ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ

                        ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΠ. ΒΑΡΝΑΒΑ

΄Ηταν πέντε και μισή ξημερώματα. ΄Εντεκα του Ιούνη, γιορτή του Αποστόλου Βαρνάβα, ιδρυτή της εκκλησίας της Κύπρου. Κτύπησε το τηλέφωνό μου. ΄Ηταν ο φίλος μου ο Βάκης.

-          Καλημέρα! Ξύπνησες;

-          Όχι σου μιλώ στο όνειρό μου! Με ξύπνησες για να με ρωτήσεις αν είμαι ξύπνιος; Τι συμβαίνει;

-          Δεν είπαμε ότι θα πάμε σήμερα στα κατεχόμενα στο μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα;

-          Είπαμε πώς δεν είπαμε! Δεν μου είπες όμως ότι θα φύγουμε τόσο νωρίς!

-          Ξεκίνα γρήγορα τα λεωφορεία φεύγουν στις έξι από το χώρο μπροστά στην Αρχιεπισκοπή. Εγώ είμαι ήδη εδώ και σε περιμένω στο πρώτο λεωφορείο. Κάνε γρήγορα!~

-          Εντάξει να ντυθώ και ξεκινώ. Να φέρω μαζί μου νερό, σάντουιτς;

-          ΄Εχω απ’ όλα. Εσύ να έρθεις μόνο και γρήγορα.

-          Θα έρθω αξύριστος!

-          Δεν πειράζει! ΄Ελα όπως είσαι!

Τελικά φύγαμε με το δεύτερο λεωφορείο. Το πρώτο δεν το πρόλαβα! Στο οδόφραγμα μας κατέβασαν κάτω. Δίναμε την ταυτότητά μας ένα-ένας, αφού είχαμε γράψει τα στοιχεία μας σε ένα χαρτί. Μας το σφράγιζαν και πίσω στο λεωφορείο. Θυμήθηκα τα σύνορα Γαλλίας-Ελβετίας στη Βασιλεία. Εκεί όμως δεν κατεβαίναμε από το λεωφορείο που μας έπαιρνε από το Στρασβούργο στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης. ΄Εμπαινε μέσα ο αστυνομικός κοίταζε τη φωτογραφία στο διαβατήριο και αυτό ήταν. Στην ίδια μας την πατρίδα ο έλεγχος είναι αυστηρότερος!

Πρώτη φορά πήγαινα στα κατεχόμενα. Μόλις προχωρήσαμε λίγο μετά το οδόφραγμα νόμισα πως ήμουν σε άλλη χώρα. Όλα αγνώριστα!

-          Τι έπαθες και βουβάθηκες; Ρώτησε ο φίλος μου ο Βάκης.

-          Μα πού είμαστε; Ψέλλισα πολύ αναστατωμένος.

-          Κατάλαβα! Είναι το σύνδρομο του πρωτάρη. Είναι γιατί πρώτη φορά έρχεσαι.

Μετά αφέθηκα να ακούω τους συνεπιβάτες μου στο λεωφορείο.

-          Από δω είναι ο Τράχωνας. Απ’ εκεί είναι το Καιμακλί.

-          Η Μια Μηλιά. Το Τραχώνι.

-          Αυτός ο σταθμός βενζίνης ήταν του πατέρα μου. Ο πρώτος στον τότε νέο δρόμο Λευκωσίας-Αμμοχώστου.

-          Να η Αγκαστίνα, οι Στύλοι, ο Γαιδουράς που μετονομάστηκε σε Νέα Σπάρτη. Η Έγκωμη, ο ΄Αγιος Σέργιος, η Σαλαμίνα …

-          Και άλλα καρτερικά ελληνικά ονόματα! Είπα εγώ, θυμούμενος το σχετικό ποίημα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη.

Τελικά αφού φτάσαμε, κατεβήκαμε, παρακολουθήσαμε με συγκίνηση τη θεία  λειτουργία. Φυσικά πήγαμε και στον τάφο του Αποστόλου Βαρνάβα. Θυμήθηκα τις οικογενειακές και τις μαθητικές εκδρομές. Το μοναστήρι έμεινε όπως ήταν τότε ή σχεδόν όπως ήταν αν εξαιρέσεις τις επιγραφές στα τούρκικα.

Στο λεωφορείο για την επιστροφή κουβεντιάζαμε .Πολλά και ανάμικτα τα συναισθήματά μου …

-          Ακούω εντυπώσεις σου, μου λέει ο φίλος μου ο Βάκης.

-          Θυμάσαι τη ρήση «άμα γιορκίσει η Μεσαρκά τρώσιν μανάδες τζιαι παιδκιά»; Δεν θα ξαναγιορκίσει η Μεσαρκά για μας πια Βάκη. Στη Μεσαορία έχουν ξεφυτρώσει πολυκατοικίες και τζαμιά με ένα ή δυο μιναρέδες. Πινακίδες χωρίς ελληνικά ονόματα! Πάει η Κύπρος μας. Ας προσπαθήσουμε ώσπου υπάρχει ακόμη καιρός, αν υπάρχει καιρός να περισώσουμε μέσα από ένα δυστυχώς επώδυνο συμβιβασμό ότι μπορούμε ακόμη να περισώσουμε!

Κ.Α.Χ.

13.6.2014