Just married

Ιστορίες του Αγώνα (8)

JUST MARRIED

Ήταν φθινόπωρο του 1956, απόγευμα, τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, όταν από την τελευταία στροφή του δρόμου που οδηγεί από το δρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού στο χωριό Άγιος Θεόδωρος Λάρνακας, φάνηκε μια φάλαγγα από τέσσερα στρατιωτικά οχήματα Land Rover του Αγγλικού στρατού. Τα πρώτα τρία μετέφεραν από οκτώ άντρες και στο τέταρτο που έσερνε ένα βυτίο με νερό επέβαιναν δυο στρατιώτες. Στο πίσω μέρος του οχήματος κάτω από το μουσαμά που τον ανέμιζε το απογευματινό αεράκι μπορούσε κάποιος να διακρίνει δυο καζάνια για ετοιμασία φαγητού και άλλες προμήθειες.

Η φάλαγγα μπήκε στο χωριό και αφού πέρασε πάνω από τη στενή, πέτρινη γέφυρα που ένωνε το ανατολικό με το δυτικό μέρος του χωριού και συνέχισε την πορεία της. Αυτό το μέρος το διασχίζει ένας χείμαρρος που το χειμώνα πολλές φορές κατεβαίνει ορμητικός. Έφτασε μέχρι την εκκλησία του χωριού. Εκεί που τελειώνει ο τοίχος της περίφραξης της εκκλησίας ο δρόμος χωρίζεται στα δύο. Ένας δρόμος οδηγεί προς τη θάλασσα και ένας άλλος διασχίζει το χείμαρρο και οδηγεί στα περβόλια των κατοίκων του χωριού. Σε εκείνο το σημείο υπάρχει ένα αλώνι. Στο αλώνι στάθμευσαν τα στρατιωτικά οχήματα και οι άντρες άρχισαν αμέσως να στήνουν αντίσκηνα. Έστησαν ένα μεγάλο αντίσκηνο στο οποίο μπορούσαν να χωρέσουν όλοι αλλά και άλλα δύο πιο μικρά. Το ένα για τις προμήθειες που μετέφερε το τέταρτο Land Rover και το τρίτο για τον επικεφαλής της διμοιρίας υπολοχαγό Brian Reily.

Οι χωρικοί που περνούσαν από εκεί επιστρέφοντας από τις γεωργικές τους ασχολίες κοίταζαν τους στρατιώτες, οι περισσότεροι με κλεφτή ματιά, λες και δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι τους κοίταζαν, ενώ κάποιοι άλλοι τους χαιρετούσαν κουνώντας το χέρι τους. Αρκετά από τα παιδιά του χωριού αφού το σχολείο δεν είχε αρχίσει ακόμη τη λειτουργία του, μαζεύτηκαν στην αυλή της εκκλησίας και αφού σκαρφάλωσαν στον τοίχο της περίφραξης έβλεπαν τους Άγγλους στρατιώτες που έστηναν τα αντίσκηνά τους και καθάριζαν το αλώνι φτιάχνοντας και ένα αυλάκι για απομάκρυνση των νερών μιας ενδεχόμενης φθινοπωρινής μπόρας.

Δυο Άγγλοι στρατιώτες πλησίασαν προς τον τοίχο της περίφραξης της εκκλησίας. Μερικά από τα παιδιά φοβήθηκαν και έτρεξαν να απομακρυνθούν κάποια όμως πιο θαρραλέα έμειναν εκεί και διαπίστωσαν ότι οι στρατιώτες είχαν καλές προθέσεις. Τους πρόσφεραν μπισκότα και τους μοίρασαν και δυο σοκολάτες Cadboury’s.

Ο μικρός Κωστάκης που στεκόταν κι αυτός με δυο του φίλους στην αυλή της εκκλησίας και παρακολουθούσε τους Άγγλους στρατιώτες να στήνουν τα αντίσκηνά τους  τούς λέει χαμηλόφωνα:

-          Πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι στον αγώνα κατά των Άγγλων!

-          Τι να κάνουμε εμείς του απάντησε ο Νίκος. Είμαστε μικροί ακόμη. Άσε να μεγαλώσουμε!

-          Κι οι μικροί κάτι πρέπει να κάνουν. Όλοι πρέπει να βάλουμε έστω και ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα τον καλό … Να δέσουμε τενεκεδάκια στο Land Rover του αξιωματικού. Αύριο στην αυλή του σχολείου φέρτε όσα τενεκεδάκια μπορείτε να μαζέψετε. Εγώ θα φέρω το σπάγκο.

Την επομένη βρέθηκαν  οι τρεις τους στην αυλή του σχολείου και έδεσαν τα τενεκεδάκια στο σπάγκο. Στο μεταξύ οι Άγγλοι στρατιώτες πήραν σβάρνα τα σπίτια του χωριού και ερευνούσαν τα σπίτια ψάχνοντας για κρησφύγετα αγωνιστών και για οπλισμό. Στο αλώνι είχε μείνει μόνο ένας στρατιώτης που φρουρούσε τα οχήματα και τα αντίσκηνα.

Τα τρία παιδιά πλησίασαν το φρουρό που προσπαθούσε να συνεννοηθεί μαζί τους με νοήματα και μερικές λέξεις που ήξερε στα Ελληνικά. Ο Κωστάκης βρήκε τότε την ευκαιρία να πλησιάσει το όχημα του αξιωματικού και να δέσει από κάτω το σπάγκο με τα τενεκεδάκια κατά τρόπο που να μη φαίνονται ενόσω το όχημα ήταν σταθμευμένο. Μετά από αυτό έμειναν ακόμη λίγο με το φρουρό και ύστερα έφυγαν προς την αυλή της εκκλησίας όπου συνέχεια μαζεύονταν παιδιά. Εκεί παρακολουθούσαν τις κινήσεις των Άγγλων στρατιωτών που για τα παιδιά του χωριού ήταν ένα παράξενο αλλά και διασκεδαστικό θέαμα!

Οι Άγγλοι στρατιώτες επέστρεψαν το μεσημέρι στο αλώνι για φαγητό και λίγη ξεκούραση και στη συνέχεια αμολήθηκαν και πάλι στο χωριό ερευνώντας σπίτια και άλλα υποστατικά. Το απόγευμα πριν τη δύση του ήλιου οι Άγγλοι επέστρεψαν και πάλι στο αλώνι και μάζεψαν τα αντίσκηνα και τα άλλα τους πράγματα. Τα φόρτωσαν στα οχήματα, επιβιβάστηκαν στα οχήματα και πρώτο ξεκίνησε το Land Rover  του υπολοχαγού Brian Peily. Με το που ξεκίνησε το όχημα άρχισαν τα τενεκεδάκια να κάνουν θόρυβο. Το όχημα σταμάτησε και ο υπολοχαγός πετάχτηκε κάτω με το πιστόλι στο χέρι. Κοίταξε δεξιά και αριστερά και άρπαξε από το χέρι ένα παιδί που καθόταν μπροστά από τον τοίχο της περίφραξης της εκκλησίας. Το έσυρε μέχρι το Land Rover και δείχνοντας του τα τενεκεδάκια το ρωτούσε ποιος το έκανε αυτό, ποιος τα έδεσε στο όχημα. Το παιδί φοβισμένο, έλεγε με φωνή που έτρεμε ότι δε ξέρει τίποτα και υπολοχαγός σήκωσε το χέρι του για να το χαστουκίσει. Εκείνη τη στιγμή ακριβώς, πίσω από τον τοίχο της περίφραξης της εκκλησίας ο Κωστάκης και οι δυο του φίλοι ύψωσαν ένα πανό που έγραφε «just marrie» . Ο υπολοχαγός κοίταξε το πανό, έβαλε τα γέλια και άφησε το παιδί να φύγει, δίνοντας διαταγή στο λοχία που στεκόταν δίπλα του να μην κυνηγήσει το μικρό:

-          Εμπρός τι χαζεύετε, λύστε τα τενεκεδάκια και φύγαμε! Μωρέ τα παλιόπαιδα τι μου θύμισαν!

-          Τι κύριε υπολοχαγέ; Ρώτησε δειλά ο λοχίας.

-          Το γάμο μου!

-          Το γάμο σας;

-          Ναι με πήραν είκοσι χρόνια πίσω! Όταν τέλειωσε η τελετή στην εκκλησία της γειτονιάς μου στο Ealing ο κουμπάρος κρατούσε μια πινακίδα άσπρη με δυο κόκκινες καρδούλες τρυπημένες με ένα βέλος και την επιγραφή «just married». Προσπαθούσε να την τοποθετήσει πάνω από τον αριθμό εγγραφής του αυτοκινήτου που θα μας μετέφερε εμάς τους νεόνυμφους στο ξενοδοχείο όπου θα γινόταν το γλέντι για το γάμο. Επειδή η πινακίδα δε χωρούσε στο χώρο που ήταν ο αριθμός εγγραφής ο κουμπάρος τη δίπλωσε και έτσι η επιγραφή έμεινε χωρίς το d «just marrie» , όπως το έγραψαν τα παιδιά του χωριού.

Κ.Α.Χ.

9.9.2015