Ταξιδεύοντας από το Χήθροου

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΗΘΡΟΟΥ

Κάθε φορά που ταξιδεύω από το αεροδρόμιο του Χήθροου στο Λονδίνο έρχεται στο νου μου το ταξίδι επιστροφής στην Κύπρο μετά το πέρας του μεταπτυχιακού μου στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.

Με το τέλος των σπουδών μου, μάζεψα τα πράγματά μου, μια βαλίτσα γεμάτη ρούχα και μια μεγάλη τσάντα χεριού γεμάτη βιβλία, όσα δεν πρόλαβα να στείλω ταχυδρομικώς. Πήρα λοιπόν το λεωφορείο για το αεροδρόμιο του Χήθροου. Ταξίδεψα με το λεωφορείο όλο το βράδυ και έφτασα τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο. Μάλιστα το λεωφορείο έκανε και στάση σε ένα μοτέλ για δυο ώρες περίπου για να φτάσουμε τα ξημερώματα στον προορισμό μας.

Θα ταξίδευα με τη British Airways και είχα δικαίωμα να μεταφέρω είκοσι κιλά βάρος στις αποσκευές μου. Η βαλίτσα μου είχε περίπου είκοσι δύο κιλά βάρος, είχα όμως και καμιά δεκαπενταριά κιλά βιβλία στη τσάντα χεριού και προβληματιζόμουν τι να κάνω γιατί δεν είχα αρκετά χρήματα για να πληρώσω για επιπλέον βάρος.

Στάθηκα λοιπόν απέναντι από τις θυρίδες check-in των Βρετανικών Αερογραμμών, λίγο παράμερα, και παρακολουθούσα τη συμπεριφορά των υπαλλήλων που ζύγιζαν τις αποσκευές των επιβατών και παρέδιδαν τα δελτία επιβίβασης. Μετά από κανένα τέταρτο παρακολούθηση αποφάσισα σε ποια υπάλληλο να απευθυνθώ αφού υπολόγισα ότι πρέπει να ήταν «καλοσυνάτη». Πραγματικά την πέτυχα! Δέχτηκε τη βαλίτσα μου και αφού ζύγισε τη χειραποσκευή μου και της είπα στο μεταξύ ότι πρόκειται για βιβλία μετά από το πέρας των σπουδών μου, μού  επέτρεψε να τη μεταφέρω και μου ευχήθηκε «καλό ταξίδι και καλή σταδιοδρομία»!

Θυμάμαι όμως ακόμη ένα σχετικό περιστατικό στο αεροδρόμιο Βρυξελλών. Ταξίδευα για τη Λάρνακα μέσω Φρανκφούρτης. ΄Εφτασα στο αεροδρόμιο και μόλις μπήκα μέσα αντίκρισα μια τεράστια ουρά. Σκέφτηκα «τι κρίμα οι άνθρωποι να περιμένουν τόση ώρα στην ουρά για να πάρουν δελτίο επιβίβασης» και προχώρησα προς τους πάγκους της Lufthansa για να διαπιστώσω ότι λειτουργούσαν μόνο τρεις για όλες τις πτήσεις της εταιρίας μεταξύ των οποίων ήταν και η δική μου πτήση. Γύρισα προς τα πίσω για να σταθώ στο τέλος της ουράς. Προς στιγμή με πήρε λίγο το κυπριώτικό μου να το παίξω «αλεξιπτωτιστής» και να «κολλήσω» κάπου στο μέσο αλλά κυριάρχησε το «ευρωπαϊκό» μου και βρέθηκα στο τέλος. Μετά από μιάμιση ώρα περίπου βρέθηκα μπροστά στον πάγκο με ένα μόνο άτομο μπροστά μου. Ας σημειωθεί πως κάθε λίγο ερχόταν στην ουρά μια υπάλληλος και καλούσε αυτούς που είχαν πτήση που θα έφευγε νωρίτερα να προχωρήσουν μπροστά για να μη χάσουν τη πτήση τους.

Μπροστά μου λοιπόν ήταν ένας νεαρός, Ινδός ή Πακιστανός, που θα ταξίδευε στην πατρίδα του μέσω Φρανκφούρτης. ΄Εβαλε τις αποσκευές του στη ζυγαριά και είχε κάπου δεκαπέντε κιλά περισσότερο βάρος απ’ ότι δικαιούταν. Παρακαλούσε την υπάλληλο αλλά αυτή ήταν ανένδοτη. Τότε άνοιξε μια από τις δυο του βαλίτσες και άρχισε να βγάζει βιβλία και να τα αφήνει κάτω στο δάπεδο. Θα άφησε καμιά τριανταριά βιβλία κάτω μέχρι να δεχτεί η υπάλληλος τις αποσκευές του. Κρίνοντας από τα βιβλία που άφησε κάτω και που ήταν ιατρικού περιεχομένου, πρέπει να ήταν κάποιος που τέλειωσε ιατρική και επέστρεφε στην πατρίδα του για να ασκήσει το επάγγελμά του.

Βλέποντας τα βιβλία κάτω στο δάπεδο σκεφτόμουν πόσες νύχτες πέρασε ο καημένος ο φοιτητής ξάγρυπνος πάνω από αυτά! Πόσο κόπο έκανε και πόσα όνειρα! Για να καταλήξουν στο δάπεδο στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών παρατημένα και ποδοπατημένα από τους άλλους επιβάτες!

Και κάτι ακόμη. Ταξίδεψα αυτή τη φορά με την Aegean. Πολύ εξυπηρετική, δε λέω, και πιο γρήγορη αφού πετά πάνω από την Τουρκία. Με κυρίευσε  όμως μια νοσταλγία, μια μελαγχολία για τη Cyprus Airways!

Κ.Α.Χ.

8.5.2015