Η καμπάνα του χωριού μας

Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Η καμπάνα του χωριού μας,

Την ακούτε παιδιά,

Τι γλυκά σημαίνει,

Τι γλυκά σημαίνει,

 Ντιν Νταν Ντον!

    ***

Τρέχω μόλις την ακούσω,

Να βρεθώ στο σχολειό,

Μήπως και αργήσω,

 Μήπως και αργήσω,

Και τιμωρηθώ!

Το τραγούδι αυτό μας το δίδαξε ο πατέρας μου που ήταν δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Καιμακλίου, στο Αρρεναγωγείο, στην Τρίτη ή στην Τετάρτη τάξη. Τότε πηγαίναμε στο σχολείο που βρισκόταν στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας το οποίο για κάποια χρόνια είχε εγκαταλειφθεί, λειτούργησε όμως και πάλι όταν αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητών και δεν υπήρχε χώρος για όλους στο κεντρικό κτήριο του Αρρεναγωγείου. Το κτήριο αυτό δεν υπάρχει πια. ΄Εχει κατεδαφισθεί και στη θέση ανεγέρθηκε αίθουσα για τις ανάγκες της εκκλησίας.

Δεν ξέρω ποιος έγραψε τους στίχους του τραγουδιού. Θυμάμαι όμως ότι το τραγουδούσαμε στη μουσική του γνωστού γαλλικού παιδικού τραγουδιού.

Frere Jacques, Frere Jacques,

Dormez- vous?  Dormez- vous?

Sonnez le matine, sonnez le matine,

Ding, daing, dong! Ding, daing, dong!

Το τραγούδι αυτό έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές ξένες γλώσσες. Είναι αξιοσημείωτος ο στίχος «μήπως και αργήσω και τιμωρηθώ». Την εποχή που μεταγλωττίστηκε στα Ελληνικά η τιμωρία των μαθητών στα σχολεία ήταν κάτι το φυσιολογικό, το άμεσο και βασικό από πλευράς πειθαρχίας!

Η καμπάνα του Καιμακλίου σήμαινε πράγματι μελωδικά και ήταν ξακουστή για τον καθαρό μεταλλικό της ήχο. Την καμπάνα «έπαιζαν», τραβώντας το σχοινί που κρεμόταν από το καμπαναριό, ο καντηλανάφτης και τα παιδιά του σχολείου καθώς και τα παιδιά που βοηθούσαν τους ιερείς στην εκκλησία. Τα παιδιά πολλές φορές ανταλλάσσονταν για να παίξουν όλα με τη σειρά την καμπάνα. ΄Ηταν και μια καλή γυμναστική! Μια φορά θυμάμαι κάναμε διαγωνισμό ποιος θα καταφέρει να κάνει γύρο την καμπάνα, να την περιστρέψει δηλαδή γύρω από τη δοκό που τη στερέωνε στο καμπαναριό. Τα κατάφερε μόνο ένας ο οποίος είχε μεγάλη πείρα! ΄Εκτοτε όλοι τον θαυμάζαμε!

Τελευταία πληροφορήθηκα από ένα ξάδελφο μου που πηγαίνει συχνά και ψάλλει στην εκκλησία ότι καταργήθηκε το «παίξιμο» της καμπάνας με τον παραδοσιακό τρόπο, με το σχοινί δηλαδή και ότι τώρα η καμπάνα κτυπά με ηλεκτρική ενέργεια. Κτυπά όμως παράξενα και άγουστα, χωρίς την αγάπη και τη συμμετοχή των παιδιών!

Κ.Α.Χ.

10.10.2014