Ντόρις

ΝΤΟΡΙΣ
ΤΡΙΑΚΟΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Η πρώτης παράγραφος της εικοστής ένατης ιστορίας θα μπορούσε να επαναληφθεί εδώ και να ισχύει και γι’ αυτή την ιστορία! Θα πρόσθετα, κάτι σημαντικό ακόμη, ότι αυτή η θεία, το μικρότερο παιδί της γιαγιάς μου με βοήθησε τουλάχιστο μια φορά να γράψω μια έκθεση για το Γυμνάσιο με θέμα το Πάσχα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιό είναι το όνομα αυτής της θείας μου! Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πριν ακόμη πάω στο δημοτικό σχολείο, στο Αρρεναγωγείο Καιμακλίου, άκουσα που έλεγαν  ότι την είχε βαφτίσει κάποιος ΄Αγγλος και της έδωσε το όνομα Ντόρις, πιθανόν από την ηθοποιό Ντόρις Ντέϊ. Οι δικοί της την φώναζαν επί το ελληνικότερο υπολογίζω, Ντόρη. Κάποιες φίλες της την έλεγαν Δώρα και στο Γυμνάσιο Θηλέων Φανερωμένης νομίζω πως ήταν γραμμένη στα μητρώα ως Δωροθέα!

Όταν ήταν δύο χρονών λόγω της τότε ανέχειας, η μητέρα της την είχε δώσει στη γιαγιά της, τη μητέρα του πατέρα της, να τη μεγαλώσει. Σε δυο χρόνια όμως , ευτυχώς, το μετάνιωσε και την πήρε πίσω. Χρειάστηκαν μερικοί μήνες, όπως μου εξομολογήθηκε μια μέρα ο θείος μου που δυστυχώς χάσαμε πρόσφατα, για να μπορέσει το τετράχρονο κοριτσάκι να ξαναπεί τη μάνα του «μητέρα» και να ενταχθεί στην οικογένεια και πάλι!

Τέλειωσε κι αυτή με άριστα το Γυμνάσιο και από «κρυφακούσματα», γιατί τότε στην οικογένεια της γιαγιάς μου υπήρχαν θέματα «ταμπού» που ουδέποτε τα συζητούσαν μπροστά στους μικρούς, την αρραβώνιασαν με κάποιο από το διπλανό προάστιο της Λευκωσίας που ουδέποτε είπαν το όνομά του παρά μόνο τον αποκαλούσαν με το όνομα του τόπου καταγωγής του! Ο αρραβώνας αυτός κράτησε κανένα μήνα περίπου γιατί ο άνθρωπος αυτός πέθανε ξαφνικά από καρδιά! Στο μεταξύ εκείνος είχε προλάβει να μεταβιβάσει ένα οικόπεδο που είχε στην αρραβωνιαστικιά του και ο παππούς ανέλαβε την υποχρέωση να κτίσει σ’ αυτό σπίτι για το ζευγάρι.

Μετά το θάνατό του συνέβη κάτι απίστευτο με τα σημερινά δεδομένα στον κόσμο της διαφθοράς και της απάτης παντού. Την επομένη της κηδείας ο παππούς μου μαζί με την άτυχη αυτή θεία μου πήγε στο Κτηματολόγιο Λευκωσίας και επέστρεψε στην αδελφή του θανόντα το οικόπεδο! Είχε αυτή την τιμιότητα ο παππούς!

Η θεία αυτή λοιπόν βρήκε δουλειά στο ΡΙΚ αλλά οι δικοί της δεν την άφησαν για πολύ εκεί γιατί «δεν ήτο πρέπον»  ένα κορίτσι να έρχεται σπίτι του μετά τα μεσάνυχτα με το λεωφορείο της δουλειάς που οδηγούσε άντρας. Αυτό συνέβαινε όταν εργαζόταν νυχτερινή βάρδια και ήταν η τελευταία που θα κατέβαινε από το λεωφορείο αφού το Καιμακλί ήταν ο τελικός σταθμός της διαδρομής. Τελικά την έστειλαν στη Νότια Αφρική, στην αδελφή της, να βρει την τύχη της!

Τα κρυφακούσματα εδώ έχουν πολλά παράσιτα! Είχα ακούσει ότι η θεία μου παντρεύτηκε εκεί στο Γιοχάνεσμπουργκ με έναν Ελλαδίτη, νομίζω! Τον εγκατέλειψε, αν κατάλαβα καλά από την πολλή καταπίεση και ζήλεια. ΄Εφυγε και από τη Νότια Αφρική και βρέθηκε να εργάζεται κάπου στη Γερμανία. Εκεί για πολύ καιρό είχαν χαθεί τα ίχνη της. Στη συνέχεια εμφανίζεται στην Αθήνα με άντρα ένα ελαιοχρωματιστή δεν θυμάμαι να είπαν αν παντρεύτηκαν μα παπά και με κουμπάρο ή απλώς συζούσαν. Μαζί του απέκτησε ένα αγόρι το οποίο βάφτισε με το όνομα του πατέρα της. Μια φορά όταν ζούσε η γιαγιά πήγε με τη μητέρα μου στην Αθήνα και βρήκε την κόρη της. Από τότε όμως κανένας δεν ξέρει που βρίσκεται και αν ζει.

Ιστορία κατάλληλη για το τηλεοπτικό πρόγραμμα «πάμε πακέτο» σκέφτομαι καμιά φορά, είναι αλήθεια!

Κ.Α.Χ.

17.4.2015