρασί και μικρομεζέδες. Όλο και λιγοστεύουν τέτοιες ταβέρνες όπου μπορείς να πιείς ενα-δυό ποτήρια κρασί με λίγο μικρομεζέ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στο διπλανό τραπέζι ήρθε και κάθισε μια παρέα νεαρών, έξι με εφτά άτομα και μου πέρασε από το μυαλό ότι θα άρχιζαν τα αστεία και τη φασαρία με πειράγματα και φωνές και ίσως θα έπρεπε να μετακινηθώ λιγάκι.

 Όμως τίποτα. ‘Εβγαλαν από τις τσέπες τους από ένα κινητό τηλέφωνο και χωρίς να λένε κουβέντα κουνούσαν τα δάκτυλα πάνω στις οθόνες και όλο πιο πολύ προσηλώνονταν σ΄αυτά που έβλεπαν λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω τους. Πότε-πότε κάποιος πήγαινε να πεί κάτι και άκουγες ως απάντηση-

-         Στείλε το link!

Θυμήθηκα τότε τα φοιτητικά μου χρόνια και τους συμφοιτητές μου τότε που πηγαίναμε στη ταβέρνα «Αδριατική», ένα υπόγειο στο κέντρο της πόλης, για μαρίδα και κρασάκι. Η μαρίδα ήταν το πιο φτηνό πιάτο στον κατάλογο.

Συζητήσεις, κυρίως για τα πολιτικά και το τι συνέβαινε στον κόσμο, μέχρι η ώρα μία μετά τα μεσάνυχτα που μας αναβόσβηναν τα φώτα, σημάδι ότι πρέπει να φύγουμε γιατί το μαγαζί θα έκλεινε.

Μια φορά τρεις νύχτες συζητούσαμε με την Έλλη, αργότερα καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο που δυστυχώς έφυγε νωρίς, για ένα πρόσφαστο τότε βιβλίο του καθηγητή Κ. Βεργόπουλου σχετικά με τον ανατολικό τρόπο παραγωγής. Άλλες ατέλειωτες νύχτες συζητούσαμε το ενδεχόμενο να προχωρήσω με διδακτορική διατριβή (πράγμα που δεν έγινε) με θέμα την εμφάνιση των επαγγελμάτων στη Θεσσαλονίκη και των συντεχνιών τους, καθώς και το ρόλο τους στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της εθνικής συνείδησης (Έλληνες, Σλαύοι, Εβραίοι και Τούρκοι). ‘Αλλη φορά με τη Σοφία, αργότερα κι αυτή καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο, για το Βυζάντιο ως πολυπολιτισμική αυτοκρατορία.

Και δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και η ποίηση. Σηκωνόταν ο Γιάννης, άλλος ένας που έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο και μας απάγγελλε Κ. Βάρναλη, τους Μοιραίους,

μεσ΄την υπόγεια την ταβέρνα

με σε καπνούς και σε βρισιές ...

Και όταν περνούσε στον Κ. Καβάφη, «Τα τείχη» και έφτανε στον στίχο

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω

διακρίναμε όλοι ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του.

Ο Μίκης μας απάγγελλε Γεσένιν , «Γράμμα στη Μητέρα» και όταν έφτανε στο

 Τώρα, μητέρα, μοναχά τη λησμοσύνη
ζητάει ο γιος σου που απελπίστη νέος πολύ

ξεσπούσε σε λιγμούς σε βαθμό που κάποιος έπρεπε να σηκωθεί να τον παρηγορήσει. 

Αυτά θυμήθηκα προψές και χωρίς να λέω τη φράση κλισέ ότι τότε ήταν καλύτερα, είπα-

          -Βρε πως αλλάζουν οι καιροί ... 

Κ.Α.Χ. 5.0.2022

Καρδερίνα και πάθος για ελευθερία

 Καρδερίνα και πάθος για ελευθερία

Ο φίλος μου ο Βάκης στην άλλη γραμμή. Τρόπος του λέγειν δηλαδή «στην άλλη γραμμή» αφού με τα κινητά δεν υπάρχουν γραμμές και σύρματα.

-         Πάμε για καφέ;

-         Και δεν πάμε;

-         Στην καφετέρια στην τέως οδό Μουσείου.

-         Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί, εκτός κι αν το self test με βγάλει θετικό!

-         Και πληρώνω εγώ. Θέλω να ενεργοποιήσω την καινούρια μου κάρτα.

-         Χα, χα. Να σταματήσεις σε ΑΤΜ!

Στην καφετέρια αφού βγάλαμε τις μάσκες, παραγγέλλει ο Βάκης-

-         Καφέ λάττε χωρίς ζάχαρη.

-         Αμερικάνο χωρίς ζάχαρη με ζεστό γάλα.

Μετά την πρώτη γουλιά ο Βάκης με ρωτά-

-         Γιατί τόσο πάθος για ελευθερία; Και δεν εννοώ μόνο ελευθερία αλλά και ελεύθερη έκφραση απόψεων κλπ.

-         Να σου πω. Όπως ξέρεις στο δημοτικό σχολείο ξεκίνησα από τη δευτέρα τάξη. Θα «έχανα χρόνο» αν πήγαινα στην πρώτη τάξη. Ο πατέρας μου που ήταν δάσκαλος μου έκανε μαθήματα γραφής, ανάγνωσης και αριθμητικής. Πήγα λοιπό στο Αρρεναγωγείο, παρακάθησα σε εξετάσεις και με έγραψαν στη Δευτέρα τάξη. Έτσι αντί να «χάσω χρόνο» κέρδισα ένα. Μου φάνηκε χρήσιμο αυτό μετά που πήγα για σπουδές στο εξωτερικό. Πρώτα σπούδασα και μετά έκανα τη στρατιωτική μου θητεία.

-         Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το πάθος για ελευθερία;

-         Περίμενε και θα καταλάβεις. Τότε στο αναγνωστικό της δευτέρας τάξης του δημοτικού υπήρχε ένα κείμενο για ένα καπετάνιο που μετά από πενήντα χρόνια ξεμπάρκαρε και επέστρεψε στο νησί του. Εκεί στο λιμάνι όπου κατέβηκε χωλαίνοντας με το μπαστούνι του και τη στολή του βρέθηκε μπροστά του ένα παιδί που διαλαλούσε ότι πουλούσε καρδερίνες-

-         «Καρδερίνες, έχω καρδερίνες!»

-         «Πόσο τις δίνεις  ρε παιδί τις καρδερίνες;»

-         «Ένα τάλιρο. Πάρε καπετάνιε!»

-         «Δώσε μου μία. Έλα πέντε φράγκα»

Παίρνει ο καπετάνιος την καρδερίνα και την αφήνει ελεύθερη να πετάξει. Ο μικρός που νόμισε ότι του ξέφυγε έτρεξε να την πιάσει. Ο καπετάνιος σήκωσε απειλητικά το μπαστούνι και είπε-

-         «Άσε την ελεύθερη μικρέ. Ξέρεις τι θα πει ελευθερία; Πενήντα χρόνια κλεισμένος σε ένα καράβι και να πιάνεις στεριά μερικές ώρες ή στην καλύτερη περίπτωση μερικές μέρες;»

Από τότε φίλε Βάκη «έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει», που λέει και το τραγούδι, μια καρδερίνα που πέταξε ελεύθερη!

-         Μα τι πουλί είναι η καρδερίνα;

-         Έλα ρε Βάκη! Μετά από όλα αυτά, μόνο αυτό έχεις να με ρωτήσεις; Καρδερίνα είναι ο σπίννος.

Κ.Α.Χ

8.2.2022

 

Ανατολίτικο παζάρι για τους Δήμους

 Ανατολίτικο παζάρι για τους Δήμους

-         Φίλε Βάκη καλή σου μέρα. Πάμε για καφέ;

-         Να πάμε βέβαια. Προτείνω όμως να πάμε στη Λήδρας. Στα παλιά μας τα λιμέρια.

-         Τρόπον τινά επιστροφή στην κανονικότητα έστω και εν μέσω πανδημίας!

-         Με τον κορωνοιό δεν υπάρχει κανονικότητα.

-         Έχεις δίκαιο. Όταν γίνει η Κύπρος κανονικό κράτος τότε θα γλυτώσουμε από τον ιό!

Βρεθήκαμε λοιπόν στην παλιά μας καφετέρια στην οδό Λήδρας και παραγγείλαμε καφέδες που συνοδεύονται με τυρόπιτα.

-         Άλλαξαν τα γκαρσόνια Βάκη. Δεν είναι εδώ αυτή που έλεγες ότι είναι η πιο καλή γκαρσόνα.

-         Πέρασαν περίπου δυο χρόνια από τότε που λόγω κορονοιού αλλάξαμε στέκι.

-         Ελπίζω ο καφές να παρέμεινε καλός όπως ήταν πριν.

-         Παρακολουθείς τις εξελίξεις με τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης;

-         Ναι βέβαια. Θυμάσαι που παλαιότερα τη λέγαμε μόνο διοίκηση επειδή το αυτοδιοίκηση μπορεί να εθεωρείτο σοσιαλιστική έκφραση;

-         Ναι έχεις δίκαιο. Μπορείς να φανταστείς τη Λευκωσία με χωρίς να έχει ενωθεί με άλλους Δήμους; Χωρίς το Στρόβολο, την Αγλαντζιά και το Πανεπιστήμιο; Χωρίς τα Λατσιά και το νοσοκομείο;

-         Εγώ όχι! Ρώτα όμως και τα κόμματα που μετρού τα κουκιά τους σε κάθε περιοχή και κόβουν και ράβουν έχοντας ως πρώτη τους προτεραιότητα να εκλέγουν δημάρχους. Ανατολίτικο παζάρι κατάντησε το θέμα του αριθμού των Δήμων Χειρότερο και από το παζάρι στην αγορά του Αλ Χαλίλη στο Κάιρο. Σε μια επίσκεψη μου στο Κάιρο πήγα και στην αγορά του Αλ Χαλίλη επηρεασμένος τότε από το ομώνυμο τραγούδι του Αλκίνοου. Από μια μεγάλη πλατεία με τζαμί και ευρωπαικά καφέ μπαίνεις σε ένα στενό δρομάκι με μαγαζάκια-τρύπες και πολλά εμπορεύματα έξω στο δρόμο. Πολλά από τα μαγαζάκια επεκτείνονται και στον όροφο όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός εμπορευμάτων μα μικρούς διαδρόμους ανάμεσά τους για να έχει ο πελάτης πρόσβαση και να διαλέγει. Οι έμποροι σε τραβάνε από τα μανίκια για να σου πουλήσουν πράγματα. Μερικοί μάλιστα ξέρουν και κάποιες λέξεις στα Ελληνικά και προσπαθούν να σε δελεάσουν. Εκεί αρχίζει και το ανατολίτικο παζάρι. Σου λεν μια τιμή, αντιπροτείνεις το 10% και αρχίζουν να ρίχνουν την τιμή μέχει αυτή που τους αφήνει έστω και ελάχιστο κέρδος. Πιο κάτω δε γίνεται οπότε κατι λένε στα αραβικά και το παζάρι σταματά εκεί. Στο τέλος του στενού αυτού δρόμου βρίσκεις για επιστροφή στην πλατεία μια λεωφόρο που εκείνη την ώρα που ήμουν εκεί ήταν η ώρα που θα σχόλαναν και ήταν γεμάτη αυτοκίνητα, πεζούς, κάρα που τα έσερναν γαιδούρια, εφημερίδες και σακούλες. Αυτή την αγορά μου θύμισαν τα κόμματα με τα παζάρια τους για τους δήμους.

-         Στο νόμο θα υπάρχει και πρόνοια για δημοψηφίσματα.

-         Με αυτό τον τρόπο τα κόμματα μεταφέρουν την ευθύνη στους ώμους του λαού με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Θυμάμαι ένα καθηγητή μας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ που στο μάθημα της Διοίκησης και Διαχείρισης του Δημόσιου Τομέα, μας έλεγε ότι τα δημοψηφίσματα κατάντησαν το καταφύγιο και το άλλοθι ανίκανων κομμάτων να κυβερνήσουν με ευθύνη για το δημόσιο συμφέρον.

Κ.Α.Χ

10.2.2022 

ΟΔΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

 ΟΔΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

Κτύπησε το τηλέφωνο μου. Αυτή τη φορά ήταν η δέκατη η καλή. (Θυμάστε το τραγούδι του Κηλαηδόνη  που λέει όταν κτυπάει το τηλέφωνο εννιά στις δέκα είναι για κακό).

Ήταν ο φίλος μου ο Βάκης. Πέρασε πολύς καιρός να συναντηθούμε λόγω κορωνοιού.

-          Πέρασαν δεκαπέντε μέρες από τότε που έκανα την τρίτη δόση του εμβολίου. Πάμε για καφέ;

-          Και δεν πάμε; Πρωτοχρονιά σήμερα. Πες πρώτα ένα «χρόνια πολλά». Να βρεθούμε στη Λήδρας;

-          Χρόνια πολλά με υγεία. Μα στη Λήδρας θα έχει συνωστισμό και ο Καραγιάννης κάθε μέρα μας λέει στην τηλεόραση να τον αποφεύγουμε. Πάμε στην οδό Μουσείου. Στην κεφετέρια δίπλα από το Δημοτικό Θέατρο.

-          Ποιάν οδό Μουσείου;  Δεν υπάρχει πια οδός Μουσείου.

-          Πώς δεν υπάρχει; Η οδός που είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο.

-          Εντάξει να βρεθούμε εκεί και σου εξηγώ καθώς θα πίνουμε τον κσφέ μας. Σε μισή ώρα να είμαστε εκεί.

Στην καφετέρια ανταλλάξαμε χαιρετισμό λες και είμαστε μασκοφόροι πυγμάχοι. Καθίσαμε και παραγγείλαμε καφέ, ο Βάκης Λάττε κι εγώ Αμερικάνο με ζεστό γάλα.

-          Λοιπόν φίλε Βάκη η Λευκωσία δεν έχει πια οδό Μουσείου. Τη μετονόμασαν σε Οδό Μίκη Θεοδωράκη. Μάλιστα έκαναν αυτή την ασχήμια. Όχι πως η Λευκωσία δεν έπρεπε να τιμήσει τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη. Ξέρεις πόσο σέβομαι και εκτιμώ τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίο συναντήθηκα δυο φορές όταν ήμουν φοιτητής και συζητήσαμε για πολλές ώρες θέματα πολιτικής και πολιτισμού. Τη μια φορά όταν επί χούντας είχε έρθει να δώσει συναυλία και τη δεύτερη μετά τη μεταπολίτευση όταν ήρθε με αντιπροσωπεία του ΚΚΕ (Εσ.) με επικεφαλής τον Γρυλλάκη. Θα μπορούσαν όμως να μετονομάσουν ένα άλλο δρόμο. Για παράδειγμα ένα δρόμο Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ή Γρίβα Διγενή. Στα δημοτικά όρια Λευκωσίας έχει τουλάχιστο τρεις δρόμους με τα ονόματα αυτά.

-          Έχεις δίκαιο. Μετονομασίες δρόμων γίνονταν συχνά στα κομμουνιστικά καθεστώτα όταν ήθελαν να εξαφανίσουν ονόματα τσάρων και βασιλέων.

-          Ναι και μετά την αλλαγή των καθεστώτων επανέφεραν τα παλιά τους ονόματα και σύγχυσαν ακόμη περισσότερο τον κόσμο! Η Λευκωσία λοιπόν δεν έχει οδό Μουσείου και μάλιστα τώρα που προωθείται η ανέγερση νέου σύγχρονου αρχαιολογικού Μουσείου σε χώρο που εφαπτόταν της οδού Μουσείου, της τέως οδού Μουσείου. Την ίδια ασχήμια έκαναν πριν κανένα χρόνο όταν μετονόμασαν την οδό Σανταρόζα σε Σπύρου Κυπριανού. Με μια μονοκοντυλιά έσβησαν το όνομα του μεγάλου Ιταλού φιλέλληνα Σανταρόζα που ήρθε και πολέμησε στην Ελλάδα θυσιάζοντας τη ζωή του μαχόμενος εναντίον του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Μάλιστα την περίοδο που η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια της Επανάστασης του 1821.

-          Τα ονόματα αυτών που θέλουμε να τιμήσουμε πρέπει να δίνονται σε νέους δρόμους και όχι να αλλάζουν τα ονόματα των οδών.

-          Συμφωνώ απόλυτα. Αλλαγές ονομάτων οδών πρέπει να γίνονται μόνο αν αυτά σχετίζονται με δικτατορίες και εχθρούς της δημοκρατίας. Ξέρεις φυσικά ότι στη Λευκωσία έχουμε οδό Βασιλείου Βουλγαροκτόνου. Γιατί τιμούμε ένα Βυζαντινό αυτοκράτορα που σκότωσε και τύφλωσε τους Βούλγαρους που σήμερα είναι εταίροι μας στην ΕΕ;

Κ.Α.Χ.

1.1.2022 

Η φυλή Αζονάο (ΤΑ ΝΕΑ)