Το πρώτο μου ποδήλατο

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Εκείνο το καλοκαίρι τελείωσα το δημοτικό σχολείο Καιμακλίου και όλοι μου έλεγαν ότι αυτό αποτελεί σημαντικό επίτευγμα και σταθμό στη ζωή μου. Εγώ τότε αυτό δεν το καταλάβαινα σχεδόν καθόλου! Μάλλον ήμουνα και στεναχωρημένος γιατί θα «έχανα» αρκετούς από τους φίλους μου, τα παιδιά της γειτονιάς που ήταν όλα συνομήλικά μου άνκαι εγώ ήμουνα μια τάξη πιο προχωρημένος στο σχολείο. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος και μου έκανε μαθήματα στο σπίτι. Τότε αντί «να χάσω χρόνο» λόγω ημερομηνίας γέννησης και ημερομηνίας εγγραφή στα σχολεία «πήδηξα  τάξη» και ξεκίνησα το σχολείο από τη Δευτέρα τάξη. Θα «έχανα» επίσης τους φίλους μου που δεν θα συνέχιζαν στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Τότε για φοίτηση στο Γυμνάσιο δίναμε εξετάσεις και ένας μεγάλος αριθμός παιδιών αποτύγχανε. Κάποιοι θα συνέχιζαν σε ιδιωτικά σχολεία μέσης εκπαίδευσης και κάποιοι θα πήγαιναν να «μάθουν τέχνη». Πολλοί από αυτούς που πήγαν και έμαθαν τέχνη από οικονομικής πλευράς τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από αρκετούς απ΄ αυτούς που συνέχισαν στο Γυμνάσιο και στο Πανεπιστήμιο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Εγώ λοιπόν πέρασα στις εξετάσεις και θα πήγαινα στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Να πώς άρχισα να συνειδητοποιώ αυτό που μου έλεγαν για σταθμό στη ζωή μου.

Ένα βράδυ ο παππούς μου, μετά που τέλειωσε το δείπνο του, έβγαλε από την τσέπη του και έδωσε στο θείο μου, αν θυμάμαι καλά δεκαεφτά λίρες, λέγοντάς του «αύριο θα πάτε με τον Κωστάκη να αγοράσετε ποδήλατο γιατί τώρα θα το χρειάζεται για να πηγαίνει στο Γυμνάσιο. Είναι πια μεγάλο αγόρι!»

Την επομένη πήγαμε με το θείο μου στη Λευκωσία. Ανεβήκαμε και οι δυο στο ποδήλατό του και πήγαμε στα καταστήματα του Δικράν Ουζουνιάν που βρίσκονταν στο τέρμα της οδού Λήδρας στη γωνία, εκεί που τελειώνει η οδός Πάφου και αρχίζει η οδός Ερμού. Η εταιρεία αυτή είχε την αντιπροσωπεία των φημισμένων τότε ποδηλάτων «Ράλλυ». Μπήκαμε μέσα και διάλεξα αυτό που μου άρεσε με τα έξτρα του φανάρι μπροστά και φωτάκι πίσω που άναβαν τόσο με το δυναμό του τροχού αλλά και με μπαταρίες! Πλήρωσε ο θείος μου με τα λεφτά του παππού και η εταιρεία ανέλαβε να δηλώσει τον αριθμό του ποδηλάτου και το όνομά μου ως τον ιδιοκτήτη, μια υποχρέωση που είχε μείνει από τον καιρό του Αγώνα κατά των ΄Αγγλων και μεταγενέστερα φάνηκε χρήσιμη όταν άρχισαν οι κλοπές ποδηλάτων.

Βγήκαμε έξω και ο καθένας ανέβηκε στο ποδήλατό του, ο θείος μου για τη δουλειά του κι εγώ για βόλτες. Ο θείος μου μού έδωσε τις τελευταίες συμβουλές του για ασφαλές οδήγημα και φύγαμε! Οι πρώτες μου πεταλιές με το δικό μου ποδήλατο! Επέστρεψα στο Καιμακλ,ί στη γειτονιά μου και έκοβα βόλτες να με βλέπουν τα άλλα παιδιά και να θαυμάζουν το ποδήλατό μου. ΄Ολη μέρα δεν κατέβηκα από το ποδήλατο! Πρέπει να γελούσαν και τα μουστάκια μου όπως λένε, από τη χαρά μου! Πέρασα και από τη γιαγιά μου, έδειξα το ποδήλατο στον παππού μου που πλήρωσε, τον ευχαρίστησα  και όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι περιμένοντας να ξημερώσει για ν΄ αρχίσω και πάλι ποδηλασία!

Με το ποδήλατο αυτό έβγαλα το Γυμνάσιο και όταν έφυγα για σπουδές έμεινε για κάποια χρόνια στη βεράντα του σπιτιού μέχρι που ένας ξάδελφος, γιος του θείου με τον οποίο πήγαμε και αγοράσαμε το ποδήλατο, πήγε στο Γυμνάσιο και το πήρε. Τόσο πολύ είχα συνδεθεί μ΄ αυτό το ποδήλατο –αν μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε πολλά- που θυμάμαι και την πρώτη του γρατσουνιά! ΄Ημουν στην Τρίτη τάξη του Γυμνασίου και έκανα σούζες στον κατήφορο της Λυκαβηττού.  Σε κάποιο σημείο του δρόμου υπήρχαν νερά γιατί κάποιος είχε πλύνει το αυτοκίνητό του, και καθώς είχα σηκωθεί στον ένα τροχό γλίστρησα και έπεσα. Γρατσούνισα το γόνατό μου και το ποδήλατο!

Κ.Α.Χ.

6.10.2014