Ο θυρωρός

Ο ΘΥΡΩΡΟΣ

Με το φίλο μου το Βάκη καθίσαμε κοντά στο παράθυρο της καφετέριας για να βλέπουμε τους λιγοστούς έστω πρωινούς διαβάτες της Ονασαγόρου. Στο οικόπεδο της ΑΟΖ της Κύπρου «Ονασαγόρας» η κίνηση αυτή την ώρα είναι μεγαλύτερη απ’ ότι στην Ονασαγόρου!

-          Βάκη θυμάσαι το θυρωρό της πολυκατοικίας στο διαμέρισμα που μέναμε την πρώτη χρονιά των σπουδών μας, στου Ζωγράφου; Το κύριο Παναγιώτη που φορούσε πάντοτε κοστούμι και γραβάτα;

-          Τον θυμάμαι αλλά εσύ που τον θυμήθηκες τώρα στα καλά καθούμενα μετά από τόσα χρόνια;

-          Καθώς ερχόμουνα στην καφετέρια είδα εδώ στην Ονασαγόρου ένα κατάστημα με κασμίρια. ΄Ισως να είναι το μοναδικό που απέμεινε! Κάποτε η Ονασαγόρου ήταν γεμάτη από υφασματοπωλεία, πολλά από τα οποία διέθεταν κασμίρια Αγγλίας. Από την Ονασαγόρου θυμάμαι ότι αγόρασα το κασμίρι με το οποίο μου έραψε ο ράφτης το «γαμπρικό» μου κοστούμι. Μετά ήρθαν κάποια άλλα υφάσματα «νάιλον» και «ρεβλόν» και δεν ξέρω τι άλλο, και μετά ήρθαν τα έτοιμα κοστούμια.

-          Καλά μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θυρωρό της πολυκατοικίας στου Ζωγράφου;

-          ΄Εχουν, πως δεν έχουν; Σου μιλάω για κασμίρια και μη φοβάσαι δεν είμαι τελώνης! Δεν έφερνες κι εσύ κασμίρια στην Αθήνα και τα πουλούσες για να βγάλεις τα έξοδα των σπουδών σου;

-          Ναι βέβαια! Υπάρχει κανένας Κύπριος φοιτητής της εποχής μας που δεν το έκανε αυτό;

-          Όχι μόνο οι φοιτητές! Μας έφερναν αγγλικά κασμίρια γνωστοί και φίλοι που έρχονταν στην Αθήνα να μας δουν! Λοιπόν σε ποιον έδινες τα υφάσματα να τα πωλήσει;

-          Στον κύριο Παναγιώτη!

-          ΄Ακου τώρα πώς τον θυμήθηκα!

-          ΄Ολοι οι Κύπριοι φοιτητές της γειτονιάς μας έδιναν τα κασμίρια στον κύριο Παναγιώτη να τα πωλήσει. Τα πωλούσε βγάζοντας φυσικά και κέρδος για τον εαυτό του και επιπρόσθετα όταν σου έδινε τα χρήματα περίμενε και το φιλοδώρημά του. Πενήντα ή εκατόν «δραχμάς», όπως έλεγε!

-          «Δραχμάς» βέβαια! Το ίδιο μας έλεγε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, «δραχμάς πενήντα επιπλέον αυτό το μήνα στα κοινόχρηστα για το δώρο του θυρωρού»! Δεν έλεγε «για μένα» αλλά «για το θυρωρό»!

-          ΄Εμενε σε ένα διαμέρισμα του ενός δωματίου στο υπόγειο της πολυκατοικίας μαζί με τη γυναίκα του, την κυρία Βούλα, που δεν τον έχανε ούτε λεπτό από τα μάτια της όταν μιλούσε με τις κυρίες της πολυκατοικίας! ΄Η τον ζήλευε πολύ ή τον ήξερε πολύ καλά!

-          ΄Ηξερε όλα τα κουτσομπολιά της πολυκατοικίας! Ποιος επισκέφθηκε ποιον και ιδιαίτερα ποιαν. Πότε πήρε γράμμα ποιος και από ποιαν. Πότε ήρθαν τα γράμματα και κυρίως οι επιταγές από την Κύπρο και πολλά άλλα.

-          Όταν έμπαινα στην πολυκατοικία πολλές φορές μου έλεγε «καθάρισε τα παπούτσια σου, μόλις τέλειωσε το σφουγγάρισμα η Βούλα. Να σου πω, γύρισε ο καπετάνιος, ο άντρας της κυρίας Λίτσας από τον τρίτο και μην πηγαίνεις για καφέ αυτό το διάστημα! Δεν κάνει!»

Οι θυρωροί τότε εξυπηρετούσαν και επιτελούσαν και «κοινωνικό έργο», προλαβαίνοντας παρεξηγήσεις και καυγάδες! Σήμερα δεν υπάρχουν πια θυρωροί τους έχει αντικαταστήσει μια κλειδαριά στην εξώπορτα με «κλειδί μάστερ» και ένα θυροτηλέφωνο ή και το κινητό!

Κ.Α.Χ.

7.11.2014