Ο Μάστρο-Λούκας ο τσαγκάρης

Ο ΜΑΣΤΡΟ-ΛΟΥΚΑΣ Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ

ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Πάνε χρόνια να περάσω απ΄ αυτήν  τη γειτονιά του Καιμακλίου. Τυχαία πριν τρεις μέρες πέρασα από εκεί που ήταν κάποτε το καφενείο του Μασουρή και το μπακάλικο του Κάρουλλα και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ένα μαγαζάκι ανοιχτό σε πείσμα όλων των άλλων που είναι κλειστά κι ερημωμένα. Ο Μάστρο-Λούκας ο τσαγκάρης, ηλικίας ίσως ενενήντα πέντε ετών και άνω, καθόταν πίσω από το τραπεζάκι του με το σφυρί στο χέρι να καρφώνει μια σόλα!

Ο Μάστρο-Λούκας ο τσαγκάρης επί των επάλξεων! Μαγαζάκι μια σταλιά,  δύο επί τρία, χωρίς παράθυρο, με ένα φεγγίτη στο πίσω μέρος και μια ξύλινη τριπλή πόρτα μπροστά. Κάθεται πάντοτε στην καρέκλα του με την ποδιά του σχεδόν μαύρη από τις μπογιές των παπουτσιών. Στην τσέπη της ποδιάς στο ύψος του στήθους του έχει μόνιμα δύο εργαλεία, μια πένσα και μια φαρσέτα. Τα γυαλιά του στην άκρη της μύτης του, έτοιμα να του πέσουν. Το τραπεζάκι μπροστά του κατακτυπημένο και σε πολλά σημεία μαύρο κι αυτό από τις μπογιές των παπουτσιών. Πάνω σ΄ αυτό δυο-τρία παπούτσια και μερικά άλλα εργαλεία της δουλειάς του. Και πολλά πάρα πολλά καρφιά διαφόρων μεγεθών. Δύο-τρία καρφιά έχει στο στόμα του την ώρα που καρφώνει σόλες στα παπούτσια. Δεν λείπει από το τραπέζι και ένα μπουκαλάκι με υγρή μαύρη μπογιά με ένα πινέλο μέσα σ΄ αυτό με το οποίο βάφει κάθε τόσο τα πλάγια της σόλας, ειδικά κάθε φορά που την καθαρίζει με την κοφτερή του φαρσέτα.

Δεξιά, αριστερά και πίσω του υπάρχουν ξύλινα ράφια με παπούτσια, δεμένα με τα δέματά τους σε ζευγάρια. Τα παπούτσια είναι ταξινομημένα. Δεξιά και πίσω του τα γυναικεία και στα αριστερά του τα ανδρικά. Τα παιδικά είναι μαζί με τα γυναικεία. Κρίνοντας από τον αριθμό των παπουτσιών στα ράφια πρέπει ο κόσμος να επανήλθε στις επιδιορθώσεις παπουτσιών, βασικά λόγω κρίσης.

Τότε που ήμασταν με τα κοντοπαντέλονα, οι γονείς μας μάς αγόραζαν παπούτσια κάθε Χριστούγεννα ή κάθε Πάσχα ή όταν διαπίστωναν ότι μεγάλωνε το πόδι μας και δε χωρούσε πια στο παπούτσι! Όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα παίρναμε το λεωφορείο με τη μητέρα μου και πηγαίναμε στο τέρμα, στο παλιό δημαρχείο. Απ΄ εκεί περπατούσαμε μέχρι την Κυπριακή Εταιρεία Υποδημάτων κοντά στην εκκλησία της Φανερωμένης και δοκίμαζα τα παπούτσια που διάλεγε για μένα η μητέρα μου. ΄Επαιρνα το κουτί με τα παπούτσια υπό μάλης και το έβαζα κάτω από το κρεβάτι μου περιμένοντας τα Χριστούγεννα για να τα φορέσω! Τις πλείστες φορές μετά από μια τέτοια αγορά κατεβαίναμε στη στάση της γιαγιάς για να δει και αυτή τα παπούτσια μου. Θυμάμαι ένα τέτοιο ζευγάρι παπούτσια πήρα μαζί μου στις σπουδές μου και το είχα μέχρι το τέλος. Φυσικά δεν ήταν το μοναδικό μου ζευγάρι!

Την εποχή μας μπαλώναμε τα παπούτσια μας. Τους βάζαμε σόλα, τακούνι καθώς και «σιδεράκια» που τα προστάτευαν περισσότερο και έκαναν θόρυβο στο τσιμέντο λες και χορεύαμε φλαμέγκο. Πολλές φορές έβαζε η μητέρα μου τα φθαρμένα παπούτσια σε τσάντα από μουσαμά και τα πήγαινα στον Μάστρο-Λούκα για επιδιόρθωση. Μετά με την ίδια τσάντα με τα λεφτά μέσα πήγαινα στο τσαγκαράδικο και τα έφερνα στο σπίτι.

Τότε υπήρχε στο Καιμακλί ακόμη ένας τσαγκάρης. ΄Ηταν στη γειτονιά της γιαγιάς μου, ο Μάστρο-Μιλτής. Το μαγαζί του ήταν στον ηλιακό του σπιτιού του. Ο πατέρας μου, είτε λόγω συγγένειας,  είτε λόγω φιλίας, δε θυμάμαι ακριβώς,  προτιμούσε το Μάστρο-Μιλτή. Στη συνέχεια ο Μάστρο-Μιλτής έκλεισε το μαγαζί του και έμεινε ο Μάστρο-Λούκας μόνος του.

Η βιομηχανία υποδημάτων ανθούσε στην Κύπρο για τέσσερεις-πέντε δεκαετίες και μαζί της στις πρώτες δεκαετίες, οι τσαγκάρηδες. Μετά αυτοί φυτοζωούσαν, γιατί ο κόσμος είχε λεφτά να αγοράζει καινούρια και δεν επιδιόρθωνε τα παπούτσια του. Οι βιομηχανίες ανθούσαν μέχρι που ήρθαν τα ιταλικά παπούτσια, μετά τα ελληνικά και στο τέλος τα κινέζικα που επέφεραν το τελειωτικό πλήγμα σ΄αυτές. Τώρα με την κρίση άρχισαν να δουλεύουν και πάλι οι τσαγκάρηδες!

Κ.Α.Χ.

9.10.2014