Η άδεια τσάντα

Η ΑΔΕΙΑ ΤΣΑΝΤΑ

Η Cathrine Lawson  άπλωσε νωχελικά το χέρι στη δεξιά πλευρά του κρεβατιού και διαπίστωσε ότι ο σύζυγός της Richard Lawson, ταγματάρχης του Αγγλικού στρατού, δεν είχε ακόμη επιστρέψει στο σπίτι τους.

Ήταν ξημερώματα της πρώτης Απριλίου, γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα όταν το τηλέφωνο της οικίας Lawson στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα, μιας αριστοκρατικής συνοικίας της Λευκωσίας με όμορφες μονοκατοικίες, της δεκαετίας του πενήντα, με κήπους και πολύ πράσινο, κτυπούσε επίμονα. Ο ταγματάρχης Lawson σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πήγε στο γραφείο και σήκωσε το ακουστικό. Σε λίγο επέστρεψε στο υπνοδωμάτιο και στα σκοτεινά, για να μην ενοχλήσει τη Cathrine, άρχισε να ντύνεται βάζοντας τη στρατιωτική του στολή. Η Cathrine που είχε ξυπνήσει από το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου, ρώτησε:

-          Τι συμβαίνει darling;

-          Κάτι το υπηρεσιακό. Πρέπει να πάω στο γραφείο. Κοιμήσου εσύ.

Ένα στρατιωτικό όχημα Land Rover κατέφθασε σε λίγο και σταμάτησε μπροστά από την είσοδο της οικίας Lawson, με τρεις ένοπλους Άγγλους στρατιώτες. Ο Λοχίας που ήταν επικεφαλής κατέβηκε από το όχημα και χαιρέτησε στρατιωτικά τον ταγματάρχη, ο οποίος κάθισε στη θέση του συνοδηγού και έφυγαν για τα Woosley barracks.

Η Cathrine στριφογύρισε μερικές φορές στο κρεβάτι αλλά δεν την έπαιρνε ο ύπνος και πάλι αφού ήδη το φως του ήλιου φώτισε αρκετά το δωμάτιο. Κάθισε στο κρεβάτι και καθώς έψαχνε με τα πόδια τις παντούφλες της, σήκωσε το ξυπνητήρι από το κομοδίνο και είδε την ώρα. Ήταν ήδη οχτώ και μισή. Σηκώθηκε και έβαλε τη ρόμπα της. Βγήκε από το υπνοδωμάτιο και πήγε στην τζαμαρία. Ήταν κιόλας Απρίλης μήνας και ο ήλιος της Κύπρου ζέσταινε για καλά την ατμόσφαιρα. Άνοιξε το παράθυρο και φώναξε:

-          Zenon!

-          Yes madam!

Εκτός από το «yes madam» ο Ζήνων, ο ηλικιωμένος κηπουρός από ένα χωριό κοντά στη Λευκωσία, δεν ήξερε τίποτα άλλο στα Αγγλικά. Γι αυτό και η Cathrine επιστράτευσε τα Ελληνικά της και συνέχισε:

-          Ζήνων, πρέπει να φυτέψεις τα λουλούδια που είναι μέσα στα σακουλάκια στο γκαράζ! Είναι καιρός!

-          Yes madam, απάντησε ο Ζήνων και συνέχισε να σκαλίζει το χώμα γύρω από τα φυτά των τριανταφυλλιών που ήταν φυτεμένα σε μορφή στρατιωτικής παράταξης δίπλα από το πλακόστρωτο που οδηγούσε από την πόρτα της αυλής στα σκαλοπάτια της εισόδου του σπιτιού.

Η Cathrine έκλεισε το παράθυρο της τζαμαρίας γιατί ένοιωσε λίγη ψυχρίτσα. Ναι μεν ο ήλιος ζεσταίνει αυτή την εποχή στο νησί αλλά είναι ακόμη πρωί, Απρίλης μήνας και μάλιστα πρωταπριλιά. Κάθισε στην αναπαυτική καρέκλα δίπλα από ένα τραπεζάκι και φώναξε:

-          Μαρούλα! Το τσάι μου, εδώ στην τζαμαρία!

-          Μάλιστα κυρία!

Η Μαρούλα ήταν η οικονόμος του σπιτιού. Ερχόταν κι αυτή από ένα χωριό κοντά στη Λευκωσία, καθάριζε και μαγείρευε. Ήταν μια γεροδεμένη χοντρή γυναίκα, χήρα -- ο άντρας της πέθανε πριν χρόνια, καμιά τριανταριά, αφήνοντάς την με ένα μικρό παιδί -- γύρω στα πενήντα πέντε της, έτοιμη για κάθε δουλειά, γυναικεία ή αντρική! Ερχόταν κάθε πρωί στις εφτά η ώρα και έφευγε στις τρεις το απόγευμα.

Έφερε λοιπόν η Μαρούλα το τσάι της κυρίας και προσπαθούσε να καταλάβει πού είναι ο κύριος. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησε μπροστά από το σπίτι ένα στρατιωτικό όχημα από το οποίο κατέβηκε ο Richard που πήγε κατευθείαν στην τζαμαρία.

-          Θα πιω κι εγώ ένα τσάι και θα πάω για ύπνο. Χρειάζομαι λίγη ανάπαυση.

-          Τι συμβαίνει Richard;

-          Τίποτα το ιδιαίτερο darling. Έγιναν ψες κάποιες εκρήξεις και κυκλοφόρησε μια προκήρυξη από μια οργάνωση, πώς την είπαν; … ΕΟΚΑ. Ναι και υπογράφει κάποιος Διγενής.

-          Διγενής;

-          Ναι, όπως εξήγησε ο Αστυνόμος Andrew Edwin που σπούδασε τα Ελληνικά στο King’s College στο Λονδίνο, Διγενής σημαίνει από δύο γένη.

-          Δηλαδή Έλληνας και Κύπριος;

-          Ναι, υποθέτω!

                                                              ***

Εκείνο το πρωινό ο Αυγουστιάτικος ήλιος στο νησί έκαιγε, «έσπαγε πέτρες» όπως λεν οι ντόπιοι. Η Cathrine πρόσεξε κάτι τι παράξενο στη συμπεριφορά της Μαρούλας. Ήταν κατακόκκινη, ίδρωνε και έτρεμαν τα χέρια της           

-  Μαρούλα, αν δεν νοιώθεις καλά μπορείς να πας σπίτι σου.

-  Όχι κυρία είμαι καλά, ίσως η ζέστη!

Δεν ήταν όμως η ζέστη. Ο γιος της Μαρούλας που «είχε μυηθεί στην οργάνωση», την ΕΟΚΑ  είχε δώσει στη μητέρα του μια τσάντα από μουσαμά με μια ωρολογιακή βόμβα ρυθμισμένη να εκραγεί η ώρα τρεις και μισή το απόγευμα. Έπεισε τη μητέρα του να αφήσει τη τσάντα κάτω από το γραφείο του ταγματάρχη Richard Lawson και να φύγει από το σπίτι στις τρεις η ώρα όπως κάθε μέρα.

Η Μαρούλα αποχαιρέτησε εκείνη την Αυγουστιάτικη μέρα την κυρία Cathrine Lawson, αλλά τη βασάνιζε η σκέψη ότι θα μπορούσε να σκοτωθεί άνθρωπος από την έκρηξη της βόμβας. Καταλάβαινε ότι οι Άγγλοι στερούσαν από την πατρίδα της την ελευθερία και ότι ο μοναχογιός της ήταν έτοιμος να θυσιάσει την ίδιά του τη ζωή γι αυτή την ελευθερία. Όμως από την άλλη σκεφτόταν ότι κινδύνευε η ζωή ανθρώπων και δεν το άντεχε αυτό. Έτσι σε δέκα λεπτά επέστρεψε πίσω. Της άνοιξε η Cathrine με την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια της.

-          Ξέχασα τη τσάντα μου κυρία. Την παίρνω και φεύγω!

-          Καλά μπορούσες να την πάρεις και αύριο!

-          Έχω αγοράσει παπούτσια για τον εγγονό μου που έχει σήμερα τα γενέθλιά του.

Η Μαρούλα πήρε τη τσάντα και έφυγε βιαστικά. Στάθηκε στην άκρη μιας γέφυρας εκεί κοντά, την άδειασε και συνέχισε το δρόμο της. Δεν πρόλαβε να κάνει δυο βήματα και ακούστηκε μια εκκωφαντική έκρηξη που άφησε επί τόπου νεκρή τη Μαρούλα και εκτόξευσε μακριά την άδεια τσάντα.

                                                                          ***

Την επομένη το πρωί το ζεύγος Lawson έπαιρνε το τσάι του στην τζαμαρία και άκουε τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο. «Από έκρηξη που σημειώθηκε πάνω από τη γέφυρα του Πεδιαίου ποταμού στον Άγιο Ανδρέα Λευκωσίας σκοτώθηκε η Μαρούλα Τρύφωνος … Εικάζεται ότι τη βόμβα τοποθέτησαν τρομοκράτες για να ανατινάξουν αυτοκίνητα του στρατού που διέρχονται από εκεί συχνά»

-          Η καημένη η Μαρούλα αν δεν επέστρεφε να πάρει τη τσάντα με τα παπούτσια του εγγονού της θα ήταν τώρα ζωντανή!

-          Όπως με ενημέρωσε ο Αστυνόμος Andrew Edwin βρέθηκε εκεί κοντά μια άδεια τσάντα από μουσαμά. Ήταν η τσάντα της κυρίας Μαρούλας. Αυτή που κρατούσε πάντα όταν ερχόταν στο σπίτι μας. Ήταν όμως άδεια.

                                                        ***

Ο στρατάρχης Richard Lawson απεβίωσε το 1995 σε ηλικία 87 ετών και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο της γενέτειράς του York, έγραψαν οι Yorkshire Times  και πρόσθεσαν «ότι ο στρατάρχης υπηρέτησε πιστά τις ένοπλες δυνάμεις της  Α. Μ. της Βασίλισσας στην Κένυα και στην Κύπρο». Ο στρατάρχης πέθανε  χωρίς να μάθει ποτέ γιατί η τσάντα από μουσαμά που βρέθηκε στο σημείο που σκοτώθηκε η Μαρούλα, ήταν άδεια. Ο τάφος της Μαρούλας στο κατεχόμενο σήμερα χωριό της δε σώζεται. Βρέθηκε από το γιο της στο λεηλατημένο κοιμητήριο του χωριού της ένας σπασμένος σταυρός στον οποίο ακόμη και ένας καλός παρατηρητής με δυσκολία θα μπορούσε να διαβάσει το όνομά της!

Κ.Α.Χ.

22.7.2015