Ανάμεσα σε πατρίδα και παιδιά

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

ΕΙΚΟΣΤΗ ΕΝΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Τη θυμάμαι με τη μπλε ποδιά και το πλατύγυρο καπέλο του Γυμνασίου Θηλέων Φανερωμένης. Με το ποδήλατό της το μισό πισινό τροχό του οποίου κάλυπτε ένα ύφασμα ή μουσαμάς για να προστατεύει την ποδιά του σχολείου να μην μπλεχτεί στις αχτίνες. ΄Αριστη μαθήτρια στο Γυμνάσιο μια από τα τρία παιδιά που κατάφερε η γιαγιά μου, καθαρά για οικονομικούς λόγους, να στείλει στο Γυμνάσιο. Από το ανώτερο σχολείο, το Γυμνάσιο, αποφοίτησαν τα τρία από τα έξι της παιδιά. Ο πρωτότοκος γιος και οι δύο τελευταίες κόρες της.

Η θεία η Αθηνά ή η θεία η Αθηνούλα όπως τη λέγαμε. Όταν σφουγγάριζε τα μάρμαρα του ηλιακού και έφτανα στην εξώπορτα με σήκωνε υπό μάλης και με μετέφερε στην αυλή για να μην πατήσω και λερώσω τα σφουγγαρισμένα.

Θυμάμαι το γάμο της που έγινε στο σπίτι της αμέσως μεγαλύτερης αδελφής της. Μετά το γάμο έφυγε για τη Νότια Αφρική και μετά ήρθε μια καρτ ποστάλ με δυο ζέβρες! Η θεία αυτή παντρεύτηκε με προξενιό, όπως γίνονταν τότε όλοι οι γάμοι. Η ιδιαιτερότητα ήταν ότι ο άντρας της, ο θείος μου που είχε μεταναστεύσει από μικρός στη Νότια Αφρική «για να φτιάξει τη ζωή του και το μέλλον του», για να βρει γυναίκα από τον τόπο του να παντρευτεί και να την πάρει μαζί του στο Γιοχάνεσμπουργκ. «Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι και μπαλωμένο» που λέγει η παροιμία. Ο γάμος της θυμίζει σκηνή από ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου! Δεν ξέρω πώς νοιώθει ένα κορίτσι που μόλις τελειώσει το Γυμνάσιο το παντρεύουν με ένα άντρα και το στέλλουν μαζί του στη ξενιτειά. Δεν τη ρώτησα ποτέ ούτε και προτίθεμαι να τη ρωτήσω!

Εκεί απέκτησαν μια κόρη κι ένα γιο που μετά τις σπουδές τους εγκαταστάθηκαν τελικά στη Νότια Αφρική, στο Γιοχάνεσμπουργκ όπου ζουν και εργάζονται. Η θεία μου όταν απέκτησε με το σύζυγό της ένα καλό κομπόδεμα επέστρεψε με την οικογένειά της για να εγκατασταθεί στην Κύπρο. Επειδή ο θείος είχε ένα οικόπεδο στην Κερύνεια, την «αγαπημένη πόλη της Κερύνειας» που λέγει κι ο ποιητής, έκτισαν εκεί ένα ωραίο για την εποχή σπίτι και έφεραν όλα τους τα υπάρχοντα, μέχρι και το αυτοκίνητό τους, μια μεγάλη «σεβρολέ». Μόλις μπήκαν στο σπίτι τους ο θείος έφυγε στην Αφρική με σκοπό να πουλήσει την επιχείρηση που είχε και να επιστρέψει πίσω. Όμως εκείνο το καλοκαίρι του 1974 έγινε η εισβολή. Η θεία εγκλωβισμένη με δυο παιδιά στο ξενοδοχείο «Ντόουμ», μεταφέρεται από του ΄Αγγλους στη Βάση του Ακρωτηρίου γιατί είχε αγγλικό διαβατήριο και τα παιδιά Νοτιοαφρικάνικο. Στη συνέχεια φεύγει και πάλι για τη ξενιτειά και πάλι από την αρχή! Στο σπίτι της έμενε, ίσως και να μένει ακόμη, ο Τούρκος στρατιωτικός διοικητής της Κερύνειας, που χρησιμοποιούσε και το αυτοκίνητό τους.

Στο Γιοχάνεσμπουργκ πέθανε ο άντρας της και έτσι επέστρεψε για να ζήσει στην Κύπρο όπου αναπαλαίωσε το πατρικό της σπίτι. ΄Εζησε μερικά χρόνια εδώ αλλά την τραβούσε και η χώρα όπου έζησε τα πιο ωραία χρόνια της ζωής και ζουν σήμερα τα παιδιά της. ΄Εμεινε μερικά χρόνια εκεί αλλά και πάλι επέστρεψε και πάλι στην πατρίδα της. Ζει μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα στην πατρίδα της και τα παιδιά της, και τα εγγόνια της τώρα πια.

΄Οποτε δω κανένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση με ζέβρες θυμάμαι την καρτ ποστάλ που είχε στείλει η θεία μου όταν πρωτοπήγε στη Νότια Αφρική. Την είχε βάλει η γιαγιά μου, και ήταν εκεί για πολλά χρόνια, πάνω στον καθρέφτη της κονσόλας της. Και εγώ πήγαινα εκεί μπροστά και χάζευα για ώρες νομίζοντας πως είμαι στη ζούγκλα και κυνηγώ άγρια θηρία!

Κ.Α.Χ.

16.4.2015