Τα κουρεία

ΤΑ ΚΟΥΡΕΙΑ

ΕΙΚΟΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τους μεγάλους που ξυρίζονταν στο κουρείο και ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να ξυρίζομαι κι εγώ. Με τα χρόνια αρχίζεις να βαριέσαι το ξύρισμα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όταν η δουλειά σου απαιτεί να είσαι καθημερινά φρεσκοξυρισμένος τότε περιμένεις να έρθει καμιά αργία ίσως και τα καταφέρεις και μείνεις μια μέρα αξύριστος!

Απ ότι θυμάμαι ο παππούς μου δεν πρέπει να ξυρίστηκε ποτέ μόνος του. Πήγαινε κάθε απόγευμα στον κουρέα και τον ξύριζε. ΄Οποτε έτυχε να πάω μαζί του καθόμουνα στον καναπέ του κουρέα και παρακολουθούσα όλη τη διαδικασία. Ο παππούς μου καθόταν στην καρέκλα η οποία ήταν ανακλινώμενη. Ο κουρέας ρύθμιζε την κλίση ανάλογα με το ύψος του πελάτη και ανάλογα ρύθμιζε και το στήριγμα για το κεφάλι. Τίναζε μια φρεσκοσιδερωμένη κάτασπρη πετσέτα και την τοποθετούσε γύρω από το πρόσωπο του πελάτη. Με το πινέλο του έκανε σαπουνάδα σε ένα κόκκινο μικρό δοχείο από καουτσούκ και στη συνέχεια την άπλωνε στο πρόσωπο αυτού που θα ξύριζε. Δούλευε το πινέλο του για αρκετή ώρα και με μαεστρία μετακινείτο από τη μια πλευρά του πελάτη στην άλλη. ΄Επαιρνε το ξυράφι του το βουτούσε σε ένα απολυμαντικό υγρό και το ακόνιζε τρίβοντάς το πάνω σε ένα δερμάτινο ακονιστήρι που ήταν κρεμασμένο εκεί δίπλα του. «Κραδαίνοντας» το ξυράφι του πλησίαζε τον πελάτη που τον έβλεπε σιωπηρός, αφαιρούσε λίγη σαπουνάδα με το δάκτυλό του στο σημείο που τέλειωνε η φαβορίτα και άρχιζε το έργο του. Όταν τέλειωνε τη μια πλευρά περνούσε στην άλλη και μετά άρχιζε τις κόντρες. Στο τέλος έπαιρνε την πετσέτα από τον πελάτη και σκούπιζε το πρόσωπό του. Πλησίαζε στον πάγκο του, έπαιρνε ένα μπουκαλάκι κολόνια που το είχε για χρόνια και το ξαναγέμιζε όποτε άδειαζε από κάποιο μεγάλο κουβά υπολογίζω. Γέμιζε τότε τη χούφτα του και περιέλουε το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο του πελάτη, λέγοντας «με τις υγείες σας!» Όταν σηκωνόταν ο πελάτης και πλήρωνε, ο κουρέας τίναζε με την πετσέτα του προηγούμενου πελάτη την καρέκλα του και καλούσε τον επόμενο.

Ο κουρέας μιλούσε συνέχεια καθώς ξύριζε τον πελάτη του. Μιλούσε για την πολιτική, το ποδόσφαιρο, τον καιρό, για γάμους και βαφτίσια και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε. ΄Ηξερε τα ενδιαφέροντα των πελατών του και έτσι προσάρμοζε ανάλογα το θέμα του σ΄ αυτά.

Όλα αυτά τα παρατηρούσα στο κουρείο του «Κάλλη» που ήταν κοντά στο καφενείο του «Ζαχαρή» όποτε πήγαινα εκεί με τον παππού μου. Ενόσω περίμενα ο παππούς μου μού παράγγελλε πορτοκαλάδα από το καφενείο του «Ζαχαρή» ο οποίος την έφερνε σε ένα ειδικό κρεμαστό δίσκο που είχαν οι καφετζήδες για να μεταφέρουν σε αποστάσεις τους καφέδες.

Το Καιμακλί είχε την τότε εποχή αρκετά κουρεία. Εγώ πήγαινα για κούρεμα στο κουρείο που πήγαινε ο πατέρας μου στου «Φαλέκκου». Το κουρείο αυτό ήταν δίπλα από το καφενείο του «Μάγειρα» με το οποίο μάλιστα επικοινωνούσε με μια πόρτα από συρματόπλεγμα. Μπορούσες δηλαδή από το καφενείο να βλέπεις τι γίνεται στο κουρείο και αντίθετα. Οι πελάτες του κουρείου συνήθως δεν περίμεναν τη σειρά τους στο κουρείο αλλά πήγαιναν στο καφενείο για καφέ, τάβλι ή χαρτιά και όταν ερχόταν η σειρά τους τούς καλούσε να πάνε. Θυμάμαι μερικές φορές δεν ανταποκρίνονταν και του έλεγαν να πάει στον επόμενο. Αυτό συνέβαινε ανάλογα με την τροπή του παιγνιδιού στα χαρτιά. Θυμάμαι επίσης ότι το κουρείο δεν είχε δική του τουαλέτα και ότι όποιος ήθελε να τη χρησιμοποιήσει πήγαινε στο καφενείο.

Ο Φαλέκκος ο κουρέας είχε το ποδήλατό του έξω από το κουρείο και η ώρα δέκα καθημερινά έπαιρνε το βαλιτσάκι του με τα εργαλεία του, καβαλίκευε το ποδήλατο και έφευγε. Αν είχε πελάτη του έλεγε να περιμένει, Αν δεν είχε πελάτη άφηνε το κουρείο ανοιχτό και ο καφετζής έλεγε σε όποιον ερχόταν να περιμένει και ο κουρέας θα επιστρέψει. Στις δέκα ο κουρέας πήγαινε να ξυρίσει το γιατρό του Καιμακλίου τον Ανδρέα Ζαβρό. Καθημερινά η ώρα δέκα, χειμώνα-καλοκαίρι! Ο γιατρός δεν εγκατέλειψε το Καιμακλί για να ανοίξει ιατρείο στη Λευκωσία. Διατηρούσε ιατρείο στο πατρικό του σπίτι όπου ακόμη σώζεται η επιγραφή «Ανδρέας Ζαβρός, Ιατρός». Δεν υπάρχει οικογένεια στο Καιμακλί που να μην εξυπηρετήθηκε από το γιατρό.

Άλλο κουρείο που θυμάμαι είναι αυτό του «Τζιονή» που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Στα κουρεία υπήρχαν και μαθητευόμενοι που δίπλα στον κουρέα μάθαιναν την τέχνη. Όταν μεγάλωναν άνοιγαν το δικό τους κουρείο ή συνέχιζαν αυτό του μάστορά τους αν αυτός αποσυρόταν λόγω ηλικίας. Μετά τις σπουδές μου θυμάμαι όταν ήμουν ακόμη στο Καιμακλί πήγαινα στο κουρείο κάποιου που είχε μάθει την τέχνη στον Φαλέκκο!

Κ.Α.Χ.

15.10.2014