ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟ
ΕΝΤΕΧΝΟ
«Τα όνειρά μου άσπρα,
τα όνειρά σου κόκκινα.
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ!»
Αυτά σιγοτραγουδούσε ψες η νεαρή τραγουδίστρια, με τη
συνοδεία ενός κιθαρίστα, στο καφενείο «Το Έντεχνο» στη Λάρνακα, όπου η παρέα
μας έπινε μπύρες και απολάμβανε μεζέδες στα κάρβουνα. Μερικοί από μας
σιγοτραγουδούσαν επίσης μαζί με την τραγουδίστρια το ρεπερτόριο της οποίας
ταίριαζε με την παρέα κουλτουριάρικα αλλά και ηλικιακά!
Πολλές μπουγάδες βάλαμε όλοι της παρέας έτσι που αντί για
όνειρα το ρίξαμε στις αναμνήσεις.
Και να ο Αντρέας που μας ήρθε από το Μπέρμινχαμ να βγάζει
από την τσέπη πέντε-έξι ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Και να αλλάζουν χέρια οι
φωτογραφίες και ο καθένας όλο και κάποιο να αναγνωρίζει και όλο και να ρωτά
«ποιός είναι αυτός εδώ στα αριστερά ή
στα δεξιά ρε παιδιά;» και όλο να πέφτουν απαντήσεις ότι είναι ο τάδε ή ο δείνα.
Ο Αντρέας ο «οργανωτής». Έπρεπε να έρθει αυτός από την
Αγγλία και να μας μαζέψει, από τη Λευκωσία και τη Λεμεσό στη Λάρνακα. Με
κάποιους από τους φίλους μας χωρίζει μόνο ένα-ενάμισι χιλιόμετρο και όμως
βλεπόμαστε «από Αντρέα σε Αντρέα» όπως λέμε αστειευόμενοι.
Ο Αντρέας, θυμάμαι, ήταν πάντα η ψυχή της παρέας στα
οργανωτικά όταν ήμασταν ακόμη φοιτητές. Αυτός κανόνιζε να βρεθούμε και
αναλάμβανε και τα «παρελκόμενα», τα ψώνια, κρασί και φαγητό. Μου θυμίζει πάντα
μια άσκηση που κάναμε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, όταν ήμουν εκεί για μεταπτυχιακό.
Χωριζόμασταν σε ομάδες και έπρεπε να τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε ένα
άγνωστο μέρος. Μέσα από τις ενέργειες τους τα μέλη της ομάδας ξεχώριζαν σε
«ηγέτη», «οργανωτικό», «εργατικό» κλπ.
Στο φαγοπότι λοιπόν κυριαρχούσαν οι ευχάριστες αναμνήσεις
από τα νεανικά και φοιτητικά χρόνια. Το μυαλό όμως δεν έχει όρια, ευτυχώς, και
έτσι εκτός από τις ευχάριστες αναμνήσεις πηγαινοέρχονταν στο μυαλό μου, και
είμαι βέβαιος στο μυαλό όλων μας, και άλλα. Μνήμες από τη σύζυγο του Αντρέα που
την έχασε πριν τρία περίπου χρόνια, που ήταν κι αυτή μέλος της παρέας. Επίσης η
μνήμη του αγνοούμενου αδελφού άλλου μέλους της παρέας που περισσότερο τον
«γνωρίσαμε» μέσα από την τραγωδία που έτυχε στο λαό μας το 1974.
Κι ενώ το μυαλό ταξίδευε σε κείνο και σε τούτο, η νεαρή
τραγουδίστρια, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, ανεβαίνει στο πάλκο και
συνεχίζει.
«Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς!»
Κ.Α.Χ.
22.7.2017
