Στην παλιά πόλη

ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ

Απόγευμα και ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά. Κόβω βόλτες στην παλιά πόλη με τα πόδια αλλά και νοερά, από τα μεσαιωνικά τείχη μέχρι τη γραμμή κατοχής την, «πράσινη γραμμή». Από το εργοτάξιο της πλατείας (Μεταξά παλαιότερα, Ελευθερίας μετά τη σκλαβιά της μισής πόλης και της μισής πατρίδας) μέχρι το οδόφραγμα της οδού Λήδρας περπατώ πέντε λεπτά και σταματώ. Από το οδόφραγμα μέχρι την πύλη της Κερύνειας άλλα πέντε λεπτά περπάτημα. Δηλαδή ζούμε σε μια πόλη με διάμετρο δέκα λεπτών περπάτημα! Και όμως περπατάμε τα πέντε «μας» λεπτά στη μια πλευρά της πόλης και κάποιοι άλλοι περπατάνε τα πέντε «τους» λεπτά στην «άλλη πλευρά». Τα λεπτά μας, τα λεπτά τους! Η μια πλευρά και η άλλη πλευρά! Όλα κι όλα δέκα λεπτά περπάτημα και τα κάναμε πέντε και πέντε. Περπατάμε πέντε λεπτά, μηδενίζουμε το χρονόμετρο και μετράμε τα άλλα πέντε. Το χρονόμετρο το μηδενίζει η αναμονή για επίδειξη ταυτότητας, για έλεγχο στην ίδια την πόλη μας των δέκα λεπτών διαμέτρου! Είτε από τη μια πλευρά ξεκινήσεις, είτε από την άλλη, το χρονόμετρο μηδενίζεται …

Απομακρύνομαι από τη βιτρίνα της πόλης, την οδό Λήδρας και χάνομαι στα στενά δρομάκια πίσω από το πάλαι ποτέ κινηματοθέατρο «Απόλλων». Τα δρομάκια έρημα. Συνήθως όταν συναντάς ανθρώπους οι περισσότεροι είναι αλλοδαποί, οι εννιά στους δέκα. Περισσότεροι είναι οι γάτοι που ξεπετάγονται από τους καλάθους των σκουπιδιών φοβισμένοι από τα ανθρώπινα βήματα που σπανίζουν σ’ αυτά τα δρομάκια. Οι βιτρίνες των καταστημάτων κλειστές χωρίς εμπορεύματα, σκονισμένες ή βαμμένες με μπογιά γιατί πολλά από αυτά ενοικιάζονται κυρίως σε αλλοδαπούς που τα έχουν μετατρέψει σε κατοικίες.

Σταματώ μπροστά από ένα κατάστημα με σπασμένη τη γυάλινη βιτρίνα του. Στα σπασμένα γυαλιά διακρίνω τη λέξη «υφάσματα». Πρέπει να ήταν υφασματοπωλείο σκέφτομαι απ’ όπου και στους παλιούς καλούς καιρούς πολλές κυρίες της πόλης συνήθιζαν να αγοράζουν  υφάσματα της τελευταίας μόδας. Κοιτάζω στον τοίχο και βλέπω μια αφίσα κορνιζαρισμένη και κρεμασμένη ακόμη στον τοίχο. Είναι εκείνη η γνωστή αφίσα που παλαιότερα βλέπαμε σε πολλά καταστήματα της πόλης. «Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει» με δυο καταστηματάρχες. Ο πρώτος είναι χαρούμενος και καλοντυμένος ενώ ο δεύτερος δυστυχισμένος και με μπαλωμένα ρούχα! Δεν ξέρω αν ο ιδιοκτήτης του καταστήματος πουλούσε τοις μετρητοίς ή επί πιστώσει όμως η οικονομική κρίση σάρωσε και τους μεν και τους δε!

Δίπλα από την αφίσα βλέπω ένα κόκκινο αστέρι και από κάτω γραμμένο με κόκκινη επίσης μπογιά Comandande Che Guevara . Η επανάσταση που κατάντησε όπως αυτούς που πουλούσαν είτε τοις μετρητοίς είτε επί πιστώσει. Γιατί; Επειδή κάποιοι είχαν φτάσει να πουλούν ακόμη και επανάσταση!

Σε λίγο πάνω από την πόλη θα ανέβει το ολόγιομο φεγγάρι σαν ένας ακόμη λαμπτήρας του δημαρχείου. Η βιτρίνα της παλιάς πόλης, η Λήδρας και Ονασαγόρου θα γεμίσουν με κόσμο που θα κάθεται στις καφετέριες και στις ταβέρνες και θα απολαμβάνει ποτό και φαγητό. Θα συζητά πολλά και διάφορα καθημερινά. Και όμως θα υπάρχει και η άλλη πόλη στους παράδρομους αλλά και η άλλη πόλη της άλλης πλευράς …

Το φεγγάρι απ’ όποια πλευρά και να το δεις είναι το ίδιο …

Κ.Α.Χ

8.6.2015