Στην Πόλη και πάλι

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου με είχε επισκεφθεί η μητέρα μου. ΄Εμεινε μαζί μου για μια βδομάδα. Λογαριάζαμε να πάμε μαζί, με το τρένο, μέχρι την Αθήνα και απ’ εκεί να έπαιρνε το αεροπλάνο για τη Λευκωσία (όχι για τη Λάρνακα αφού μιλάμε για την προ της εισβολής περίοδο).

Ένα βράδυ καθώς τρώγαμε σε ένα εστιατόριο της διηγήθηκα τις εντυπώσεις μου από τις επισκέψεις μου στην Κωνσταντινούπολη και ειδικά αυτές από την Αγια-Σοφιά. Την είδα ενθουσιασμένη από την αφήγησή μου για το συναίσθημα που σε καταλαμβάνει όταν σταθείς κάτω από το θόλο και κοιτάξεις ψηλά και τότε νοιώθεις ότι βλέπεις το γαλανό του ουρανού ενώ είσαι σε κλειστό χώρο και της είπα:

-          Τι λες να πάμε μαζί μέχρι την Κωνσταντινούπολη και να πάρεις απ’ εκεί το αεροπλάνο για τη Λευκωσία;

-          Ότι πεις εσύ γιέ μου!

Φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και καταλύσαμε σε ένα ξενοδοχείο όχι μακριά από το σιδηροδρομικό σταθμό. Την επομένη πήγαμε στην Αγια-Σοφιά. ΄Ηταν συγκινητική η επίσκεψή μας εκεί. Η μητέρα μου σπάνια εκδήλωνε τα συναισθήματά της με χαμόγελο. Πάντα τη θυμάμαι να έχει ένα ύφος σοβαρό. Εκεί, μέσα στην Αγια-Σοφιά, διέκρινα στο πρόσωπό της ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

Επισκεφθήκαμε και την «μεγάλη κλειστή αγορά» απ’ όπου θυμάμαι ότι η μητέρα μου αγόρασε δυο χρυσά δακτυλίδια τα οποία βρήκε ότι πουλιούνταν σε πολύ πιο χαμηλή τιμή σε σύγκριση με την Κύπρο. Πήρα τότε κι εγώ ένα δακτυλίδι το οποίο αποτελείτο από τέσσερεις χαλκάδες που σχημάτιζαν αλυσίδα και συναρμολογούνταν σε ένα σύνολο με ειδικό τρόπο που μου έδειξε ο χρυσοχόος. Δεν ξέρω πού βρίσκεται σήμερα αυτό το δακτυλίδι ούτε και είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το συναρμολογήσω.

Συνεχίζοντας, πήγαμε στην πλατεία Ταξίμ γιατί εκεί κοντά ήταν τα γραφεία των Τουρκικών Αερογραμμών. Μία υπάλληλος μας εξυπηρέτησε με το εισιτήριο (Κωνσταντινούπολη-΄Αγκυρα-΄Αδανα-Λευκωσία). Πλήρωσα με δολάρια. Η υπάλληλος μας εξήγησε ότι από τα γραφεία των αερογραμμών ξεκινούσε το λεωφορείο που σε πήγαινε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.

Την επομένη πρωί-πρωί, πριν ακόμη ανοίξουν τα γραφεία και τα καταστήματα πήγαμε στα γραφεία των Τουρκικών Αερογραμμών για να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο. Στη στάση του λεωφορείου μας περίμενε η υπάλληλος που μας εξυπηρέτησε. Με φοβισμένο και παρακλητικό ύφος μου είπε ότι ένα από τα χαρτονομίσματα των 50 δολαρίων που της έδωσα ήταν πλαστό. ΄Ετσι της είπαν στην τράπεζα. Σκέφτηκα πως ο μηνιαίος μισθός της μπορεί να είναι και λιγότερος από 50 δολάρια και  μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα ότι μπορούσε να είχε και δίκαιο μιας και το χαρτονόμισμα δόθηκε από ένα ναύτη στο λιμάνι Αμμοχώστου σε κάποιο φίλο και κατέληξε σε μένα. Γι αυτό και της το αντικατέστησα και πράγματι μετά  το πήγα σε τράπεζα όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν πλαστό.

Με το λεωφορείο φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Εκεί στον πάγκο ελέγχου των εισιτηρίων πληροφορηθήκαμε ότι στην ΄Αγκυρα οι επιβάτες έπρεπε να κατέβουν και να επιβιβαστούν στη συνέχεια σε ένα άλλο αεροπλάνο. Στα Άδανα οι επιβάτες δεν θα κατέβαιναν και μετά την επιβίβαση και άλλων επιβατών αναχωρούσαν για τη Λευκωσία. Κοίταξα γύρω και είδα δυο-τρεις νέους της ηλικίας μου που κρατούσαν κυπριακό διαβατήριο. Υπολόγισα ότι θα ήταν φοιτητές και μίλησα με ένα. Μου ανέφερε ότι σπουδάζει αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και ότι είναι από τη Λευκωσία και συγκεκριμένα από τον ΄Αγιο Λουκά. Τον παρακάλεσα να βοηθήσει τη μητέρα μου στο αεροδρόμιο της ΄Αγκυρας στην αποβίβαση και επιβίβαση και δέχτηκε ευχαρίστως.

Αργότερα την ίδια μέρα, αναχώρησα και εγώ από την Κωνσταντινούπολη. Μετά από λίγες  μέρες πήρα γράμμα από τη μητέρα μου ότι όλα πήγαν μια χαρά. Τότε δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα να επικοινωνούμε αμέσως!

Κ.Α.Χ.

16.3.2015