Στην Κωνσταντινούπολη

ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΝΟΥΠΟΛΗ

΄Ηταν η δεύτερη φορά που ταξίδευα στην Κωνσταντινούπολη με τρένο. Όταν φτάσαμε στα σύνορα με την Τουρκία επιβιβάστηκαν στο τρένο οι αστυνομικοί για διαβατηριακό έλεγχο. Σημειώνω ότι το τρένο μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας περνούσε τότε και από Ελληνικό έδαφος, μισό περίπου χιλιόμετρο και έβλεπες την Ελληνική σημαία και τη σκοπιά με το στρατιώτη.

Ο Τούρκος αστυνομικός μπήκε στο κουπέ όπου καθόμουν κι εγώ και ζήτησε τα διαβατήριά μας. Τότε ταξίδευα με διαβατήριο στο οποίο, όπως και σήμερα δεν φαινόταν το όνομα του κατόχου του απ’ έξω και έγραφε το Κυπριακή Δημοκρατία με ίσα σε μέγεθος γράμματα στα Ελληνικά, στα Τουρκικά και στα Αγγλικά. Όταν ο αστυνομικός πήρε το διαβατήριό μου χαμογέλασε και κάτι είπε στα Τούρκικα. Μετά που είδε το όνομά μου είπε: «Α Γιουνάν!» Το μετροφύλισε και μου είπε στα Αγγλικά:

-          Δεν έχει χώρο για να βάλω σφραγίδα!

Πράγματι το διαβατήριό μου ήταν γεμάτο από βίζες και σφραγίδες αλλά υπήρχε κάπου χώρος για άλλη μια σφραγίδα.

-          Υπάρχει κάπου λίγος χώρος, ήταν η απάντησή μου.

-          Όχι!

Πήρε το διαβατήριό μου και έφυγε. Η αλήθεια είναι ότι ανησύχησα αλλά δεν είπα τίποτα. Σε λίγο επέστρεψε πίσω και μου είπε χαμηλόφωνα να μην ακούει κανένας άλλος:

-          Κανονικά θα πρέπει να πας στην ΄Αγκυρα στην πρεσβεία της χώρας σου να βγάλεις άλλο διαβατήριο. Δώσε εκατό δολάρια και θα βάλω σφραγίδα!

-          Είμαι φοιτητής και δεν έχω λεφτά!

-          Δώσε πενήντα!

-          Δεν έχω!

΄Εφυγε και πάλι με το διαβατήριό μου. Δεν ξέρω πού βρήκα το θάρρος και σηκώθηκα να πάω στο κουπέ όπου κάθονταν οι δύο αστυνομικοί και είπα σ’ αυτόν που κρατούσε το διαβατήριό μου:

-          Στον επόμενο σταθμό θα κατέβω να μιλήσω με τον αξιωματικό υπηρεσίας και με την πρεσβεία της Κύπρου και θα τους πω ότι μου κατακρατάτε το διαβατήριό μου!

Αυτά είπα και επέστρεψα στο κουπέ μου. Σε λίγο ήρθε ο αστυνομικός και μου έδωσε το διαβατήριό μου σφραγισμένο λέγοντας κάτι στα Τούρκικα, προφανώς κάποια βρισιά!

Στους σταθμούς που κάνει το τρένο στην Τουρκία μέχρι την Κωνσταντινούπολη μαζεύονταν μικρά παιδιά όταν έφτανε το τρένο και ζητούσαν από τους επιβάτες να τους ρίξουν κάτω όσα μπουκάλια, κυρίως γυάλινα, δεν ήθελαν ή κανένα κέρμα.

΄Εξω από την Αγιά-Σοφιά επίσης μαζεύονταν μικρά παιδιά και με μερικές λέξεις Ελληνικά που έμαθαν προσπαθούσαν να πουλήσουν στους επισκέπτες καρτ-ποστάλ και άλλα μικρά ενθύμια. Την πρώτη φορά που μπήκα στην Αγιά-Σοφιά, στάθηκα κάτω από το θόλο και κοίταξα ψηλά. Είχα την εντύπωση πως ήταν ανοιχτά και έβλεπα το γαλάζιο χρώμα του ουρανού όπως το βλέπουμε συνήθως σε όλες τις Βυζαντινές εκκλησίες. Θέλω να πιστεύω πως αυτό οφείλεται στην αρχιτεκτονική του ναού και όχι σε συναισθηματικούς λόγους όταν ένας Έλληνας μπαίνει στην Αγιά-Σοφιά!

Κ.Α.Χ.

10.3.2015