Το χρυσό καρπούζι

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ

( Καταγράφω στη συνέχεια άλλο ένα παραμύθι απ’ αυτά που αυτοσχεδίαζα και έλεγα στις δυο μου κόρες όταν ήταν μικρές για να τις απασχολώ και να τις διασκεδάζω, αλλά και για να μαθαίνουν.)

« Ο κυρ-Αλέκος ήταν ένας πολύ φτωχός άκληρος χωρικός που ζούσε σε μια ταπεινή καλύβα στην άκρη του χωριού μαζί με τη γυναίκα του την κυρία Αγλαΐα. Ο θεός δεν τους έστειλε τον πελαργό να τους φέρει παιδάκια όταν ήταν νέοι αλλά δεν τους ξέχασε εντελώς. Σε προχωρημένη ηλικία αργότερα απέκτησαν ένα παιδί, το μικρό Γιαννάκη που μεγάλωνε κι αυτός φτωχικά με γάλα, αυγά και χόρτα! Στην αυλή της καλύβας τους είχαν μια κατσίκα που την άρμεγε καθημερινά η κυρία Αγλαΐα και έτσι ο Γιαννάκης είχε γάλα να πίνει καθημερινά και έτσι να μεγαλώνει. Είχαν επίσης μερικές κοτούλες που τριγυρνούσαν στην αυλή σκαλίζοντας το χώμα και τρώγοντας σπόρους, σκουληκάκια και χορταράκι. Οι κοτούλες γεννούσαν στην οικογένεια του κυρ-Αλέκου ωραία αβγουλάκια που ο μικρός Γιαννάκης τα έτρωγε με μεγάλη όρεξη. Σε μια γωνιά της αυλής ο κυρ-Αλέκος φύτευε μερικά χόρτα και λαχανικά που συμπλήρωναν το καθημερινό φαγητό της οικογένειας.

Ακόμη ο κυρ-Αλέκος πήγαινε πολλές φορές στο διπλανό δάσος και μάζευε μανιτάρια και άγρια χόρτα. Από το δάσος κουβαλούσε και ξύλα που τα χρησιμοποιούσαν για το μαγείρεμα αλλά και για να ζεσταίνονται τα κρύα βράδια του χειμώνα. Μια-δυο φορές το χρόνο η οικογένεια του μικρού Γιαννάκη είχε και κρέας στο τραπέζι της. Ο κυρ-Αλέκος όποτε τον καλούσαν πήγαινε και δούλευε στο κτήμα του μεγαλοτσιφλικά του χωριού και με τα χρήματα που του έδινε εξασφάλιζε εκείνο το λιγοστό κρέας για την οικογένειά του. Τις περισσότερες φορές ο μεγαλοτσιφλικάς δεν πλήρωνε με χρήματα τον κυρ-Αλέκο αλλά του έδινε πότε λίγο στάρι, πότε λίγα φρούτα και πότε οτιδήποτε άλλο από τη σοδειά που είχε στο κτήμα του, κυρίως σταφύλια και λίγο κρασί καμιά φορά. ΄Ετσι πλήρωνε συνήθως τους χωρικούς για τον κόπο τους.

Μια μέρα ο κυρ-Αλέκος επέστρεψε κατακουρασμένος από τη δουλειά στο κτήμα του μεγαλοτσιφλικά. Η κυρία Αγλαΐα τον περίμενε με ένα ποτήρι κρύο νερό να πιει να δροσιστεί και να ξαποστάσει. Τότε ο κυρ-Αλέκος είπε στο μικρό Γιαννάκη να πάει μέχρι το κτήμα του μεγαλοτσιφλικά και να φέρει τα δυο καρπούζια που του έδωσαν ως  πληρωμή για τη δουλειά που έκανε στο κτήμα.

Ο μικρός Γιαννάκης πήγε τρέχοντας από τη χαρά του που θα είχαν καρπούζι δροσερό να φάνε στο ζεστό βράδυ του καλοκαιριού. Πήρε τα δυο καρπούζια και αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι του από το μονοπάτι που περνούσε μέσα από το δάσος. Καθώς περπατούσε μαζεύτηκαν γύρω του πετώντας πολλά πουλιά του δάσους. Σκέφτηκε ο μικρός Γιαννάκης: «Φαίνεται βλέπουν τα καρπούζια και θέλουν κι αυτά να φάνε». Πετάει λοιπόν κάτω το ένα καρπούζι και το σπάει. Τότε τα πουλιά τιτιβίζοντας και κελαηδώντας έπεσαν πάνω στο καρπούζι . Αφού το τέλειωσαν έκαναν ένα γύρο πάνω από το κεφάλι του μικρού Γιαννάκη, λες και ήθελαν να τον ευχαριστήσουν και πέταξαν μακριά.

Ο μικρός Γιαννάκης έφτασε με το ένα καρπούζι που του απέμεινε στην αυλή της καλύβας τους όπου τον υποδέχτηκαν οι κοτούλες και η κατσίκα χοροπηδώντας γύρω του. Σκέφτηκε ο μικρός Γιαννάκης: «Φαίνεται βλέπουν το καρπούζι και θέλουν να φάνε κι αυτά τα ζωντανά». Πετάει λοιπόν κάτω το καρπούζι και το σπάει. Οι κοτούλες και η κατσίκα «έδωσαν με τα μούτρα» στο καρπούζι και το τέλειωσαν σε δυο λεπτά.

Τότε ο μικρός Γιαννάκης κατάλαβε τι είχε κάνει, κάθισε κάτω στο χώμα και έβαλε τα κλάματα! Μπροστά του τότε εμφανίστηκε η καλή νεράιδα με το μαγικό της ραβδί και του είπε: «Μην κλαις Γιαννάκη και όλα θα πάνε καλά. Αγαπάς τα ζώα και τα πουλιά και τους έδωσες να φάνε. Να πάρε αυτό το σπόρο καρπουζιάς και φύτεψέ τον. ΄Υστερα πήγαινε να κοιμηθείς. Οι γονείς σου ήδη κοιμούνται κατακουρασμένοι από τις δουλειές της μέρας. Το πρωί μόλις ξυπνήσεις έλα να δεις την καρπουζιά που θα φυτέψεις!»

Το πρωί ο μικρός Γιαννάκης μόλις ξύπνησε έτρεξε στον τόπο όπου φύτεψε την καρπουζιά. Και τι να δει! Η καρπουζιά μεγάλωσε και έκανε ένα μεγάλο χρυσό καρπούζι! Από τότε δεν έλειψε τίποτα από την οικογένεια του μικρού Γιαννάκη!»

Κ.Α.Χ.

12.5.2015