Αγία Βαρβάρα

ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ

                                                                      Βαρβάραν την Αγίαν τιμήσωμεν

                                                                      εχθρού γαρ τας παγίδας συνέτριψεν

                                                                      και ως στρουθίον ερρύσθη εξ αυτών,

                                                                      βοηθεία και όπλω του Σταυρού η πάνσεμνος.

Την Αγία Βαρβάρα όσοι γεννηθήκαμε στο Καιμακλί «την έχουμε στο αίμα μας» αφού είναι αφιερωμένη στο όνομα της η εκκλησία του χωριού μας. Οι γονείς μας εκεί τέλεσαν τους γάμους τους. Πολλοί εκεί βαφτίστηκαν, εκεί τέλεσαν τους γάμους τους, εκεί βάφτισαν τα παιδιά τους. Εκεί είπαμε το ύστατο χαίρε σε συγγενείς και φίλους … Εκεί ανάψαμε το πρώτο μας κεράκι κι εκεί πηγαίναμε τις Κυριακές να παρακολουθήσουμε τη θεία λειτουργία οργανωμένα με τη συνοδεία των δασκάλων μας. Στη εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας ήταν που τα βλέμματά μας συναντιόνταν με αυτά των συνομήλικων μας κοριτσιών που ανέβαιναν πάνω στο γυναικωνίτη!

Στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας παίζαμε τα διαλείμματα όταν μέρος του Αρρεναγωγείου μεταφέρθηκε εκεί στο παλιό σχολείο λόγω της αύξησης του αριθμού των μαθητών που δεν μπορούσαν πλέον να χωρέσουν  σ΄αυτό. Στις εσοχές των τοίχων της εκκλησίας κρυβόμασταν όταν παίζαμε κρυφτούλι και στην αυλή της παίζαμε μπάλα κάνοντας όνειρα ότι θα γινόμασταν Πελέ ... Η καμπάνα της Αγίας Βαρβάρας μας καλούσε κάθε πρωί να πάμε στο σχολείο μας. Το σχοινί αυτής της καμπάνας θέλαμε να τραβούμε με κάθε ευκαιρία για να ακούει όλη η κοινότητα το μεταλλικό, μελωδικό της ήχο!

Στον περίβολο της Αγίας Βαρβάρας ανάβαμε το Πάσχα τη «λαμπρατζιά», στο νάρθηκα της ρίχναμε τις χειροποίητες κροτίδες που κατασκευάζαμε για την Ανάσταση. Στο δωμάτιο αυτού που κατασκεύαζε κεριά, στην αυλή της εκκλησιάς, κατασκευάσαμε την πρώτη ελληνική σημαία που βάλαμε στην οροφή του σχολείου για να το κλείσει η διεύθυνση την εποχή του 1955-59 όταν οι ΄Αγγλοι είχαν απαγορεύσει την ανάρτηση της ελληνικής σημαίας στα σχολεία.

Μετά, όταν η Κύπρος απέκτησε στρατό, όταν άρχισαν τα «πέτρινα χρόνια» των διακοινοτικών ταραχών και της «πρώτης διχοτόμησης» κατά τους ιστορικούς, μάθαμε ότι η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτιδα του πυροβολικού. Ακόμη έμαθα στη συνέχεια ότι ως προστάτιδα του πυροβολικού ορίστηκε από το 1828, ότι είναι προστάτιδα των ορυχείων και ότι παλιά οι ναυτικοί ονόμαζαν «αγία Βαρβάρα» την πυριτιδαποθήκη του πλοίου!

Θυμάμαι τώρα δύο περιστατικά που έζησα ως παιδί στην  αυλή της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας.

Στον περίβολο λοιπόν της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας γίνονταν τότε που είμαστε μαθητές, κάποιες οικοδομικές εργασίες και οι μάστορες είχαν αφήσει ένα βαρέλι γεμάτο νερό. Στο διάλειμμα ο πατέρας μου που τύγχανε να είναι και δάσκαλος στο σχολείο μας, μάζεψε μερικούς μαθητές γύρω και βύθισε στο νερό ένα σανίδι που φαινόταν σπασμένο στο σημείο της επιφάνειας του νερού. Μας ρώτησε αν ξέραμε το γιατί και ο μόνος που το ήξερε ήμουν εγώ. Εξήγησα και στους άλλους μαθητές τα περί της διάθλασης του φωτός. Όταν πήγαμε σπίτι θυμάμαι ότι ο πατέρας μου είπε στη μητέρα μου. «Χαρίτα –πάντα απευθυνόταν σ΄αυτή με το όνομά της- μόνο ο Κωστάκης ήξερε για τη διάθλαση του φωτός και νοιώθω λιγάκι άβολα μπας και νομίσουν ότι ήμασταν συνεννοημένοι!»

Το δεύτερο περιστατικό είναι το ακόλουθο. Το σπίτι της γιαγιάς μου ήταν κοντά στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και για να πάω στο σπίτι μου περνούσα από τον περίβολό της. Πριν πάω ακόμη στο δημοτικό σχολείο θυμάμαι πως όταν επέστρεφα βράδυ από τη γιαγιά μέσα από την αυλή της εκκλησίας που ήταν θεοσκότεινη, σφύριζα από το φόβο μου να με ακούσουν τα κακά πνεύματα και να φύγουν!

Κ.Α.Χ.

4.12.2014