Πλανοδιοπώλες

ΠΛΑΝΟΔΙΟΠΩΛΕΣ

ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Τότε που πιτσιρίκια τριγυρνούσαμε στους δρόμους του Καιμακλίου κυκλοφορούσαν στην κοινότητα και πολλοί πλανοδιοπώλες κυρίως κάτοικοι του χωριού. Τους έβλεπα συχνότερα στη γειτονιά της γιαγιάς μου

΄Ενας απ΄ αυτούς, ο μπακάλης, γύριζε με το αυτοκίνητό του, ένα «Μόρρις» εμπορικό με ξύλο καρυδιάς σε ορισμένα σημεία του, έχοντας σχεδόν  απ ΄όλα τα αποικιακά, όπως τα έλεγαν τότε, μέχρι όσπρια και τροφή για τα κοτόπουλα. Τότε το κάθε σπίτι είχε το δικό του κοτέτσι. Αν τυχόν μάλιστα κάποιος χρειαζόταν κάτι το παράγγελλε στο μπακάλη και αυτός του το έφερνε την επομένη.

Ο φθαρτοπώλης ήταν ένας άλλος πλανόδιος. Αυτός περνούσε με ένα φορτηγάκι και διαλαλούσε το εμπόρευμά του φωνάζοντας, «φρέσκα χόρτα πουλώ!» Μόλις που ακουόταν η φωνή του από τον πολύ θόρυβο που έκανε η μηχανή του αυτοκινήτου του. Γι αυτό και κάθε λίγο σταματούσε το όχημά του, έσβηνε τη μηχανή και φώναζε να ακουστεί καλύτερα. ΄Ηταν ένα φορτηγάκι «Μπέντφορντ» με ξύλινη καρότσα σκεπασμένη με στρατιωτικό μουσαμά για να προστατεύονται τα λαχανικά του. Θυμάμαι που την τότε εποχή ο κόσμος αγόραζε μια «μάτσα διάφορα» για τη σαλάτα του. Η δέσμη με τα διάφορα περιλάμβανε συνήθως φρέσκο κρεμμυδάκι, ρόκα και κόλιανδρο.

Τα καλοκαίρια περνούσαν και διάφοροι άλλοι πλανόδιοι που πουλούσαν κυρίως εποχικά λαχανικά και φρούτα και κυρίως καρπούζια. Περνούσαν με αυτοκίνητα και διαλαλούσαν «σιήζω τζιαί  πουλώ παττίσιες!». Ο κόσμος τότε αγόραζε πολλά καρπούζια κάθε φορά, όσα χωρούσαν σε ένα μεγάλο καλάθι καμιά ντουζίνα δηλαδή. Στα παιδιά άρεσε ιδιαίτερα η αγορά καρπουζιών γιατί τα κυλούσαν από την είσοδο του σπιτιού μέχρι την κουζίνα λες και ήταν μπάλες!

Σε μας τα πιτσιρίκια άρεσαν περισσότερο οι πλανόδιοι που πουλούσαν προϊόντα  του άμεσου ενδιαφέροντός μας! Ο πιο αγαπητός μα  ήταν ο παγωτατζής! Περνούσε μ΄ ένα ποδήλατο που είχε μπροστά ειδικό χώρο για το δοχείο με το παγωτό και τις «φόρμες» και φώναζε «εδώ το ωραίο παγωτό τριαντάφυλλου!» Σταματούσε κάθε τόσο και τα παιδιά μαζεύονταν γύρω του. Με ένα γρόσι μας έβαζε παγωτό στη «φόρμα» το οποίο απολαμβάναμε. Επρόκειτο για πάγο με χρώμα και άρωμα τριαντάφυλλου. Μερικές φορές όταν δεν υπήρχε διαθέσιμο έστω και εκείνο το ένα γρόσι, οι γονείς για να μην μείνει το παιδί τους ανικανοποίητο του έδιναν ένα αβγό από το κοτέτσι το οποίο δεχόταν ο παγωτατζής και του έβαζε παγωτό!

΄Ενας άλλος παγωτατζής ήταν ένας Τούρκος που έσπρωχνε ένα αμαξάκι που μέσα έβαζε το παγωτό του. Αυτός περνούσε μόνο από ορισμένες γειτονιές του Καιμακλίου, αυτές που γειτνίαζαν με την τούρκικη συνοικία της Λευκωσίας. Αυτός διαλαλούσε το εμπόρευμά του φωνάζοντας συνέχεια «ντοντουρμά παγωτό».  Το «ντοντουρμά» που σημαίνει στα τούρκικα επίσης το παγωτό ακουγόταν λες και ήταν ένα άλλου είδους  παγωτό. Το παγωτό του ήταν κατασκευασμένο με γάλα και μας άρεσε περισσότερο απ΄  εκείνο του τριαντάφυλλου.

Μετά από μερικά χρόνια λειτούργησε στο Καιμακλί το εργοστάσιο παρασκευής παγωτών «Ρέτζις», ένας συνεταιρισμός ενός ΄Αγγλου και ενός Ελληνοκύπριου. Στη συνέχεια η εταιρεία περιήλθε στον Ελληνοκύπριο ο οποίος όμως διατήρησε την ονομασία «Ρέτζις». Η λειτουργία του εργοστασίου έφερε μια άλλη διάσταση στον κόσμο του παγωτού. Νέες μορφές και νέες γεύσεις έτερπαν πλέον το λαρύγγι των παιδιών. Τα παγωτά «Ρέτζις» για ένα διάστημα πωλούσε μια λεπτή και αδύνατη γυναίκα που κυκλοφορούσε με μοτοσυκλέτα και διαλαλούσε τα παγωτά με μεγάφωνο και μουσική. Θυμάμαι που είχε τη μουσική πολύ δυνατά και έπρεπε να βγεις στο δρόμο πριν περάσει για να σε δει να σταματήσει, διαφορετικά έμενες χωρίς παγωτό!

΄Αλλοι πλανόδιοι που περνούσαν από τις γειτονιές μας ήταν ένας χοντρός τύπος με μουστάκι που έσπρωχνε ένα αμαξάκι και πουλούσε ραβανί το οποίο διαλαλούσε ως «το καλό πράμα». Άλλος ένας ερχόταν με ποδήλατο και πουλούσε σιμιγδαλένιο χαλβά πάνω στον οποίο μας κάρφωνε και μερικά αμύγδαλα καβουρδισμένα. Συνήθως έβαζε τέσσερα αλλά όταν μας έβαζε πέντε ή έξι η χαρά μας ήταν μεγάλη!

Κ.Α.Χ.

4.10.2014