Ακάμας

ΑΚΑΜΑΣ

΄Ηταν Κυριακή την ώρα που ο ήλιος πήγαινε να δύσει όταν θυμήθηκα ότι έχω και κινητό τηλέφωνο . Το έψαξα για λίγο και το βρήκα χωρίς να χρειαστεί να καλέσω τον αριθμό μου από το σταθερό για να το εντοπίσω. Είχα μια αναπάντητη κλήση από τον ξάδελφο μου από το Σάββατο! Τον κάλεσα και τον ακούω να μου λέγει.

-          Ξεπέρασες και τη γυναίκα μου μωρέ αθεόφοβε με το κινητό! Μαζί σου πρέπει να κλείνουμε ραντεβού μια βδομάδα πριν για να μιλήσουμε στο κινητό!

-          Καλά αφού ξέρεις όταν είμαι στο σπίτι αφήνω κάπου το κινητό και το ξεχνώ.

-          Τώρα είναι αργά. Σε πήρα αν ήθελες να πηγαίναμε σήμερα το πρωί στην Κερύνεια. Πήγαμε και λειτουργήσαμε τη μικρή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Βοήθησα κι εγώ ψάλλοντας. Είναι μια  εκκλησούλα σ΄ ένα στενό δρόμο που βγάζει στο λιμάνι. Δεν την πείραξε κανένας αυτή την εκκλησία γιατί την πρόσεχε μια γυναίκα Ελληνοκύπρια που είχε παντρευτεί ένα Τουρκοκύπριο. Μακαρίστηκε κι αυτή πριν ένα χρόνο και οι Κερυνειώτες της έκαναν μνημόσυνο.

-          Εσύ από το Καιμακλί πως και βρέθηκες να ψάλλεις στην Κερύνεια;

-          Ο συμπέθερος μου είναι Κερυνειώτης και με παρακάλεσε να βοηθήσω. Πάμε την Τρίτη για φαγητό στο «Βικλαρίν» για φαγητό;

-          Για φαγητό να πάμε αλλά τι είναι και που είναι αυτό το «Βικλαρίν»;

-          Στον Ακάμα, αμέσως μετά τον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας.

-          Στον Ακάμα δεν πήγα ποτέ μου!

-          Δεν πήγες; Θα πάμε μαζί την Τρίτη!

Την Τρίτη λοιπόν ξεκίνησα το πρωί – τι πρωί, είχε πάει σχεδόν εννιά η ώρα- για την Ακτή του Κυβερνήτη να συναντήσω τον ξάδελφο μου στο εξοχικό του και να συνεχίσουμε με το αυτοκίνητό του που έχει κίνηση και στους τέσσερις τροχούς. Κάπου εκεί κοντά στην Αλάμπρα κτύπησε το κινητό μου. ΄Ηταν ο ξάδελφος.

-          Πού είσαι;

-          ΄Ερχομαι, είμαι κοντά στην Αλάμπρα. Σε είκοσι λεπτά θα είμαι εκεί.

-          Πολύ πρωινός μου είσαι! Κι εγώ ανησυχούσα μήπως έρθεις και δεν με βρεις γιατί πήγα για μπάνιο πρωί-πρωί. Σου έστειλα και μήνυμα αλλά αμφιβάλλω αν το είδες!

Πράγματι δεν το είχα δει. ΄Εφτασα εκεί και με περίμενε στο αυτοκίνητο! Ξεκινήσαμε κι αρχίσαμε την κουβέντα. Ο ξάδελφος είναι πολύ καλός στο λέγειν! Χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στον πρώτο μας σταθμό που ήταν το σπίτι του κουμπάρου το ξάδελφου στη Γεροσκήπου. Αφού ήπιαμε τον καφέ μας στου κουμπάρου συνεχίσαμε. Δεύτερος σταθμός το λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου της Πέγειας. Δροσιστήκαμε, κάνοντας ένα ωραίο μπάνιο στα ήσυχα και καθαρά νερά του λιμανιού! Μετά συνεχίσαμε και πιάσαμε το χωματόδρομο για τον Ακάμα. Στην αρχή μου φάνηκε υποφερτός. Μετά ήρθαν τα δύσκολα! Η θέα όμως σαν να ήταν βαλτή, σε αποζημίωνε συνέχεια από την περιπέτεια των δρόμων. Αντικρίσαμε κάτι βράχους, λες και πριν καμιά μέρα να αποσύρθηκαν απ΄ εκεί τα νερά της θάλασσας. Νοιώθεις σαν να άνοιξε ο Μωυσής τα νερά του Σουέζ για να περάσεις!

-          Βλέπεις εκεί ψηλά! Εκεί είναι το «Βικλαρίν», το εστιατόριο.

-          Μα πώς θα φτάσουμε εκεί;

-          Θα φτάσουμε. Μη ξεχνάς ότι έχεις δίπλα σου Τον Οδηγό! Κοντά μου πέρασαν εξετάσεις οι μισοί οδηγοί της Κύπρου!

-          «Βικλαρίν» ξάδελφε σημαίνει παρατηρητήριο. Η λέξη συναντάται στα Βυζαντινά χρόνια, βιγλάτορας … Πράγματι η τοποθεσία δικαιολογεί την ονομασία!

Αφού ανεβήκαμε την ανηφόρα φτάσαμε στο εστιατόριο. Όλα τα αυτοκίνητα εκεί ήταν της ενοικίασης,  με κόκκινες πινακίδες εγγραφής. Μόνο το δικό μας είχε κανονικούς αριθμούς! Εκεί μας περίμεναν οι ιδιοκτήτες, μάλλον τα παιδιά του ιδιοκτήτη, κόρες, γαμπροί και εγγόνια. Ο ξάδελφος τους γνώριζε όλους με τα ονόματά τους! Μας έβαλαν και καθίσαμε στο πιο ψηλό σημείο του  … παρατηρητηρίου! Η θάλασσα μαγευτική! Η θέα απλωνόταν μέχρι το νησί του Αγίου Γεωργίου της Πέγειας. Στο διπλανό ύψωμα προς τον Άγιο Γεώργιο της Πέγειας ένα καινούριο κτίσμα. Το ησυχαστήριο της Μητρόπολης Πάφου.

Το φαγητό εξαίσιο! Χοιρινή σούβλα, το μόνο που σερβίρει! Με σαλάτα και κρεμμύδι και δυο ποτηράκια ζιβανία. Απολαύσαμε το φαγητό μας και ανταλλάξαμε μερικά λόγια με τα διπλανά μας τραπέζια. ΄Ολοι οι τουρίστες κατενθουσιασμένοι με τη θέα και τη φύση και απογοητευμένοι από τα χάλια των δρόμων. Τους είπαμε για τους «Πράσινους» της Κύπρου που προστατεύουν τη φύση!  Μας είπαν ότι οι πράσινοι έχουν να κάνουν πολλά στις πόλεις και στα χωριά αν θέλουν και ότι ένας «περιφραγμένος παράδεισος γίνεται κόλαση!»

Συνεχίζοντας το δρόμο μας συναντούσαμε μόνο αυτοκίνητα της ενοικίασης. Είναι τέτοιο το οδικό δίκτυο που κανένας πολίτης αυτής της χώρας δεν τολμά να ταξιδεύσει εκεί με το δικό του αυτοκίνητο γιατί κινδυνεύει να καταλήξει στην…  ανακύκλωση! Περάσαμε από την παραλία της Λάρας όπου βγαίνουν και γεννούν τα αυγά τους οι χελώνες και όπου υπάρχει και το δεύτερο εστιατόριο στον Ακάμα. Συνεχίσαμε με χίλια βάσανα στο δρόμο, πολύ συχνά χρησιμοποιώντας τετρακίνηση και φτάσαμε, μετά που χάσαμε δυστυχώς την πορεία μας δυο φορές, στο ξωκλήσι του Αγίου Κόνωνα. Το ξωκλήσι είναι ανοιχτό για όποιο τα καταφέρει να φτάσει εκεί. Προσκυνήσαμε με ευλάβεια και συνεχίσαμε την πορεία μας. Συναντήσαμε εκεί κοντά στο ξωκλήσι και δυο μάντρες με ζώα και νερό, λιγοστό, αλλά τρέχει!

Ο ξάδελφος «βάλθηκε» να με πάει μέχρι το φάρο του Ακάμα! Και πάλι όμως χάσαμε την πορεία μας δυο φορές και στο τέλος ανεβήκαμε μέχρι επάνω στο φάρο με το αυτοκίνητο παρά το γεγονός ότι του έλεγα να μείνουμε κάτω από φόβο μήπως δεν τα καταφέρουμε! Η θέα και από εκεί καταπληκτική, απίθανη, μαγευτική, φανταστική για να χρησιμοποιήσω ένα όρο που είναι της μόδας! Καθοδόν διερωτόμουν τι θα γίνει αν συναντούσαμε άλλο αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση, αφού ο δρόμος μόλις και μετά βίας χωρούσε ένα αυτοκίνητο και κάτω γκρεμός πολλών μέτρων. Ευτυχώς δεν υπήρχαν άλλοι «τρελοί» να πάνε μέχρι το φάρο!

Συνεχίσαμε προς τα λουτρά της Αφροδίτης σε ένα σχεδόν ανύπαρκτο οδικό δίκτυο και μάλιστα αφού προσπεράσαμε και μια πινακίδα που έγραφε να μην προχωρούν αυτοκίνητα γιατί δεν υπάρχει διέξοδος! Τα καταφέραμε! Βρήκαμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο! Άλλος κόσμος!

 Πρώτη φορά πήγα στον Ακάμα. Η ομορφιά της φύσης απερίγραπτη με λόγια. Μια αρμονία που σε ηρεμεί! Μια ονειρική αγριάδα! Ένα όνειρο στο ξύπνο! Και όμως στη «σοφία» τους κάποιοι δεν δημιουργούν ένα καθώς πρέπει οδικό δίκτυο από  ασφαλτοστρωμένους δρόμους, για να αξιοποιηθεί αυτή η απαράμιλλη ομορφιά. Οδικό δίκτυο με πολλές επιβαλλόμενες απαγορεύσεις για να προστατευθεί η φύση αλλά και να είναι συνάμα κτήμα του λαού.

 Σήμερα η φύση εκεί υποφέρει από τη σκόνη και χάνει από την ομορφιά της. Οι πράσινοι θάμνοι έγιναν καφέ-γκρίζοι. Πολλοί δημιουργούν συνέχεια νέους παράδρομους όταν δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον υποτιθέμενο «δρόμο» με αποτέλεσμα να καταστρέφεται το πράσινο! Προστασία της φύσης δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη και απουσία έργων, μετρημένων φυσικά, λογικών, συνοδευόμενων από μέτρα προστασίας. Να προστατευθεί ο Ακάμας, ναι, αλλά να μην μείνει προνόμιο μερικών! Πηγαίνετε να δείτε ( αφού πρώτα ενοικιάσετε ξένο αυτοκίνητο!)

Κ.Α.Χ.

18.10.2014