Η θεία Κατίνα

Ιστορίες του Αγώνα (9)

Η ΘΕΙΑ ΚΑΤΙΝΑ

Το σπίτι της θείας Κατίνας βρισκόταν σε ένα κύριο δρόμο στο Καϊμακλί. Στο πίσω μέρος του διέθετε μια μεγάλη αυλή, άλλο ένα οικόπεδο που είχε είσοδο από ένα πλαγιόδρομο του κύριου δρόμου που στην πραγματικότητα ήταν αδιέξοδος αφού πήγαινε μέχρι την παλιά σιδηροδρομική γραμμή και σταματούσε εκεί. Πάνω στην άκρη του πλαγιόδρομου αυτού υπήρχαν πολλά ελαιόδεντρα που το καλοκαίρι πρόσφεραν πολύ πυκνή σκιά που προστάτευε τέλεια από τον καυτό ήλιο. Το σπίτι που ήταν ένα «κλασσικό αρχοντικό του τέλους της δεκαετίας του τριάντα είχε γύρω-γύρω φυτεμένα λεμονόδεντρα που το έκρυβαν σχεδόν μέχρι τα παράθυρα παρόλο που για να μπεις σ’ αυτό έπρεπε να ανέβεις καμιά δεκαριά σκαλιά.

Το Καλοκαίρι του 1956 ο τότε Κυβερνήτης της Κύπρου Sir John Harting ξεκίνησε μια μεγάλη εντατική εκστρατεία για να εξοντώσει τις ομάδες πόλεων της Οργάνωσης που η δράση τους ήταν μεγάλος πονοκέφαλος για τον Αγγλικό στρατό και τις υπόλοιπες Αρχές της Αγγλικής διοίκησης. Έβγαλε στους δρόμους πεζές περιπολίες του στρατού στο κέντρο της Λευκωσίας και άλλες  μηχανοκίνητες στα περίχωρα. Τα περίπολα έλεγχαν ανθρώπους και υποστατικά μέρα και νύχτα χωρίς όμως ιδιαίτερες επιτυχίες. Εντόπιζαν που και που κάποια εκρηκτικά σε υποστατικά τα οποία εκδικητικά πυροδοτούσαν καταστρέφοντας όμως και τα σπίτια στα οποία τα έβρισκαν.

Ο υπολοχαγός Michael Pearsgreen ήταν επικεφαλής πέντε περιπολικών Land Rover με είκοσι πέντε  άντρες στο Καϊμακλί. Περιπολούσαν σε όλη την κοινότητα καθώς και στα κτηνοτροφικά υποστατικά της περιοχής καθημερινά κατά την τελευταία βδομάδα του Ιούλη του 1956. Στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα μαζεύονταν και τα πέντε Land Rover στον πλαγιόδρομο δίπλα από το σπίτι της θείας της Κατίνας και σταματούσαν στη σκιά κάτω από τις ελιές για afternoon tea. Το τσάι για τους Άγγλους είναι θρησκεία! Βρέξει χιονίσει θα πιουν το τσάι τους ακόμη και υπό πολεμικές συνθήκες. Διάλεγαν τον πλαγιόδρομο για τη σκιά των ελαιόδεντρων αλλά και επειδή ήταν αδιέξοδος και τους πρόσφερε κάλυψη και κάποια προστασία από ενδεχόμενη δράση μελών της Οργάνωσης.

Η θεία Κατίνα τους παρακολουθούσε από το παράθυρο της κουζίνας της και σκεφτόταν πόσο παράξενα όντα είναι οι άνθρωποι, κινδυνεύει η ζωή τους και αυτοί το … το βιολί τους, το τσάι τους δηλαδή!

Μετά από τρεις-τέσσερις μέρες παρακολούθησης από το παράθυρο της κουζίνας, με διακριτικότητα πίσω από τη μισοτραβηγμένη κουρτίνα, η θεία Κατίνα πήρε ένα βάζο γλυκό καρυδάκι και το έβαλε στο δίσκο. Έβαλε και μερικά πιατάκια γλυκού καθώς και πιρουνάκια και πήγε να τρατάρει τους στρατιώτες, για να πάρουν κάτι με το τσάι τους. Την υποδέχτηκε ο λοχαγός Michael Pearsgreen  και με πολλή ευγένεια και με χίλια ευχαριστώ στην αρχή αρνήθηκε το κέρασμα. Με την επιμονή της η θεία Κατίνα τους έπεισε να πάρουν το κεραστικό της εξηγώντας τους ότι για την αντίληψη της φιλοξενίας στους Έλληνες είναι προσβλητικό να αρνηθεί κάποιος τη φιλοξενία που του προσφέρεται. Οι στρατιώτες απόλαυσαν το γλυκό καρυδάκι και ο υπολοχαγός πρόσφερε στη θεία Κατίνα ένα φλιτζάνι τσάι το οποίο δέχτηκε, όχι γιατί το τραβούσε η όρεξή της αλλά για να υποστηρίξει τη θεωρία περί φιλοξενίας που ανέπτυξε στους Άγγλους.

Τις επόμενες μέρες η θεία Κατίνα όλο και κάτι έβρισκε για να κεράσει τους στρατιώτες του υπολοχαγού Michael Pearsgreen. Τη μια μέρα είχε «κέικ γεωγραφίας» την άλλη πάστες που πάλι έφτιαχνε η ίδια, την επομένη χαλούμι και ζεστό κουλούρι με σουσάμι κλπ. Μια από τις πολλές φορές ο υπολοχαγός είπε στη θεία Κατίνα που μιλούσε καλά τα Αγγλικά αφού στο παρελθόν εργάστηκε ως δασκάλα σε δημοτικά σχολεία.

-          Τι παράξενος λαός που είστε!

-          Παράξενος γιατί;

-          Εμείς είμαστε εδώ στη χώρα σας και μας θεωρείτε εχθρούς σας και θέλετε να μας διώξετε. Οι τρομοκράτες μας κτυπούν και μας σκοτώνουν ενώ εσείς μας φιλεύετε με τόσα ωραία πράγματα!

-          Ξέρεις λοχαγέ μου είμαι κι εγώ μάνα! Να ο μικρός μου γιος, είπε και έδειξε ένα δεκάχρονο αγόρι, το παιδί της, που στεκόταν εκεί δίπλα της. Αν βρισκόταν κάποτε ο γιος μου στη θέση σας, πράγμα που απεύχομαι, θα το χαιρόμουνα πολύ να βρεθεί μια μάνα να του προσφέρει ένα γλυκό. Κι εσείς μπορεί να είστε εδώ παρά τη θέλησή σας και σίγουρα μια μάνα εκεί σε κάποιο χωριό της Αγγλίας σας σκέφτεται συνέχεια. Και κάτι άλλο ο αγώνας για ελευθερία είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από τη φιλοξενία!

                                                    ***

Στο Καϊμακλί ο ασύρματος στο Land Rover του υπολοχαγού Michael Pearsgreen καλούσε εκείνο το απόγευμα ενώ ο ήλιος χανόταν στο γαλανό του ορίζοντα πάνω από τη Λευκωσία:

-          ΚΕΝΤ ΤΡΙΑ προς ΚΕΝΤ ΕΝΑ. Με ακούτε

-          ΚΕΝΤ ΕΝΑ προς ΚΕΝΤ ΤΡΙΑ. Σε ακούμε δυνατά και καθαρά! Αναφέρατε!

-          ΚΕΝΤ ΤΡΙΑ προς ΚΕΝΤ ΕΝΑ. Συλλάβαμε τρομοκράτη. Συμβολή Acropolis street- Kalogr-a-i-o-n street.

-          KENT ENA προς KENT TRIA. Ερχόμαστε. Over.

Ο υπολοχαγός Michael Pearsgreen κατέβηκε από το όχημά του στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Καλογραιών και κοίταζε να δει πού είναι ο τρομοκράτης, ενώ πρόσεξε ένα ατέλειωτο σύνθημα πάνω στον άσπρο τοίχο του γωνιακού σπιτιού, γραμμένο με μπλε μπογιά  που έλεγε «ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ ΕΝ …»

-          Πού είναι ο τρομοκράτης;

-          Ορίστε κύριε, του είπε ένας στρατιώτης δείχνοντας του ένα δεκάχρονο αγόρι που έτρεμε από το φόβο του. Έγραφε συνθήματα στον τοίχο!

-          Ώστε αυτός είναι ο τρομοκράτης, είπε ο υπολοχαγός που μετά βίας συγκρατούσε το γέλιο του. Έλα εδώ!

Πήρε το παιδί από το χέρι και το πήρε πίσω από το Land Rover για να μην τον βλέπουν οι στρατιώτες του. Βάρεσε δυο φορές παλαμάκια για να ακουστούν σαν χαστούκια και έχοντας στο νου του τα λόγια της θείας Κατίνας για τις μάνες και τα παιδιά, είπε με αυστηρό ύφος:

-          Now go and don’t you dare to do this again!

K.A.X.

11.9.2015