Σχιλική τσάντα

ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΣΑΝΤΑ

ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

΄Ακουσα στις ειδήσεις ότι κάποιοι ανέλαβαν την πρωτοβουλία να συγκεντρώσουν σχολικές τσάντες για παιδιά των οποίων οι γονείς δεν έχουν τη δυνατότητα να τους αγοράσουν. Εκ φύσεως είμαι λιγάκι δύσπιστος και διερωτήθηκα κατά πόσο δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την τσάντα που είχαν πέρυσι ή αν πρόκειται για πρωτάκια κατά πόσο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την τσάντα κάποιου μεγαλύτερου αδελφού ή συγγενή τέλος πάντων που δεν τη χρειάζεται πια. Η είδηση αυτή μου έφερε στο νου παλιές αναμνήσεις σε σχέση με τις σχολικές τσάντες …

Παλαιότερα όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στο δημοτικό σχολείο Καιμακλίου, στο Αρρεναγωγείο, οι σχολικές τσάντες λεγόντουσαν και σχολικές βαλίτσες. Τότε, είναι αλήθεια, υπήρχαν μικρά βαλιτσάκια που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές και ακόμη πιο παλιά οι σχολικές τσάντες λεγόντουσαν και παλάσκες. Αυτές ήταν κατασκευασμένες από χακί ύφασμα και είχαν ένα μακρύ υφασμάτινο επίσης χερούλι-κορδέλα για να την κρεμάνε οι μαθητές στον ώμο χιαστί.

Εγώ προσωπικά την εποχή του δημοτικού χρησιμοποίησα και βαλίτσα, που είχαν χρησιμοποιήσει οι θείοι μου και οι θείες μου όταν πήγαιναν σχολείο. Χρησιμοποίησα και παλάσκα που είχε ραφτεί ειδικά για μένα, από τη μητέρα μου και ήμουν περήφανος γι αυτό. Στεκόμουν για ώρες μπροστά στον καθρέφτη στον ηλιακό μας και καμάρωνα την παλάσκα μου! Τότε άρχισαν να εξαφανίζονται τα βαλιτσάκια και εθεωρείτο εκτός μόδας όποιος τα χρησιμοποιούσε ακόμη!

Όταν θα πήγαινα στο Γυμνάσιο πήγα με καμάρι σε γνωστό βαλιτσοποιείο της Λευκωσίας απ όπου μου αγόρασαν δερμάτινη τσάντα. Μ αυτήν τελείωσα το Γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο. Μέσα σ αυτή μετέφερα και το πρώτο μου πτυχίο στην Κύπρο και είμαι με την εντύπωση ότι αν ψάξω καλά στη βιβλιοθήκη μου θα τη βρω σε κάποιο ερμαράκι, φθαρμένη και σκονισμένη, άδεια από βιβλία και χαρτικά, αλλά γεμάτη αναμνήσεις μιας ζωής! Αυτή η τσάντα είχε και αντιαποικιακή δράση! Κάποιος ξάδελφος της μητέρας μου ένα πρωί καθώς πήγαινα στο σχολείο μου την άρπαξε, την άδειασε και τη γέμισε φυλλάδια τα οποία έριξε στους δρόμους. Φαίνεται ότι τον είδαν οι ΄Αγγλοι, οπότε σε λίγο όταν είδαν εμένα με τη τσάντα που μου επέστρεψε, με σταμάτησαν και την έψαξαν. Τίποτα δεν βρήκαν με ανέβασαν όμως στο τζιπ, μου έκαναν μια βόλτα και με άφησαν αφού είδαν πόσο φοβισμένος ήμουν!

Στη συνέχεια ήρθε η μόδα με τους χαρτοφύλακες. Θυμάμαι ότι αγόρασα τον πρώτο μου χαρτοφύλακα όταν η Υπηρεσία θα μ έστελλε σε διεθνές συνέδριο στο εξωτερικό. Εκεί κάθε αξιοπρεπής σύνεδρος είχε το χαρτοφύλακά του. Οι πιο … «αξιοπρεπείς» είχαν βέβαια χαρτοφύλακα Samsonite. Μετά πέρασε και η μόδα με τους χαρτοφύλακες και ήρθε η μόδα της ταξιδιωτικής τσάντας ώμου-πλάτης. Και πάλι φυσικά κάποιοι ξεχώριζαν με Adidas και Nike. Μέχρι τους υπουργούς κατέκτησε η μόδα και τους βλέπουμε και σήμερα στους τηλεοπτικούς δέκτες με τέτοιες τσάντες. Είναι πρακτικές, δε λέγω!

΄Οσο για τις κασετίνες ήταν μεταλλικά, μισοσκουριασμένα κουτιά τσιγάρων ή κουτιά που περιείχαν σοκολατάκια! Μετά ήρθαν οι ξύλινες, οι πιο εξελιγμένες με δύο «πατώματα» και οι πλαστικές με φερμουάρ και αρχικά με το χάρτη της Κύπρου σ΄ αυτές  … Μετά στη θέση του χάρτη εμφανίστηκαν οι φιγούρες από τα κινούμενα σχέδια!

Πρέπει εδώ να μνημονεύσω ένα δάσκαλο μας στο δημοτικό που μας έμαθε τις προθέσεις (εν, εις, εκ, συν, προς, προ κλπ) τραγουδιστά παίζοντας και το βιολί του που δεν αποχωριζόταν ποτέ! Είχε και ένα μεγάλο πάθος, το χαρτοπαίγνιο και συχνά έλεγαν πως ερχόταν στο σχολείο κατευθείαν από τη χαρτοπαιχτική λέσχη. Ανεξάρτητα από αυτό σαν δάσκαλος ήταν πολύ αγαπητός και μας έμαθε πολλά πράγματα. Εκτός από τις προθέσεις και εκτός από τα πολλά τραγούδια, όχι μόνο σχολικά αλλά και τραγούδια εποχής,  μας έμαθε και καλή γεωγραφία της Κύπρου. Μας σήκωνε από τα θρανία, μας έβαζε στη σειρά, νοερά για παράδειγμα στο δρόμο για την Αμμόχωστο και μας έδινε τα ονόματα των χωριών που συναντά κάποιος ακολουθώντας το δρόμο. Μετά μας ανακάτευε και μας έλεγα να πάρουμε ξανά τις θέσεις μας ως χωριά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χωριά της Κύπρου που μας έμαθε με αυτόν τον τρόπο, ούτε και το ότι στο δρόμο για την Αμμόχωστο ήμουνα η Βατυλή!

Αυτός λοιπόν ο δάσκαλος μας, που φορούσε πάντοτε κοστούμι, γραβάτα και ρεπούμπλικα, μάς έλεγε συχνά. «Δεν έχει σημασία πώς είναι η παλάσκα σας και τι περιέχει. Σημασία έχει τι περιέχει το κεφάλι σας!»

Κ.Α.Χ.

7.10.2014