Στην Πόλη με ... τσάι (συνέχεια)

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ … ΤΣΑΙ (συνέχεια)

Την επομένη θα φεύγαμε από την Κωνσταντινούπολη και γι αυτό αποφασίσαμε να επισκεφθούμε ακόμη μερικά αξιοθέατα της πόλης. Πήγαμε και στο Μπλε Τζαμί όπου θεωρείται απαραίτητη μια επίσκεψη. Είναι ένα τζαμί ενεργό και γι αυτό επιβάλλεται οι επισκέπτες να βγάζουν τα παπούτσια πριν μπουν σ’ αυτό. Το τζαμί κτίστηκε το 1616 από το Σουλτάνο Αχμέτ μετά την ειρήνη με τους Ρώσους για την ενίσχυση της οθωμανικής κυριαρχίας στην Κωνσταντινούπολη. ΄Εχει έξι μιναρέδες και η αρχιτεκτονική του ομοιάζει πολύ με αυτήν της Αγια-Σοφιάς που βρίσκεται εκεί κοντά.

Μετά από την επίσκεψη στο Μπλε Τζαμί κατηφορίσαμε στη γέφυρα του Κεράτιου κόλπου όπου όρθιοι φάγαμε ψάρι. Εκεί βλέπεις πολλούς Τούρκους που ψαρεύουν με καλάμι. ΄Εχουν δίπλα τους αναμμένα κάρβουνα και σου ψήνουν το ψάρι το οποίο σου προσφέρουν σε εφημερίδα με ένα κομμάτι ψωμί. Πάνω στα κάγκελα της γέφυρας έχουν δεμένο ένα κονσερβοκούτι με αλάτι στο οποίο οι περισσότεροι πελάτες βουτάνε το ψάρι τους. Αν θυμάμαι καλά τα ψάρια πρέπει να ήταν σαρδέλες και η τιμή που το πουλούσαν πάρα πολύ χαμηλή!

Επισκεφθήκαμε ξανά την Αγια-Σοφιά όπου εκεί έξω μαζεύονται  πολλοί που σερβίρουν σαλέπι. ΄Ολοι πίνουν σαλέπι από το ίδιο μεταλλικό κύπελλο το οποίο όμως ο πωλητής ξεπλένει πριν σερβίρει το σαλέπι με λίγο απ’ αυτό! Το κύπελλο είναι δεμένο με αλυσίδα στο δοχείο που μεταφέρει ο πωλητής στην πλάτη του, προφανώς για να μην το παίρνουν οι πελάτες και να φεύγουν. Ο πωλητής για να γεμίσει το κύπελλο με σαλέπι από το δοχείο που μετέφερε στην πλάτη του έσκυβε μπροστά και το σαλέπι έτρεχε από ένα μικρό μπρούντζινο σωλήνα. Ας σημειωθεί ότι το δοχείο ήταν σκαλιστό και στολισμένο με βελούδο και ρούχινα φλόκια.

Προχωρώντας συναντούμε το ξενοδοχείο «Ουτοπία». Δεν ξέρω αν λειτουργεί και σήμερα. ΄Ενας ψηλός μαντρότοιχος με μια πόρτα και στην αυλή ένα διώροφο σπίτι το «ξενοδοχείο». Σ’ αυτό κατέλυαν Ευρωπαίοι τουρίστες με ελάχιστα λεφτά. Το «ξενοδοχείο» δεν διέθετε κρεβάτια ούτε στρώματα και κουβέρτες. Ο καθένας χρησιμοποιούσε τον υπνόσακό του! Εκεί, όταν καταλάβουν ότι είσαι ξένος, σε προσεγγίζουν διάφοροι έμποροι ναρκωτικών και σου προσφέρουν το εμπόρευμά τους. Μας προσέγγισαν κι εμάς.  Το κορίτσι του φίλου μου ήταν ξανθό και ξεχώριζε από ένα χιλιόμετρο ότι δεν ήταν Τουρκάλα. Σου προσφέρουν το εμπόρευμα πλησιάζοντάς σε και λέγοντας: ”Do you need good hash my friend? The best of Anatolia.” Ευτυχώς όταν τους πεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι απομακρύνονται και δεν επιμένουν. Δεν είναι κολλιτσίδες όπως τα μικρά παιδιά που πουλούν καρτ-ποστάλ και μικρά ενθύμια έξω από την Αγια-Σοφιά.

Εκείνη την τελευταία μέρα επισκεφθήκαμε και το Τοπ-Καπί. Το παλάτι του Τοπ-Καπί (Topkapi Saray) που δεσπόζει πάνω από το Βόσπορο, είναι σήμερα μουσείο με πάρα πολλούς επισκέπτες. Εκεί έμεναν για 400 χρόνια οι Σουλτάνοι και στις περιόδους άνθησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατοικούσαν εκεί γύρω στις 4.000 άτομα (φρουρά, υπηρετικό προσωπικό ). Εκεί εκτίθεται ο τεράστιος πλούτος των Σουλτάνων, σπουδαία λεία από τις κατακτήσεις τους. Σε ένα δωμάτιο, νομίζω εκεί που είναι το κρεβάτι του Σουλτάνου, φυλάγεται και μια τρίχα από την κεφαλή του Μωάμεθ και πολλοί Οθωμανοί σκύβουν και την προσκυνούν! Θυμήθηκα τότε την ομώνυμη ταινία με τη Μελίνα Μερκούρη που γυρίστηκε εκεί το 1964.

Το βράδυ που θα ήταν το τελευταίο στην Πόλη πήγαμε σε ένα νυχτερινό κέντρο έξω από την πόλη όπου προσφερόταν θέαμα για τους τουρίστες. Κορίτσια χόρευαν το χορό της κοιλιάς και μερικά από αυτά προσέγγιζαν τα τραπέζια και χόρευαν ασταμάτητα μέχρις ότου ο θαμώνας να βάλει κάποιο χαρτονόμισμα στο στηθόδεσμό τους. Το ίδιο κάναμε κι εμείς!

Κ.Α.Χ.

12.3.2015