Ο Χαλίλης

Ο ΧΑΛΙΛΗΣ

ΕΙΚΟΣΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

΄Ηταν καλοκαίρι του 1972 όταν ένας φίλος μου μού είπε πως θα πήγαινε να επισκεφθεί τον Τουρκοκυπριακό θύλακα Λευκωσίας. ΄Ηθελε να πάει να δει το πατρικό του σπίτι στον Άγιο Λουκά και τα κατάφερε με την παρέμβαση κάποιων Τουρκοκυπρίων που γνώρισε στη Γερμανία να του επιτρέψουν να εισέλθει στον κλειστό θύλακα της Λευκωσίας. Μου πρότεινε αν ήθελα να τον συνοδέψω. Άλλο που δεν ήθελα! Χωρίς δεύτερη σκέψη του απάντησα θετικά. Κανονικά θα έπρεπε να υπολογίσω ενδεχόμενους κινδύνους και πολλά άλλα αλλά ο ενθουσιασμός της νιότης τότε δεν άφηνε περιθώρια σε οποιαδήποτε άλλη λογική σκέψη.

Η επίσκεψη θα γινόταν τη Δευτέρα. Βρεθήκαμε λοιπόν εκεί στο Λήδρα Πάλας στην καθορισμένη ώρα. Οι δικοί μας αστυνομικοί που είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων αφού σημείωσαν τα ονόματα και τις ταυτότητές μας μάς επέτρεψαν να προχωρήσουμε προς το φυλάκιο των ΗΕ. Εκείνοι είχαν ειδοποιηθεί από τους Τουρκοκύπριους και αφού κατέγραψαν τα στοιχεία μας, μας συνόδεψαν μέχρι το φυλάκιο των Τουρκοκυπρίων. Εκεί μας περίμεναν οι  γνωστοί του φίλου μου. Κατέγραψαν και οι Τουρκοκύπριοι τα στοιχεία μας και προχωρήσαμε πεζοί. Στην αρχή ομολογώ ότι είμαστε μουδιασμένοι και συγκρατημένοι, σιγά-σιγά όμως ξεθαρρέψαμε και δεν χορταίναμε να βλέπουμε τα μέρη που περπατήσαμε μικροί, τους δρόμους που περνούσαμε με τα ποδήλατά μας, τις διαδρομές που κάναμε με το λεωφορείο της γραμμής Καιμακλί-Λευκωσία …

Περάσαμε και από το σπίτι του φίλου μου. Κοντοσταθήκαμε απ έξω και τότε παρατήρησα ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του …

Στην επιστροφή μπήκαμε σε ένα πολύ στενό δρομάκι στη συνοικία του Αγίου Λουκά. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να περάσει από εκεί αυτοκίνητο εκτός κι αν στο τιμόνι καθόταν ένας πολύ έμπειρος οδηγός. Σε ένα σημείο του δρόμου ο δρόμος γινόταν λιγάκι πιο πλατύς και εκεί υπήρχε ένα χαμηλό σπιτάκι με πόρτα στο δρόμο και ένα σκαλοπάτι μπροστά. Εκεί στο σκαλοπάτι καθόταν ένας υπέργηρος άντρας με τα πόδια διπλωμένα έτσι που τα γόνατά του άγγιζαν σχεδόν στο πηγούνι του. Τα άσπρα μαλλιά του ήταν κουρεμένα, όπως και το μούσι του και μόλις έφτανε το ένα εκατοστό. Φορούσε μια κουρελιασμένη στρατιωτική χλαίνη. Λίγο πιο πέρα ήταν σταθμευμένο, μάλλον παρατημένο, ένα τρίτροχο ποδήλατο με μια καρότσα στο πίσω μέρος του. Στο φθαρμένο από το χρόνο ξύλο μόλις που μπορούσε ένας καλός παρατηρητής να διαβάσει τα ξεθωριασμένα γράμματα «Εκτελούντε Μεταφορέ». Με αυτή την «ορθογραφία» και με άλλα γράμματα κεφαλαία και άλλα μικρά. ΄Ηταν ο Χαλίλης.

Ο Χαλίλης κυκλοφορούσε στη Λευκωσία χειμώνα-καλοκαίρι με μια στρατιωτική χλαίνη και με το τρίτροχό του εκτελούσε μεταφορές. Του ανέθεταν οι διάφοροι έμποροι αλλά και ο απλός κόσμος να τους μεταφέρει βαριά αντικείμενα και του έδιναν μερικά γρόσια. Δεν είχε ταρίφα, ούτε μετρούσε η απόσταση. ΄Επαιρνε όσα του έδιναν και έλεγε ευχαριστώ! Τον θυμάμαι που είχε έρθει δυο-τρεις φορές στο σπίτι της γιαγιάς μου και έφερε διάφορα πράγματα στο σπίτι, στο Καιμακλί, που του είχε δώσει ο παππούς μου από το παντοπωλείο Λευκωσίας απ’ όπου περνούσε όταν σχόλναγε από τη δουλειά του. Μια φορά μάλιστα τα πράγματα που έφερε δεν ήταν καθόλου βαριά και κατάλαβα ότι τον έστειλε ο παππούς σκόπιμα για να τον πληρώσει και να μη φανεί ότι του έδινε τα γρόσια σαν «ελεημοσύνη». Το είχε πάντοτε αυτό ο παππούς!

Ο Χαλίλης κατέβαζε τα πράγματα και τα άφηνε στο σκαλοπάτι της εισόδου. Ποτέ δεν έμπαινε στο σπίτι. Ακόμη και όταν ήταν καλοκαίρι και του έδιναν ένα ποτήρι νερό να δροσιστεί του το έπαιρναν στην είσοδο! ΄Ακουσα από τους μεγάλους ότι τη στρατιωτική χλαίνη τη φορούσε πάντοτε από τότε που επέστρεψε από το μέτωπο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Δεν είχε παντρευτεί ο Χαλίλης γιατί όπως κρυφάκουσα μια μέρα να λένε οι μεγάλοι, τραυματίστηκε εκεί που κανένας άντρας δεν θα το ήθελε ποτέ του!

Πώς και θυμήθηκα το Χαλίλη; Χτες το απόγευμα με πήρε ένας ξάδελφος βόλτα στην κατεχόμενη Λευκωσία και έτυχε να περάσουμε και από εκείνο το δρομάκι που ήταν το σπίτι του Χαλίλη. Φυσικά δεν ήταν εκεί ούτε ο Χαλίλης, ούτε και το τρίτροχό του! Στο σημείο που το δρομάκι γινόταν λίγο πιο πλατύ, εκεί που στάθμευε το τρίτροχό του ο Χαλίλης, υπήρχε ένα σχοινί με κρεμασμένα ρούχα για να στεγνώσουν. Απόδειξη όπως είπε ο ξάδελφος μου, ότι εκεί εγκαταστάθηκαν έποικοι!

Κ.Α.Χ.

6.4.2015