Βρε πως αλλάζουν οι καιροί ...

ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ …

Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Πάφο ήμουν μαθητής της έκτης Γυμνασίου (τρίτης Λυκείου με τα σημερινά δεδομένα). Πήγα εκεί μαζί με ένα συμμαθητή μου που τον έστειλαν τότε οι γονείς του να δει τη γιαγιά του πριν καταταγεί στο στρατό. Τότε η κατάταξη στην εθνική φρουρά εθεωρείτο σημαντικός σταθμός στη ζωή κάθε νέου σε βαθμό που οι γονείς του συμμαθητή μου θεώρησαν ότι έπρεπε να στείλουν το γιο τους σ΄αυτό το μακρινό ταξίδι (έτσι εθεωρείτο τότε η μετάβαση στην Πάφο) να δει τη γιαγιά του και να του δώσει την ευχή της!

Πήγαμε με το «ταξί της γραμμής». Από τη Λευκωσία μέχρι τη Λεμεσό. ΄Υστερα  επιβιβαστήκαμε σε άλλο όχημα μέχρι την Πάφο, το Κτήμα όπως έλεγαν τότε την πάνω πόλη της Πάφου. Μου έμεινε αξέχαστη η φιλοξενία των ανθρώπων της Πάφου, Η γιαγιά πήγε αμέσως και έσφαξε μια κότα από την αυλή της. Στο ζωμό της μάς έκανε μακαρόνια και μετά την έψησε με πατάτες στο φούρνο. Θυμάμαι που όλοι σε κείνο το σπίτι με θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο! Ότι συμπεριφέρονταν με  τον εγγονό το ίδιοσμε μένα! Το απόγευμα επιστρέψαμε στη Λευκωσία φορτωμένοι με λουκάνικα, λούντζες και καρύδια!

Η επόμενη φορά που πήγα στην Πάφο ήταν μετά που ολοκλήρωσα τις πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές μου και πήγα να καταταγώ στο ΚΕΝ Γεροσκήπου. Είχα φύγει για σπουδές στα δεκαεφτά μου, τότε δεν χρειαζόταν η λεγόμενη «άδεια εξόδου», και μετά έπαιρνα αναστολή μέχρι την ολοκλήρωση των πτυχιακών μου σπουδών. Τις μεταπτυχιακές τις ολοκλήρωσα χωρίς αναστολή αφού βρισκόμουν στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν οι αρχές να με υποχρεώσουν να επιστρέψω πίσω!

Κατατάγηκα λοιπόν στο ΚΕΝ Γεροσκήπου και έμεινα εκεί για δυο-τρεις μήνες για εκπαίδευση. Τότε ήταν που έμαθα καλά την Πάφο. Την τότε Πάφο φυσικά με τα σινεμά της, τα σουβλατζίδικα και το μοναδικό νομίζω κέντρο στην Κάτω Πάφο, το κέντρο «Μύρια», που δεν υπάρχει πια! Υπήρχε τότε στην Κάτω Πάφο ένα μόνο ξενοδοχείο το «Paphos Beach Hotel». Εκεί με πήρε μερικές φορές και με κέρασε ουισκάκια  ένας γείτονάς μας, φίλος της οικογένειάς μου, που έμελλε μετά από κάποια χρόνια, όντας θείος της γυναίκας μου να γίνει και δικός μου θείος! Εκεί στο ΚΕΝ Γεροσκήπου έμαθα φυσικά «το σπίτι της Γερμανίνας» όπου πηγαίναμε για πορεία καθώς και το λόφο που ονομάζαμε «κεφάλι του ανθρώπου» όπου ανεβαίναμε για ασκήσεις. Ακόμα πηγαίναμε και μέχρι την παραλία και κάναμε βολή.

Σήμερα η περιοχή αυτή είναι γεμάτη με ξενοδοχεία, κέντρα διασκέδασης, εστιατόρια και επαύλεις! Ακόμη και ο λόφος «το κεφάλι του ανθρώπου» γέμισε σπίτια. Τελευταία πήγα με ένα ξάδελφο μου στη Γεροσκήπου στο σπίτι του κουμπάρου του  που είναι κτισμένο ψηλά πάνω από το χωριό. Καθώς καθόμασταν στη βεράντα του σπιτιού κοίταξα σε κάποια στιγμή στα δεξιά μου και αναγνώρισα εκεί δίπλα «το κεφάλι του ανθρώπου». Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος που φώναξα «μα εδώ είναι το κεφάλι του ανθρώπου!» πράγμα που επιβεβαίωσαν οι κουμπάροι του ξαδέλφου μου!

Θυμάμαι πριν δυο-τρία καλοκαίρια ήμασταν για διακοπές σε ένα ξενοδοχείο στην Κάτω Πάφο. Ξάπλωνα στην άμμο και κοίταζα ένα βράχο στην άκρια της παραλίας του ξενοδοχείου. Τον κοίταζα και μου φαινόταν γνώριμη η μορφή του! Και ξαφνικά τον αναγνώρισα! ΄Ηταν εκεί που πηγαίναμε για σκοποβολή! Εκεί είχα κάνει και μια φορά μπάνιο μετά τη βολή μαζί με έναν Ελλαδίτη λοχαγό με τον οποίο κάναμε παρέα αφού εγώ ήμουν πιο μεγάλος από τους υπόλοιπους στρατιώτες έχοντας τελειώσει το Πανεπιστήμιο.

Οι καιροί αλλάζουν και τα πράγματα εξελίσσονται προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο μερικές φορές. Κάποια πράγματα ευτυχώς αντέχουν στους καιρούς. ΄Ενας βράχος στην παραλία και η φιλοξενία των κατοίκων της Πάφου για να θυμίζουν και άλλους καιρούς!

Κ.Α.Χ.

9.12.2014