Η μοτοσυκλέτα του γαμπρού μας

Η ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ ΤΟΥ ΓΑΜΠΡΟΥ ΜΑΣ

ΟΓΔΟΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Πρέπει να ήμουν τεσσάρων περίπου χρονών όταν αρραβωνιάστηκε η  αμέσως μικρότερη αδελφή της μητέρας μου. ΄Ημουν το πρώτο παιδί της τρίτης γενιάς στην οικογένεια και όλα τ΄ αδέλφια της μητέρας μου με είχαν μη στάξει  και μη βρέξει. Θυμάμαι πως όταν σφουγγάριζαν τον ανοιχτό τότε ηλιακό της γιαγιά και ήθελα να περάσω να βγω στο δρόμο από την αυλή ή να μπω από το δρόμο στην αυλή, με έπαιρναν οι θείες και με σήκωναν μήπως πέσω κάτω από τα βρεγμένα μάρμαρα ή μήπως τους λερώσω το φρεσκοσφουγγαρισμένο δάπεδο. Και εγώ τότε  όλο ήθελα να μπω και να βγω για να με μεταφέρουν σηκωτό!

΄Οπως είπαμε λοιπόν αρραβωνιάστηκε η θεία μου και εγώ όποτε πήγαινα στη γιαγιά και έβλεπα ένα «νέο» πρόσωπο. ΄Εβλεπα τον αρραβωνιαστικό παράξενα για δυο λόγους. Πρώτο γιατί ήταν ένα καινούριο πρόσωπο στο σπίτι που δεν το είχα συνηθίσει και δεύτερο γιατί είχε μοτοσυκλέτα. Ερχόταν με μια μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού θα λέγαμε σήμερα. Μια «Μάτσιουλες» που έκανε πολύ θόρυβο! Μάλιστα τη στάθμευε στον ηλιακό της γιαγιάς. ΄Ισως τώρα που το σκέφτομαι, να ζήλευα και λιγάκι γιατί η γιαγιά μου έτρεχε να περιποιηθεί το γαμπρό της μόλις σχόλαζε από τη δουλειά και η θεία μου έστρεφε την προσοχή της όλο και περισσότερο στον αρραβωνιαστικό της παρά σε μένα! Εξακολουθούσα όμως να έχω το … μονοπώλιο της προσοχής του θείου μου και των άλλων δύο αδελφών της μητέρας μου!

Ο μελλοντικός άντρας της θείας, αυτός που θα μου χάριζε και τον πρώτο μου ξάδελφο από την πλευρά της μητέρας μου, καταλάβαινε βέβαια τη στάση ενός μικρού παιδιού απέναντί του. Γι αυτό και δεν έμενε άπραγος. Όταν σχόλαζε από τη δουλειά του, το απόγευμα, μάλλον την ώρα που έπεφτε το σούρουπο, γιατί εκείνη την ώρα σχόλαζαν τότε όσοι δούλευαν στο δημόσιο και μάλιστα σε δουλειά που απαιτούσε έξοδο στην ύπαιθρο για επιθεώρηση εκτέλεσης έργων, δεν ερχόταν με άδεια χέρια. Είχε πάντοτε μαζί του κάτι κουφέτα «τόφις» και πότε-πότε και καμιά σοκολάτα «κάντμπουρις». ΄Ετσι άρχισε να κερδίζει σιγά-σιγά τη συμπάθεια του πρώτου παιδιού της τρίτης γενιάς στην οικογένεια …

Ένα Σαββατοκύριακο ο αρραβωνιαστικός της θείας θα απουσίαζε για δουλειά στην Καρπασία και θα πήγαινε με αυτοκίνητο. Έτσι άφησε τη μοτοσυκλέτα στον ηλιακό της γιαγιάς. Θα μπορούσαμε να την περιεργαστούμε από κοντά και όχι μόνο! Την Κυριακή το πρωί όταν τέλειωσε η θεία λειτουργία ο θείος μου, ο αδελφός της μητέρας μου –τότε θα ήταν περίπου δεκαέξι με δεκαεφτά χρονών- που ήταν και ειδικός στις μηχανές και ένας ξάδελφος του, αποφάσισαν να πάρουν τη μοτοσυκλέτα και να πάνε βόλτα μέχρι τον Άγιο Δημήτριο. Ο ΄Αγιος Δημήτριος ήταν ένα ξωκλήσι του Καιμακλίου, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το κέντρο του χωριού. Εκεί υπήρχαν και μερικές φάρμες – μια ανήκε σε θείο μου, άντρα της αδελφής του πατέρα μου, που είχε και άλογα- καθώς και μερικά περιβόλια. Εκεί πήγαιναν «περίπατο» τους οργανωμένα οι μαθητές των δημοτικών σχολείων Καιμακλίου. Δυστυχώς το ξωκλήσι σήμερα είναι στα κατεχόμενα ...

Ανέβηκε λοιπόν ο θείος στη μοτοσυκλέτα στη θέση του οδηγού, εγώ κάθισα πίσω του και πίσω μου ο ξάδελφος του θείου. Φτάσαμε μια χαρά στον Άγιο Δημήτριο, περάσαμε εκεί λίγη ώρα ευχάριστα και ανεβήκαμε στη μοτοσυκλέτα για να γυρίσουμε πίσω με την ίδια διάταξη όπως πριν. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής όμως πέσαμε σε μια λακκούβα – ο δρόμος ήταν χωμάτινος- οπότε συνειδητοποίησα ότι κάτι έλειπε από πίσω μου. Γυρνάω και βλέπω το ξάδελφο του θείου μου να τρέχει από πίσω μας κρατώντας στο χέρι ένα παπούτσι. Φαίνεται εκεί στη λακκούβα, ταρακουνήθηκε και πιάστηκε το παπούτσι του στην καδένα της μοτοσυκλέτας και  έπεσε. ΄Αρπαξε το ένα παπούτσι του που του βγήκε από το πόδι και άρχισε να τρέχει πίσω μας να μας προλάβει! Μπορεί και να μας φώναζε κιόλας αλλά πού να το ακούσουμε με τέτοιο θόρυβο που έκανε η μηχανή της μοτοσυκλέτας!

Κ.Α.Χ.

30.9.2014