Στην Πόλη ... με τσάι

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ … ΤΣΑΙ

΄Ηταν χειμώνας όταν αποφασίσαμε να πάμε με αυτοκίνητο (τρόπος του λέγειν!) στην Κωνσταντινούπολη για να προμηθευτούμε δερμάτινα παλτά που ήταν τότε στη μόδα αλλά και φτηνά. Ο ιδιοκτήτης, το κορίτσι του (ένα πολύ αδύνατο κορίτσι, πετσί και κόκαλο που λέμε) ο αδελφός του ιδιοκτήτη κι εγώ. Ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου υπολόγισε το κόστος των καυσίμων και του λαδιού της μηχανής και το διαιρέσαμε διά τέσσερα. Μάζεψε ο καθένας ότι  λεφτά είχε, αγοράσαμε το τσάι σε χύμα μορφή σε κάτι καφέ χαρτοσακούλες και το φορτώσαμε στο αυτοκίνητο καμουφλάροντας το και λιγάκι από το φόβο του τελωνείου! Νέοι όντες δεν σκεφτήκαμε ενδεχόμενες συνέπειες. Το πολύ-πολύ είπαμε να μας το κατάσχουν! Στόχος μας ήταν να πουλήσουμε το τσάι, που όπως είπα στους φίλους μου, από την εμπειρία μου της πρώτης μου επίσκεψης στην Κωνσταντινούπολη, πουλιόταν ακριβά και με τα χρήματα που θα παίρναμε θα αγοράζαμε παλτά που τότε ήταν πολύ φτηνά στην Τουρκία.

Μπήκαμε λοιπόν και οι τέσσερεις στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. ΄Ηταν ένα Citroen 2CV (deux chevaux). Το αυτοκίνητο αυτό ήταν το πιο φτηνό αυτοκίνητο στον κόσμο με μηχανή που άντεχε τα πάντα και το κρύο και τη ζέστη. Είχε δοκιμαστεί και στην έρημο της Σαχάρας. Κατασκευασμένο από σκέτη λαμαρίνα χωρίς επένδυση και από πάνω με καραβόπανο που άνοιγε και γινόταν καμπριολέ. Τα τέσσερα καθίσματα ήταν από σωλήνες και καραβόπανο και ο μοχλός των ταχυτήτων ήταν δίπλα στο τιμόνι. Τα παράθυρά του είχαν δυο κομμάτια γυαλί που άνοιγαν διπλώνοντάς το ένα κομμάτι προς τα πάνω και στερεώνοντάς το στο άλλο κομμάτι. Το αυτοκίνητό μας είχε και κάποια ηλικία, οι πόρτες του δεν έκλειναν καλά και κοιτάζοντας κάτω μπορούσες να δεις το οδόστρωμα! Γι αυτό πήραμε μαζί μας και από μια κουβέρτα να σκεπαζόμαστε για να μην κρυώσουμε!

Ευτυχώς περάσαμε τα σύνορα της Τουρκίας χωρίς κανένα πρόβλημα με το τελωνείο και το τσάι. Μου είχε κάνει εντύπωση ο αυτοκινητόδρομος στην Ανατολική Θράκη που είχε συνέχεια εναλλασσόμενες ανηφόρες και κατηφόρες. Κάναμε σταθμό στην Αδριανούπολη (Εντιρνέ) και συνεχίσαμε για την Κωνσταντινούπολη. Φτάσαμε το απογευματάκι στην Πόλη, (στην Ισταμπούλ, Εις την Πόλιν) και καταλύσαμε σε ένα ξενοδοχείο μεταξύ του σιδηροδρομικού σταθμού και της γέφυρας πάνω από τον Κεράτιο κόλπο.

Πουλήσαμε το τσάι στον ξενοδόχο και «γεμίσαμε» τις τσέπες μας λεφτά. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ πήγαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα. Κοιτάζοντας τον κατάλογο βρήκα και παρήγγειλα «Ιζμίρ κεμπάπ». ΄Ηταν τόσο καφτό που αναγκάστηκα να πιω τρεις μπύρες «΄Εφες» για να καλμάρω από το κάψιμο του πιπεριού!

Την επομένη πήγαμε στην «μεγάλη κλειστή αγορά» (Kapalicarsi) προς αναζήτηση δερμάτινων. Βρήκε ο καθένας μας ότι ήθελε. Εγώ θυμάμαι ότι αγόρασα ένα παλτό πορτοκαλί απ’ έξω και από μέσα ήταν προβιά. Ότι έπρεπε για το κρύο και τα χιόνια του χειμώνα. Εγώ είχα βγάλει το Πανεπιστήμιο και το μεταπτυχιακό με εκείνο το παλτό και το είχα και αρκετά χρόνια μετά.

Στη «μεγάλη κλειστή αγορά» μπορείς να βρεις τα πάντα, ρούχα, χαλιά, έπιπλα, χρυσαφικά, δερμάτινα κλπ. Η κεντρική της είσοδος είναι δίπλα από το Πανεπιστήμιο και μπορείς να βγεις από την πίσω πόρτα σε ένα μικρό λιθόστρωτο δρομάκι εκεί που ήταν κάποτε τα καταστήματα των Ελλήνων και των Αρμενίων. Στη συνέχεια το δρομάκι κατηφορίζει προς τον Κεράτιο κόλπο. Πολύ εκθαμβωτικό είναι το μέρος της αγοράς που καταλαμβάνουν οι χρυσοχόοι. Οι βιτρίνες είναι κατάμεστος από χρυσαφικά και ο φωτισμός τέτοιος που προς στιγμή κλείνεις τα μάτια σου για να συνέλθεις!

Αφήσαμε το ψώνια μας στο ξενοδοχείο και περάσαμε τη γέφυρα του Κεράτιου κόλπου ανακαλύπτοντας την Πόλη. Ο δρόμος μας μάς έφερε σε ένα λιθόστρωτο ανηφορικό δρομάκι που μόνο με τα πόδια θα μπορούσες να το διασχίσεις. Προσέξαμε πολύ κόσμο να μαζεύεται και να κοιτά από τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών. Από περιέργεια προσεγγίσαμε κι εμείς. Καταλάβαμε ότι είχαμε πέσεις τη γειτονιά με τα μπουρδέλα της Πόλης. Μέσα ήταν τα κορίτσια μισόγυμνα και διαφήμιζαν τον εαυτό τους! Θυμάμαι ότι στο τοίχο έγραφε, πάνω σ’ ένα χαρτόνι, την τιμή, ΄Ηταν 14 τουρκικές λίρες, δηλαδή ένα δολάριο περίπου τότε.

Συνεχίσαμε και ανακαλύψαμε την πλατεία Ταξίμ (Taksim), που λεγόταν έτσι πριν το Κυπριακό και σημαίνει «διαμοιρασμός» γιατί εκεί υπήρχαν δεξαμενές από τις οποίες γινόταν η κατανομή νερού στην πόλη. Επισκεφθήκαμε σ’ εκείνη την επίσκεψη και το Πατριαρχείο.

Κ.Α.Χ.

11.3.2015