ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ!
Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες από την ημέρα που μας έφυγε
ο θείος Νίκος, ο μαστρο-Νίκος και ήταν το μνημόσυνό του στην εκκλησία της Αγίας
Βαρβάρας στο Καιμακλί. Και μετά η σύναξη για καφέ και τσιμπήματα στο σπίτι της
κόρης του Έλενας. Μα πάνω απ’ όλα για τη μνήμη αυτού που μας έφυγε. Εκεί ήταν
τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Πολλοί συγγενείς και φίλοι αλλά και εκτιμητές της δουλειάς του.
Ακόμη ήταν εκεί και φίλοι των παιδιών του.
Ξεχώρισα και μερικούς από εκείνους που «έμαθαν τέχνη κοντά
του» και τώρα έχουν τα δικά τους μηχανουργεία. ΄Ηταν εκεί τιμώντας τη μνήμη του
μάστρου τους, του δασκάλου τους. Στους δασκάλους μας μάθαμε όλοι από μικρά
παιδιά ότι χρωστάμε το ευ ζην!
΄Ηταν όμως εκεί κι αυτός που έφυγε! Σαν να ήταν ανάμεσά
μας, σαν να έπινε καφέ μαζί μας. ΄Ηταν εκεί στη μνήμη μας, στις αναμνήσεις μας,
ξεχωριστές για τον καθένα αναμνήσεις. ΄Ηταν εκεί και με τα έργα του γιατί
έφτιαξε ο ίδιος με τα δυο του χέρια πολλά αντικείμενα που στολίζουν αρκετά
σημεία του σπιτιού της κόρης του!
«Αιωνία του η μνήμη!», μού είπε η κόρη του όταν τη
χαιρέτησα.
Και κάθομαι και σκέφτομαι πόσο «αιώνια» είναι η μνήμη
εμάς των θνητών ανθρώπων. Θα μας θυμούνται τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας,
άντε και τα δισέγγονά μας, αν μας φτάσουν ή αν τα φτάσουμε ή από διηγήσεις!
Μετά;
Μετά δεν έχω απάντηση! Γι αυτό και γράφω αυτές τις λίγες
γραμμές αφού όπως λένε scripta manent, σαν μια μικρή, ελάχιστη συνεισφορά σ’
εκείνο το «αιωνία του η μνήμη» που μου είπε η κόρη του θείου Νίκου!
Κ.Α.Χ.
17.5.2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου