Ο ΣΑΛΙΧΗΣ Ο ΣΑΛΛΑΧΗΣ
Τα
οδοφράγματα είχαν ανοίξει εδώ και μερικούς μήνες όταν τα βήματα του έφεδρου
ανθυπολοχαγού τον οδήγησαν στην περιοχή του Βόρειου Πόλου στο Καϊμακλί, εκεί
που πέρασε τέσσερεις μήνες πολεμώντας τον Τούρκο εισβολέα σε μια άνιση και
προδομένη μάχη. Συχνά έκτοτε, περπατούσε σ΄ εκείνη την περιοχή και η σκέψη του
πήγαινε συχνά στους άντρες που έχασε στον πόλεμο. Έπιανε τον εαυτό του με μάτια
δακρυσμένα και ένα παράπονο να του πνίγει το λαιμό.
Από
τη μια ήθελε να νοιώθει περήφανος γιατί κράτησαν την περιοχή με λίγες εδαφικές
απώλειες.. Από την άλλη η περηφάνεια του καταρρακωνόταν όταν έρχονταν στο νου
του οι απώλειες σε έμψυχο υλικό όπως έμαθαν να λένε στο στρατό. Ο πόνος έρχεται
πάντα μετά όταν ησυχάσουν τα πράγματα και συνειδητοποιείς ότι αυτό το «έμψυχο
υλικό» είναι ένας άνθρωπος της ηλικίας σου, ένας γιος μιας μάνας σαν τη δική
σου …
«Τι
υπάρχει στην άλλη πλευρά;» διερωτήθηκε. «Τι υπάρχει εκεί πίσω απ΄όπου έρχονταν
τα πυρά; Τι υπάρχει εκεί που ρίχναμε εμείς;»
-
Θα πάω να δω, είπε λες και τον άκουε κάποιος.
Την
επομένη πέρασε το οδόφραγμα και έφτασε στην άλλη πλευρά της κατάπαυσης του
πυρός. Βρέθηκε στη Νεάπολη έξω από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα που
μετατράπηκε σε τζαμί. Θυμήθηκε πως τρεις φορές είχε πάει σ΄εκείνη την εκκλησία
και έψαλλε μαζί με το μόνιμο ψάλτη της για να δει ένα κορίτσι και για να τον
δει κι εκείνο. Ήταν τότε που μόλις τέλειωσε το στρατιωτικό του και άρχισαν τα
σκιρτήματα καρδιάς να γίνονται πιο έντονα. Θυμήθηκε και το άδοξο τέλος εκείνης
της σχέσης όταν οι γονείς του κοριτσιού το πάντρεψαν με άλλον για να μη μπλέξει
μαζί του όπως έλεγαν … Δυστυχώς η ιστορία με το κορίτσι αυτό είχε τραγικό
τέλος. Ο γάμος αποδείχτηκε αποτυχημένος και οδηγήθηκε σε διαζύγιο. Το πιο
τραγικό όμως είναι πως το κορίτσι έθεσε τέρμα στη ζωή του πηδώντας στο κενό από
την οροφή μιας πολυκατοικίας.
Πέρασε
και από την εκκλησία της Παναγίας του Τράχωνα που επίσης μετατράπηκε σε τζαμί .
Έφτασε στην Ομορφίτα από την οποία δεχόταν συνεχώς σφοδρά πυρά και τα
ανταπέδιδε με την ίδια σφοδρότητα. Είδε τον αστυνομικό σταθμό Ομορφίτας και τις δημοτικές πολυκατοικίες που είχαν
ανεγερθεί επί Αγγλοκρατίας για να στεγάσουν άπορες οικογένειες και οικογένειες
αστυνομικών. Οι πολυκατοικίες ήταν διώροφα σπίτια κτισμένα το ένα δίπλα στο
άλλο και με μικρή αυλή μπροστά και πίσω. Τα ακραία σπιτάκια ήταν προνομιούχα
αφού είχαν αυλή και από τις τρεις τους πλευρές.
Στον
αστυνομικό σταθμό είχαν λειτουργήσει και τα περιβόητα κρατητήρια όπου πολλοί
αγωνιστές της οργάνωσης βασανίστηκαν και ταλαιπωρήθηκαν από το αποικιακό
καθεστώς που τους θεωρούσε τρομοκράτες.
Ήταν
μεσημέρι και καθώς περνούσε από τις πολυκατοικίες πρόσεξε πως στην αυλή ενός
γωνιακού διαμερίσματος λειτουργούσε ένα σουβλατζίδικο. Ένα πρόχειρο υποστατικό
με πέντε τραπεζάκια στριμωγμένα σ΄ αυτό. Μπήκε μέσα και πλησίασε στον πάγκο
πίσω από τον οποίο ένας άντρας και μια γυναίκα έψηναν σουβλάκια
-
Μία σουβλάκια με σεφταλιές, είπε στα Ελληνικά.
Ο
άντρας γύρισε και τον κοίταξε. Έμεινε κι εκείνος άφωνος κοιτάζοντας τον ψήστη.
-
Σαλίχη!
-
Γιαννούϊ!
Ο
ψήστης βγήκε έξω και αγκάλιασε τον έφεδρο ανθυπολοχαγό.
-
Χρόνια και ζαμάνια!
-
Πολλά χρόνια Σαλίχη. Η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν
στο σφαγείο Λευκωσίας.
Ο
Σαλίχης εργαζόταν στο σφαγείο ως σαλλάχης, εκδοροσφαγέας και όλοι τον φώναζαν ο
Σαλίχης ο Σαλλάχης κάνοντας λογοπαίγνιο με το όνομά του.
Ο
πατέρας του έφεδρου ανθυπολοχαγού ήταν κτηνοτρόφος και έσφαζε ζώα στο σφαγείο.
Πολλές φορές πήγαινε με τον πατέρα του και τα ζώα στο σφαγείο και εκεί φίλεψε
με τον Σαλίχη. Τότε οι σαλλάχηδες είχαν δικαίωμα να παίρνουν για τον <αυτό τους
τα γλυκάδια των ζώων που έσφαζαν καθώς και τις άκρες του συκωτιού. Ήταν μέρος
της αμοιβής τους. Πολλές φορές αντί να παίρνουν τα γλυκάδια και τα συκώτια στην
οικογένειά τους, τα έψηναν όλοι μαζί στο τζάκι του σφαγείου και το διασκέδαζαν
μαζί με ζιβανία ιδιαίτερα κατά τα χειμωνιάτικα πρωινά όταν τέλειωναν τη δουλειά
τους.
-
Θυμάσαι Σαλίχη τα γλέντια με τα γλυκάδια;
-
Ξεχνιούνται εκείνες οι ωραίες εποχές;
Κ.Α.Χ.
