Ο μαγικός αυλός

Ιστορίες του Αγώνα (6)

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ

Ο ταγματάρχης εν αποστρατεία William McConery ζούσε με τη σύζυγό του Margaret στο σπίτι τους στην αριστοκρατική συνοικία του Λονδίνου Kensington. Το σπίτι τους που έμοιαζε περισσότερο με πύργο παρά με συνηθισμένη κατοικία, ήταν διώροφο με μεγάλη αυλή με γρασίδι και πολλά λουλούδια που το καλοκαίρι δεν θα ήταν δυνατό να έλειπε οποιοδήποτε χρώμα ή απόχρωσή χρώματος από τον καλά περιποιημένο κήπο τους. Ήταν κληρονομιά από τη γιαγιά της κυρίας Margaret McCovery σύζυγο του Λόρδου George Cendall που για πολλά χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών της Βουλής των Λόρδων.

Μπαίνοντας κάποιος στο σπίτι των McCovery, αφού ανέβαινε τα δεκαπέντε σκαλιά της εισόδου, έβλεπε στο βάθος του πρόχειρου καθιστικού πίσω από ένα παλιό φωνόγραφο με το χαρακτηριστικό μεγάλο χωνί-μεγάφωνο μια σκαλιστή βιτρίνα. Η βιτρίνα αυτή ήταν γεμάτη από διάφορα αναμνηστικά που έφερε μαζί του ο ταγματάρχης William McCovery από τις τρεις αποικίες, Ινδία, Κένυα και Κύπρο όπου υπηρέτησε τις δυνάμεις της Α.Μ. της Βασίλισσας της Αγγλίας. Η βιτρίνα ήταν πάντοτε κλειδωμένη και το κλειδί βρισκόταν στο συρτάρι του κομοδίνου δίπλα από το κρεβάτι του ταγματάρχη. Δύο μόνο ήταν τα αναμνηστικά από την Κύπρο ενώ η βιτρίνα ήταν γεμάτη από διάφορα αντικείμενα από ελεφαντόδοντο από την Ινδία και πολλές ξύλινες φιγούρες της τέχνης των ιθαγενών της Κένυας.

Τα δύο αναμνηστικά από την Κύπρο ήταν μια πέτρα χαλκοπυρίτη από το Τρόοδος δίπλα από την οποία υπήρχε ένα καρτελάκι με την ένδειξη «stone from Troodos, Cyprus» και ένας αυλός με την ένδειξη «flout from Cyprus», PITHKIAVL». Ο αυλός ήταν κατασκευασμένος από καλάμι, πολύ συνηθισμένο μουσικό όργανο κυρίως για τους βοσκούς του νησιού. Ένας ΄Ελληνας επισκεπτόμενος το σπίτι της οικογένειας McCovery θα πρόσεχε επίσης ότι πάνω στον αυλό, κάτω από το στόμιο, ήταν χαραγμένα τα αρχικά θ και μ με μικρά καλλιτεχνικά γράμματα.

Ο ταγματάρχης William McCovery ήταν πολύ περήφανος για τα αναμνηστικά του και τα έδειχνε με καμάρι στους επισκέπτες του διηγούμενος διάφορες ιστορίες για το καθένα από αυτά. Για τον αυλό από την Κύπρο δεν είπε ποτέ σε κανένα τίποτα. Μερικοί φίλοι του, συχνοί επισκέπτες στο σπίτι του, το πρόσεξαν αυτό, όμως δεν τον ρωτούσαν σχετικά με τον αυλό, οι περισσότεροι από σεβασμό μην τον θίξουν γιατί πιθανό να μην είχε τίποτα να πει και κάποιοι άλλοι από έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ιστορίες του τις οποίες με τα χρόνια επαναλάμβανε στους ίδιους ανθρώπους.

Ανήμερα των ενενηκοστών γενεθλίων του ο ταγματάρχης William McCovery πήρε τον εγγονό του μπροστά από τη βιτρίνα με τα αναμνηστικά και του είπε:

-          Έλα εδώ αγόρι μου!

-          Ναι, παππού!

-          Θα σου πω την ιστορία του μαγικού αυλού, αυτού εδώ από την Κύπρο.

-          Μα είναι μαγικός αυτός ο αυλός παππού;

-          Άκου αγόρι μου και θα καταλάβεις. Ήταν Χειμώνας, Γενάρης μήνας το 1958 όταν υπηρετούσα στις ειδικές δυνάμεις της Α.Μ. της Βασίλισσας στη νήσο Κύπρο που ήταν τότε Βρετανική αποικία.

-          Η Κύπρος που πήγαμε πέρυσι το Καλοκαίρι διακοπές, με τις ωραίες παραλίες και το ζεστό καιρό;

-          Ναι αγόρι μου! Ο Μήνας είχε δεκατρείς, μάλλον είχαν περάσει τα μεσάνυχτα προς τις δεκατέσσερις όταν βρέθηκα στο βουνό Τρόοδος κοντά σε ένα μικρό χωριό, με λιγοστούς κατοίκους, Σπήλια το έλεγαν, δεν θα ξεχάσω ποτέ το όνομά του. Είχαμε πάει εκεί, ένας λόχος κομάντος του οποίου ήμουνα επικεφαλής, ύστερα από πληροφορία ότι εκεί κρύβονταν τρομοκράτες, μέσα στο δάσος από πεύκα. Ήταν κακοκαιρία. Έβρεχε, φυσούσε δυνατός άνεμος και έκανε φοβερό κρύο. Η ομίχλη ήταν πολύ πυκνή. Δεν έβλεπες τη μύτη σου που λέμε. Οι μισοί μου άντρες ακροβολίστηκαν σε ένα χωμάτινο δρόμο, μονοπάτι δηλαδή, και οι άλλοι μισοί μαζί μου κατεβαίναμε σε μια χαράδρα γεμάτη πεύκα και πυκνή χαμηλή βλάστηση. Η κατάβαση στη χαράδρα ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Το έδαφος ήταν ολισθηρό λόγω της βροχής και των φύλλων των θάμνων που βρεγμένα γινόντουσαν ολισθηρά σαν πάγος. Σε κάποια στιγμή έχασα τους δύο άντρες που με συνόδευαν αλλά συνέχισα την κατάβαση. Στο βάθος της χαράδρας ακούστηκε ένας θλιβερός σκοπός από αυλό. Συνέχισα την κατάβασή μου λες και με μάγεψε η μουσική του αυλού που ακουόταν όλο και πιο δυνατά. Άνοιξα τη θήκη και ανέσυρα το πιστόλι μου. Το όπλισα και ακολούθησα την πορεία μου προς το μέρος από το οποίο ερχόταν εκείνη η μαγευτική μουσική του αυλού. Σε κάποια στιγμή ο αυλός σταμάτησε την ωραία μελωδία του και βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα τρομοκράτη … με ένα άνθρωπο με προτεταμένο ένα τυφέκιο, «Μάουζερ» πρέπει να ήταν. Μας χώριζαν είκοσι πόδια. Ήμασταν αμήχανοι και οι δύο. Όποιος τραβούσε πρώτος τη σκανδάλη θα άφηνε τον άλλο κάτω νεκρό. Κανένας μας όμως δεν πυροβόλησε. Κοιταζόμασταν για λίγο στα μάτια οπότε ο άλλος γύρισε κι εξαφανίστηκε στην ομίχλη. Εγώ κατέβασα το πιστόλι μου κάτω και χρειάστηκε προσπάθεια να φύγω το δάκτυλο από τη σκανδάλη, λες και πάγωσε από το κρύο. Προχώρησα λίγα βήματα πιο κάτω και σήκωσα από τη γη αυτόν εδώ τον αυλό. Με τη βοήθεια αυτού του αυλού ένοιωσα ότι έγινα περισσότερο άνθρωπος! Και τώρα … μπορείς να πας αγόρι μου, τώρα που έμαθες την ιστορία του μαγικού αυλού!

Ο ταγματάρχης έδιωξε τον εγγονό του μακριά από τη βιτρίνα με τα αναμνηστικά του από τη λαμπρή του υπηρεσία στην Ινδία, την Κένυα και την Κύπρο για την οποία παρασημοφορήθηκε από την Α.Μ. τη Βασίλισσα της Αγγλίας σε ειδική τελετή που έγινε πριν καμιά εικοσαετία στα ανάκτορα του Bakingham, μάλλον για να μη δει το δάκρυ που κυλούσε στο μάγουλο του παππού του όταν τέλειωσε την αφήγησή του για το μαγικό αυλό, για ένα «πιθκιάβλι» από την Κύπρο!

Κ.Α.Χ.

7.9.2015