Στην Πόλη με ... τσάι (η επιστροφή)

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ … ΤΣΑΙ (η επιστροφή)

΄Ηρθε η μέρα της αναχώρησης από την Πόλη. Η μέρα της επιστροφής. Το πρωί διευθετήσαμε τα του ξενοδοχείου και ρωτήσαμε το ξενοδόχο να μας εξηγήσει πού θα βρούμε συνεργείο για αλλαγή λαδιού του αυτοκινήτου.

Μετά πήγαμε σε ένα γαλατάδικο για πρωινό. Πήραμε μπουρέκι με γιαούρτι. Το μπουρέκι το φτιάχνουν σε μεγάλα ταψιά και σου ζυγίζουν το κομμάτι που θέλεις. Πλούσιο μπουρέκι σε τυρί αλλά και με πολύ λάδι. Αφού όταν μας το σέρβιραν σε άσπρη κόλλα το λάδι περνούσε μέσα  απ’ αυτή και μας λέρωσε τα χέρια. Με όσα χρήματα μας είχαν απομείνει, κάτι κέρματα δηλαδή, αγοράσαμε ένα στρογγυλό ψωμί για την επιστροφή.

Βρήκαμε το συνεργείο στον παραλιακό δρόμο στην έξοδο της πόλης. ΄Ηταν ένας χώρος μέσα στα βυζαντινά τείχη της πόλης. Συμφωνήσαμε να μας αλλάξει το λάδι που είχαμε φέρει μαζί μας και αντί πληρωμής να κρατήσει το υπόλοιπο. Δέχτηκε άραγε επειδή μας λυπήθηκε ή επειδή κάτι θα άξιζε το λάδι που θα έμενε; Αυτό δεν μπόρεσα να το εξηγήσω ποτέ!

Κάναμε και πάλι σταθμό στην Αδριανούπολη (Εντιρνέ) μόνο για ξεκούραση και επίσκεψη σε ένα μεγάλο τζαμί που δεν θυμούμαι το όνομά του. Λεφτά δεν είχαμε ούτε για καφέ ούτε για τσάι. Όσα μας απέμειναν προορίζονταν για τα καύσιμα. Το βράδυ όταν φτάσαμε στα σύνορα με τη Βουλγαρία είδαμε συγκεντρωμένα πολλά αυτοκίνητα. Οι Βούλγαροι δεν μας άφηναν να περάσουμε. Θα ξεκινούσαμε το πρωί μπαίνοντας σε φάλαγγα και συνοδεία μέχρι τα σύνορα με την τότε Γιουγκοσλαβία. Είχε τότε ξεσπάσει στην Τουρκία μια ασθένεια των προβάτων και οι Βούλγαροι για προληπτικούς λόγους δεν άφηναν αυτοκίνητα από την Τουρκία να κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα.

Περάσαμε όλο το βράδυ στο αυτοκίνητο τυλιγμένοι με τις κουβέρτες που είχαμε πάρει μαζί μας. ΄Εκανε φοβερό κρύο και το χιόνι είχε φτάσει το ένα μέτρο περίπου. Μόλις χάραξε το πρώτο φως της μέρας μας έβαλαν να περάσουμε τα αυτοκίνητα από μια λιμνούλα με απολυμαντικό και οι επιβάτες να κατέβουμε και να πατήσουμε σε ένα χαλί βρεγμένο με απολυμαντικό επίσης.

Μπροστά μπήκε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, ακολουθούσε ένα ασθενοφόρο και μετά τα αυτοκίνητα των ταξιδιωτών. Τη φάλαγγα έκλεινε και πάλι ένα περιπολικό της αστυνομίας. Μαζεύτηκαν καμιά διακοσαριά αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε αφού μας εξήγησαν ότι απαγορεύεται το προσπέρασμα. Εμείς βρεθήκαμε στο πρώτο μισό της φάλαγγας. Το αυτοκίνητό μας έπιανε και δεν έπιανε τα 100 χιλιόμετρα και εξαιτίας μας η φάλαγγα έσπασε στα δύο. Η αστυνομία το κατάλαβε και σταμάτησε τη φάλαγγα. Μας έβαλε επικεφαλής και έτσι εμείς ρυθμίζαμε την ταχύτητα της πορείας.

Όταν πλησιάσαμε τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας η αστυνομία κατάργησε τη φάλαγγα και μας άφησε ελεύθερους να προχωρήσουμε και να φύγουμε έτσι από τη χώρα. Τότε άρχισαν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα να μας προσπερνούν και φαντάζομαι βρισιά που έπεσε σε βάρος μας!

Μας έμεναν 30-40 χιλιόμετρα μέχρι τον προορισμό μας, τα σπίτια μας. Όπου νάναι ξημέρωνε  και ο οδηγός μάς ανήγγειλε ότι μείναμε από καύσιμα! Ο αδελφός του πήρε το τελευταίο δοχείο με λάδι και με ωτο-στόπ ξεκίνησε να βρει βενζινάδικο για να το ανταλλάξει με καύσιμα. Τα κατάφερε και μετά από καμιά ώρα επέστρεψε με το πολύτιμο υγρό για να συνεχίσουμε πλέον κανονικά την πορεία μας.

Μπήκαμε στην πόλη ξαγρυπνημένοι, κουρασμένοι και νηστικοί. Είχε χαράξει το φως για καλά και οι διανομείς γάλακτος και γιαουρτιού είχαν αφήσει έξω από τα καταστήματα το γάλα και το γιαούρτι σε κιβώτια. Σταματήσαμε  και πήραμε από τα κιβώτια γάλα και γιαούρτι. Μερικά   χρόνια αργότερα οι εταιρείες διανομής τοποθέτησαν μεταλλικά κιβώτια έξω από τα γαλατάδικα στα οποία τοποθετούσαν τα προϊόντα και τα κλείδωναν!

Κ.Α.Χ.

14.3.2015