Παιδικά παιγνίδια

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ

Ο φίλος μου ο Βάκης κατέφθασε στην καφετέρια όπου είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε για τον πρωινό μας καφέ, κουβαλώντας και μια πλαστική σακούλα γνωστού καταστήματος δώρων. Πήγα και έφερα τους καφέδες μας, κατέβασα μια γουλιά και τον ρώτησα.

-          Τι έχεις σ΄ αυτή την πλαστική τσάντα;

-          Περίμενα ότι θ΄ άρχιζες την κουβέντα με κανένα από τα επίκαιρα θέματα της πολιτικής που τρέχουν αυτές τις μέρες, όπως υδρογονάνθρακες, κεντρική τράπεζα, δήμαρχος Πάφου, ενώ εσύ ρωτάς για τη σακούλα και μάλιστα τη λες τσάντα!

-          Σκόπιμα την είπα τσάντα για να σε ρωτήσω και κάτι άλλο!

-          Σαν τι;

-          Πώς λένε τη τσάντα στη Λεμεσό;

-          Πώς τη λένε;

-          Τσιάντα!  Από την αντίστοιχη τουρκική που μπορεί να προφερθεί ως τσάντα αλλά και ως τσιάντα. Πες μου όμως τι έχεις στη σακούλα;

-          ΄Εχω ένα παιδικό παιγνίδι. Ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι. Η κόρη της αδελφής της γυναίκας μου έχει ένα αγοράκι, θα πάμε τώρα τις γιορτές να τους δούμε και είπαμε να του πάρουμε ένα δωράκι!

-          Και διάλεξες τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι! Με τα δικά σου γούστα που ίσχυαν πριν μερικές δεκαετίες!

-          Γιατί; Είναι πολύ ωραίο!

-          Πολύ ωραίο μπορεί να είναι αλλά σήμερα τα παιδιά μόλις πουν την πρώτη τους λέξη αρχίζουν να ασχολούνται με τα ηλεκτρονικά και τα κομπιούτερ!

-          Μα είναι τεσσάρων, πέντε χρονών αγοράκι!

-          Ακριβώς έπρεπε να του πάρεις ένα μικρό ηλεκτρονικό υπολογιστή!

-          Ε, τότε να πάω να το αλλάξω!

-          Και καλά θα κάνεις γιατί το βλέπω να μένει έτσι τυλιγμένο όπως θα του το πάρετε!

-          Υπερβολές, αλλά θα το αλλάξω!

-          Δεν είναι υπερβολές αγαπητέ μου φίλε. Πριν καμιά βδομάδα είπαμε με τη γυναίκα μου να καθαρίσουμε τα ντουλάπια πάνω ψηλά! ΄Ηταν γεμάτα παιδικά παιγνίδια και μάλιστα μερικά δεν τα είχαν καν ανοίξει οι κόρες μας, ήταν με  το περιτύλιγμα δώρου! Γεμίσαμε τέσσερις μεγάλες πλαστικές σακούλες και άλλα δώσαμε σε οργανώσεις που βοηθάνε άπορα παιδιά και άλλα για ανακύκλωση! Εσύ θυμάσαι τα παιδικά σου παιγνίδια;

-          Ναι θυμάμαι κάτι μπάλες, κάτι ποδηλατάκια και κάτι αυτοκινητάκια ...

-          Εγώ θυμάμαι δυο παιγνίδια που μου έμειναν αξέχαστα. ΄Ισως, όχι ίσως, σίγουρα αυτά ήταν και τα μοναδικά που μου έφεραν. Το ένα ήταν ένας πιγκουίνος, μαύρος με άσπρη κοιλιά, πλαστικός με ένα κουρδιστήρι στην πλάτη. Τον κούρδιζες και περπατούσε κορδωτός καμαρωτός, όπως το χαρακτηριστικό βάδισμα των πιγκουίνων. Καθόμουνα στην μπροστινή μεγάλη βεράντα του πατρικού μου σπιτιού και τον παρακολουθούσα με τις ώρες. Μια φορά μου ξέφυγε και έπεσε κάτω σπάζοντας λιγάκι το ένα του φτερό. Αυτό με στεναχώρησε πάρα πολύ σε σημείο που η μητέρα μου ήθελε να μού πάρει άλλο! Μέχρι σήμερα όποτε βλέπω ντοκιμαντέρ με πιγκουίνους συγκινούμαι!

-          ΄Ετσι είσαι πάντα, ευσυγκίνητος!

-          Το δεύτερο μου δώρο ήταν ένα τύπου «lego» εποχής. Ξύλινα κομματάκια με τα οποία έστηνες κάτι σπίτια αμερικάνικα με κολώνες, παράθυρα, πόρτες, μπαλκόνια … Το είχε στείλει μια θεία μου, αδελφή της μητέρας μου από τη Νότιο Αφρική. Τότε που έπαιζα με αυτό το παιγνίδι φανταζόμουν τον εαυτό μου αρχιτέκτονα! Αυτά ήταν τα μοναδικά παιδικά μου παιγνίδια!

Κ.Α.Χ.

25.11.2014