Του Αποστόλου Ανδρέα

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

Ημέρα του Αποστόλου Ανδρέα σήμερα και η μνήμη ανατρέχει σε πολλά σχετικά με τον Απόστολο Ανδρέα. Εκτός του ότι ο πατέρας μου ήταν Ανδρέας, θυμάμαι και όλους τους φίλους και συγγενείς που φέρουν το όνομα του Αποστόλου. Πάνω απ’ όλα όμως η μνήμη μου με  ταξιδεύει στο κατεχόμενο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία. Νομίζω πως σήμερα δεν υπάρχει Κύπριος που να μη θυμάται το μοναστήρι. Σκόπιμα γράφω Κύπριος γιατί θεωρώ ότι και οι Τουρκοκύπριοι σήμερα θυμούνται το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα γιατί η μέρα του στον τόπο μας έχει ξεπεράσει τα στενά όρια μιας θρησκευτικής εορτής και έγινε γιορτή της Κύπρου δεδομένου ότι στη μέρα του πήγαιναν εκεί και αρκετοί Τουρκοκύπριοι!

Πολλά έρχονται στη μνήμη για τον Απόστολο Ανδρέα και αναφέρω εδώ μερικά. Ο πρωτόκλητος, όπως λέει και το απολυτίκιο του, «ως των αποστόλων πρωτόκλητος …» που μαζί με τον Πέτρο κλήθηκε να ακολουθήσει τον Χριστό και έχει συμβάλει στη διάδοση της νέας θρησκείας.

Την Πάτρα δεν τη θυμάμαι μόνο για το καρναβάλι της. Ο Απόστολος Ανδρέας είναι ο πολιούχος άγιος της πόλης και τη μέρα αυτή η Πάτρα πανηγυρίζει με ξεχωριστό τρόπο.

Ο σταυρός σε σχήμα Χ έρχεται στη θύμησή μου γιατί πάνω σε ένα τέτοιο σταυρό μαρτύρησε ο Απόστολος Ανδρέας. Να αναφέρουμε επίσης  και τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (the Union flag) αφού ο χιαστός σταυρός,  το σύμβολο της Σκωτίας που έχει τον Απόστολο Ανδρέα ως προστάτη της, εικονίζεται στη σημαία.

Θα αναφέρω επίσης και μια προσωπική εμπειρία για το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. ΄Εχω επισκεφθεί το μοναστήρι πριν την κατοχή πολλές φορές, αλλά μια φορά όμως μού έμεινε αξέχαστη. Μια θεία μου, αδελφή της μητέρας μου είχε μεταναστεύσει στη Νότιο Αφρική ύστερα από μερικά χρόνια ήρθε με το σύζυγό της στην Κύπρο. Τότε ο παππούς μου θυμάμαι είχε μισθώσει λεωφορείο, με τον οδηγό του, όπου χωρούσε όλη η ευρύτερη οικογένεια για να ταξιδέψει σε όλη την Κύπρο. Εγώ τότε ήμουνα μικρός στην προσχολική ηλικία και θυμάμαι ότι επισκεφθήκαμε διάφορα μοναστήρια στο Τρόοδος και πήγαμε επίσης και στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Η επίσκεψη εκείνη μου έμεινε αξέχαστη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα ψωμάκια που φούρνιζαν οι μοναχοί και έδιναν σε μας τους μικρούς που τα τρώγαμε ζεστά χωρίς οποιοδήποτε άλλο συνοδευτικό. Θυμάμαι όμως και ένα ξάδελφο της μητέρας μου που τότε πήγαινε στο δημοτικό σχολείο. ΄Ηταν αρκετά ζωηρό παιδί. Μπήκε λοιπόν αρχηγός όλων των μικρών της οικογένειας. Παίζαμε κρυφτούλι χρησιμοποιώντας και το λεωφορείο ως κρυψώνα. Το λεωφορείο ήταν από εκείνα τα παλιά λεωφορεία που είχαν μια πόρτα μπροστά και μια πίσω και καθίσματα που θύμιζαν πάγκους. Μάλιστα ο ένας πάγκος στη μέση του λεωφορείου επεκτεινόταν από το ένα παράθυρο στο άλλο και το μοίραζε στα δύο. Αυτός ο ξάδελφος της μητέρας μου λοιπόν κρυβόταν στο λεωφορείο, έμπαινε από τη μια πόρτα και έβγαινε από την άλλη. Στις πολλές φορές που το έκανε αυτό έκλεισε τα δάκτυλά του στην πόρτα. Μάτωσαν και πονούσε τόσο πολύ που όλες οι μαμάδες έτρεξαν να τον περιποιηθούν με οινόπνευμα και γάζες. Τον θυμάμαι που είχε τυλιγμένο το χέρι του για αρκετές μέρες. Μετά δύο νύχια του μαύρισαν και έπεσαν. ΄Εμεινε και αρκετές μέρες χωρίς νύχια μέχρι που φύτρωσαν άλλα!

Κ.Α.Χ.

30.11.2014