Ματωμένα Χριστούγεννα

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

«Και επί γης ειρήνη

εν ανθρώποις ευδοκία»

΄Ετσι ξεκινούσε η ομιλία που έγραψα για τα Χριστούγεννα του1963 που έμελλε να μην διαβαστεί ποτέ παρά μόνο από το φιλόλογο καθηγητή μας στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Ο καθηγητής ανέθεσε τότε σε πέντε-έξι μαθητές να γράψουν ομιλία για να επιλέξει μια για να διαβαστεί στην τάξη στη γιορτή των Χριστουγέννων. Ανάμεσα σ αυτούς ήμουνα κι εγώ. Δώσαμε τις ομιλίες μας στον καθηγητή και αναμέναμε με ανυπομονησία την απόφαση του. Εκείνος διάλεξε τη δική μου. Από την ημέρα που μας το ανακοίνωσε μετρούσα τις μέρες μέχρι την 23^η Δεκεμβρίου που θα κάναμε τη γιορτή μας και θα ανέβαινα στην έδρα να διαβάσω την ομιλία μου!

Τη νύχτα της 22ας προς την 23^η αφού ξαναδιάβασα την ομιλία μου και η μητέρα μου μού ετοίμασε καθαρή στολή που θα φορούσα την επομένη που θα διάβαζα την ομιλία μου και πήγα για ύπνο. Κάποια ώρα όμως μετά τα μεσάνυχτα ξυπνήσαμε από πυροβολισμούς όπως εξηγούσαν τότε οι μεγαλύτεροι. Οι άντρες έφευγαν από τα σπίτια τους και κατευθύνονταν στα σπίτια φίλων και γνωστών που ήταν πιο κοντά στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας που γειτνίαζε με το Καιμακλί. Τα γυναικόπαιδα μαζευτήκαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου που ήταν λίγο πιο μακριά από την τούρκικη συνοικία.

΄Ηταν η έναρξη των διακοινοτικών ταραχών που οδήγησε την πατρίδα μας στη σημερινή κατοχή και στα αδιέξοδα που βιώνουμε καθημερινά. Τα σχολεία δε λειτούργησαν την επομένη. Ξανάνοιξαν μετά τα Φώτα. Η ομιλία μου έμεινε αδιάβαστη και πιθανότατα να βρίσκεται ακόμη κάπου καταχωνιασμένη στη βιβλιοθήκη μου. Το μήνυμα με το οποίο ξεκινούσα την ομιλία μου «και επί γης ειρήνη» έμεινε μετέωρο και δεν έφτασε στις καρδιές των ανθρώπων!

Ξανάνοιξαν τα σχολεία μετά τα Φώτα αλλά τα πράγματα πλέον ήταν διαφορετικά. Δεν μπορούσαμε να πάμε στο σχολείο μας από το δρόμο που ξέραμε. Δηλαδή από το σπίτι μου, δυτικότερα από το «συντεχνιακό ιατρείο», από την «πόρτα τη νέα» (έτσι λεγόταν το τελευταίο άνοιγμα στα Ενετικά τείχη της πόλης) και μετά αριστερά προς το σχολείο. Στα δεξιά ο δρόμος οδηγούσε στην «πόρτα της Κερύνειας» και στο διοικητικό κέντρο της Λευκωσίας. Δημιουργήθηκαν τότε οι πρώτοι αδιέξοδοι δρόμοι και ακούσαμε για αγνοούμενους χωρία καλά-καλά να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Αλλάξαμε διαδρομή! Αντί να φτάνουμε στα εκατό μέτρα στον προορισμό μας, διανύαμε ένα χιλιόμετρο! Και έκτοτε μας ταλανίζουν αυτές οι διαδρομές γεωγραφικές αλλά και πολιτικές!

Και έτσι για την ιστορία! Δεν είμαι βέβαιος αν πραγματικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης χαρακτήρισε την Κύπρο ως «πόρνη της Μεσογείου» αλλά ξέρω ότι η απαρχή της κατάρρευσης, της σχεδόν διάλυσης του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας ξεκίνησε από το φόνο μιας πόρνης, της Τζεμαλιέ, στην οδό Ερμού. Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί θέλησαν να ελέγξουν ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε η Τζεμαλιέ με δύο Τουρκοκύπριους με αποτέλεσμα αφού χρησιμοποιήθηκαν όπλα να σκοτωθεί η Τζεμαλιέ και ένας άλλος Τουρκοκύπριος καθώς και να τραυματιστεί και ένας Ελληνοκύπριος αστυνομικός. Φυσικά το επεισόδιο αυτό ήταν μόνο η αφορμή γιατί καμιά από τις δυο πλευρές δεν είχε τότε πιστέψει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Για την καταστροφή όμως της Κύπρου δεν φταίει η Τζεμαλιέ αλλά μια άλλη πόρνη, η πολιτική, αυτή των μικρών και μεγάλων πολιτικών, των μικρών και μεγάλων κρατών!

Κ.Α.Χ.

 22.12.2014