Ο "πεισματάρης"

O «ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΗΣ»

Είχα συμφωνήσει με το φίλο μου το Βάκη να συναντηθούμε για καφέ σε καφετέρια της οδού Λήδρας. Στάθμευσα το αυτοκίνητό μου στο δημοτικό χώρο στάθμευσης το προμαχώνα της πλατείας Σολωμού.

Στο χώρο αυτό πριν να τοποθετήσει ο Δήμος Λευκωσίας το καινούριο σύστημα έκδοσης εισιτηρίων, ίσχυε ένα ιδιόμορφο είδος «αλληλεγγύης» μεταξύ των οδηγών. Όταν κάποιος αναχωρούσε από εκεί και είχε ακόμη σε ισχύ απόδειξη πληρωμής του τέλους στάθμευσης που τοποθετείτο στον ανεμοθώρακα του αυτοκινήτου για έλεγχο, την έδινε σε κάποιο άλλο οδηγό για να μην πληρώσει και αυτός. Η «αλληλεγγύη» αυτή καταργήθηκε με το νέο σύστημα έκδοσης εισιτηρίων το οποίο απαιτεί την τοποθέτηση της απόδειξης στο σύστημα για να ανοίξει η ράμπα εξόδου!

Κατηφόρισα λοιπόν από το δρόμο εντός των τειχών με κατεύθυνση προς την οδό Λήδρας και αμέσως μετά το κουρείο (δε ξεχνώ ότι σ΄ αυτό το κουρείο κουρεύτηκα πριν το γάμο μου) κοντοστάθηκα μπροστά στη μισάνοιχτη  πόρτα της σκάλας που οδηγεί στα γραφεία του φίλου και κουμπάρου μου του Χρίστου.. Την έσπρωξα και μπήκα. Η σκάλα είναι γεμάτη με στοιβαγμένα  βιβλία, περιοδικά, χαρτικά, μηχανήματα εκτυπωτικά, φωτοτυπικές κλπ.

Η πόρτα των γραφείων ανοιχτή αλλά και εκεί ο διάδρομος γεμάτος βιβλία και χαρτικά. Η πόρτα του γραφείου όπου κάθεται ο φίλος μου μισάνοιχτη κι αυτή. Την έσπρωξα και μπήκα. Βιβλία στοιβαγμένα από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, βιβλία πάνω στα γραφεία με δυο-τρεις οθόνες και υπολογιστές σε λειτουργία και ο φίλος μου πίσω από τα βιβλία και από μια οθόνη κάθεται και εργάζεται πάνω σε μια καινούρια έκδοση. Σ΄αυτούς τους δύσκολους οικονομικά καιρούς ο φίλος μου επιμένει στην έκδοση βιβλίων . Τα βιβλία εξάλλου είναι τα παιδιά του! Μπορεί ένας πατέρας να εγκαταλείψει ποτέ τα παιδιά του; Αδύνατο!

            - Καλημέρα!

            - Καλημέρα! Κάθισε.

            - Μα που να καθίσω;

            - Σήκωσε εκείνα τα χαρτιά από την καρέκλα και βάλε τα εδώ.

Μου υπέδειξε ακριβώς ένα χώρο για να άλω τα χαρτιά για να ξέρει πού είναι. Και πράγματι μέσα σ΄εκείνο το χάος από βιβλία και χαρτιά ο ίδιος ξέρει πού βρίσκεται το καθετί.

Ο φίλος μου ο «πεισματάρης» επιμένει στο βιβλίο. «Πεισματάρη το βάφτισε ένας πρέσβης κοινός μας φίλος, καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται εκεί στην Ουάσιγκτον σήμερα. ΄Ηξερε πέντε λέξεις όλες κι όλες στα Ελληνικά και η μια ήταν το «πεισματάρης» για να φωνάζει έτσι το φίλο μας.

Πράγματι έχει πείσμα. ΄Εχει πείσμα για κάθε καλό και το παλεύει, αγωνίζεται μέχρι να πετύχει το στόχο του, στόχο που θα ωφελήσει τους άλλους. Από τότε που έχασε την αγαπημένη του σύζυγο από ανίατη ασθένεια όλο του το πείσμα διοχετεύτηκε στο να βοηθά ασθενείς από καρκίνο. ΄Εχει συνδέσει τη ζωή του με το στόχο αυτό σαν ένα τάμα προς τη σύζυγό του που έχασε.

Σε λίγο μπήκε στο γραφείο ακόμη ένας φίλος, ο «μουχτάρης»  όπως τον λέει ο φίλος Χρίστος. Μετά που αφυπηρέτησε εκλέχτηκε κοινοτάρχης του κατεχόμενου χωριού του.

΄Ολοι μαζί πήγαμε στη συνέχεια σε ένα εστιατόριο απέναντι από τα γραφεία του φίλου μου και ήπιαμε ένα καφέ, λέγοντάς τα για όσο κρατάει ένας καφές, κυπριακός!

Κ.Α.Χ.

3.3.2015