Οι εξελίξεις στο θερισμό και το αλώνισμα

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ

Η ζωή των γεωργών στο Καϊμακλί ήταν δύσκολη. Απαιτούσε σκληρή και κουραστική δουλειά και πολύ χρόνο, από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Ήρθε όμως σιγά-σιγά και η πρόοδος στην κατασκευή εργαλείων και μηχανημάτων που διευκόλυνε τη ζωή των γεωργών.

Έτσι έκαναν την εμφάνισή τους οι θεριστικές μηχανές με ψαλίδια που έπαιρναν κίνηση από τους τροχούς της θεριστικής. Αρχικά τη θεριστική έσερναν τα ζώα, βόδια ή μουλάρια. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν και τα πρώτα τρακτέρ που αντικατέστησαν σιγά-σιγά τα ζώα και τραβούσαν αυτά τις θεριστικές μηχανές. Τα πρώτα τρακτέρ είχαν σιδερένιους, οδοντωτούς τροχούς που στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν με λαστιχένιους. Στην αρχή μάλιστα οι ιδιοκτήτες τρακτέρ έβαζαν στα ελαστικά εκτός από αέρα και νερό, τόσο για να πετυχαίνουν σταθερότητα με το βάρος του νερού, όσο και για απορρόφηση των κραδασμών που δεν ήταν λίγοι αφού τα τρακτέρ δεν είχαν ακόμη ελατήρια για τους κραδασμούς.

Τις πρώτες θεριστικές αντικατέστησαν οι «αυτοδετικές» θεριστικές που εκτός από το θερισμό έδεναν τα στάχυα σε κύβους με σπάγκο και έτσι δεν υπήρχε ανάγκη να ακολουθούν τη θεριστική μηχανή εργάτες για το δέσιμο σε «δεμάτια». Δειλά-δειλά τα τρακτέρ έσερναν καρότσες μεταλλικές, κυρίως από φορτηγά αυτοκίνητα που έβγαζε άχρηστα ο αγγλικός στρατός και έτσι έχασαν και αυτή τη δουλειά τα ζώα, κινδυνεύοντας …  από την ανεργία! Στη αρχή τα δεμάτια φορτώνονταν και ξεφορτώνονταν στις μεταλλικές καρότσες με το χέρι, με το «τσιαττάλι», μετά «σοφίστηκαν» οι ιδιοκτήτες των τρακτέρ ένα μηχανισμό με σχοινιά που τα έλυαν και έπεφταν κάτω τα «δεμάτια» Ακολούθως εφάρμοσαν υδραυλικούς κρίκους που σήκωναν την καρότσα και ξεφόρτωναν έτσι πιο εύκολα τα «δεμάτια» στα αλώνια.

Η πρόοδος έφτασε σιγά-σιγά και στα αλώνια. Εμφανίστηκαν οι αλωνιστικές μηχανές που αντικατέστησαν τις «δοκάνες» και τα ζώα. Ήταν μηχανές αλέσματος των σταχυών που έπαιρναν κίνηση από το τρακτέρ με ένα ιμάντα. Στην αρχή η τροφοδοσία γινόταν με το χέρι, με το «τσιαττάλι» και στη συνέχεια μπήκε και εκεί ιμάντας που έκανε τη δουλειά. Οι αλωνιστικές ύστερα εξελίχθηκαν περαιτέρω. Τοποθετήθηκαν κόσκινα που ξεχώριζαν τους σπόρους από το άχυρο καθώς και μηχανισμός που γέμιζε τις σακούλες με την παραγωγή.

Όμως και μετά τις θεριστικές και τις αλωνιστικές μηχανές η πρόοδος δε σταματά. Εμφανίζονται τα «κομπάιν» που συνδυάζουν τις δυο μηχανές, δηλαδή θερίζουν και αλωνίζουν τοποθετώντας την παραγωγή σε ξεχωριστές σακούλες τους σπόρους, τα «κόνδυλα», το άχυρο και τα άλλα αγριόχορτα, λαψάνες κλπ. Στην αρχή οι σακούλες αφήνονταν στο έδαφος και έπρεπε να τις μαζέψουν και να τις φορτώσουν σε καρότσες οι εργάτες. Στη συνέχεια τα «κομπάιν» φόρτωναν από μόνα τους τις σακούλες σε καρότσες ή φορτηγά αυτοκίνητα. Σημειώνεται και άλλη εξέλιξη. Αντί η παραγωγή να συσκευάζεται σε σακούλες φορτώνεται απευθείας σε αυτοκίνητα, το σιτάρι και το άχυρο, με τη χρήση αέρα ή κοχλία που σπρώχνει την παραγωγή στα φορτηγά.

Η πρόοδος αγκάλιασε στη συνέχεια και το χειριστή του «κομπάιν». Στην αρχή εργαζόταν κάτω από τον καυτό ήλιο, ανέπνεε σκόνη και σκεπαζόταν από άχυρα που ξέφευγαν εδώ-εκεί. Τα εξελιγμένα «κομπάιν» έχουν τώρα κουβούκλια και σύστημα κλιματισμού.

Στο Καϊμακλί υπήρχαν τρεις-τέσσερεις που είχαν «κομπάιν» και εξυπηρετούσαν τους γεωργούς επί πληρωμή.

Κ.Α.Χ.

8.7.2015

(Βασισμένο σε πληροφορίες από τον ξάδελφο μου Φάνο)