Τα φίδια

ΤΑ ΦΙΔΙΑ

ΤΡΙΑΚΟΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ», ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ …

Πολλοί συντοπίτες μου Καιμακλιώτες που εξακολουθούν να κατοικούν ακόμη στο Καιμακλί  μού έχουν εκφράσει κατά καιρούς την ανησυχία τους ότι η «πράσινη γραμμή» που γειτνιάζει με τα σπίτια τους, έχει γεμίσει από φίδια και ποντικούς. Μερικοί μάλιστα ανησυχούν τόσο πολύ που φοβούνται από κάποια επιδρομή φιδιών κυριευμένων από «αμόκ» προς τις ελεύθερες περιοχές, κάτι σαν τα πουλιά από την ομώνυμη ταινία του ΄Αλφρεντ Χίτσκοκ!

Όταν ήμουνα μικρό παιδί, προσχολικής ακόμη ηλικίας έζησα ο ίδιος μια ιστορία με φίδι και θυμάμαι άλλες τρεις που άκουσα από τη γιαγιά μου. Την εποχή εκείνη πολλά σπίτια στον κεντρικό πυρήνα του Καιμακλίου ήταν κτισμένα από «πλνιθάρια» και το πλείστα, εξωτερικά τουλάχιστο, ήταν χωρίς γύψο ή σοβά. Πολλοί από τους τοίχους των σπιτιών αυτών είχαν τρύπες, μικρές ή μεγάλες, όπου τα σπουργίτια έφτιαχναν τις φωλιές τους.

Το σπίτι της γιαγιάς μου ήταν ένα από αυτά. Από την εξώπορτα έμπαινες στον ηλιακό που στην άκρη του προς την αυλή είχε μια καμάρα και ήταν ανοιχτός. Μετά έκτισαν τοίχο κάτω από την καμάρα και τον έκλεισαν. Στα αριστερά του ηλιακού υπήρχε ένα μεγάλο δωμάτιο με καμάρα στη μέση και δυο μεγάλα παράθυρα στο δρόμο, το «δίχωρο». Στα δεξιά ένα άλλο μικρότερο δωμάτιο με ένα μικρό φεγγίτη στο δρόμο και ένα κανονικό παράθυρο στον ηλιακό.

Περνώντας από την καμάρα του ηλιακού συναντούσες ένα λιθόστρωτο και στα δεξιά υπήρχε ένα δωμάτιο στο οποίο ήταν ο αργαλειός και μέρος του χρησιμοποιείτο ως αποθήκη. Αυτό το δωμάτιο εκτός από την πόρτα είχε ένα κανονικό παράθυρο και ένα φεγγίτη στην αυλή. Στα αριστερά ήταν η κουζίνα με ένα παράθυρο στην αυλή και στη συνέχεια μέσα από την κουζίνα έφτανες σε ένα άλλο δωμάτιο με φεγγίτη στην αυλή που ήταν η αποθήκη τροφίμων, το «σώσπιτο». Πάνω από το δωμάτιο αυτό υπήρχε άλλος ένας χώρος όπου όπως άκουσα αποθήκευαν σιτηρά όταν ασχολούνταν με τη γεωργία.

Στην  αυλή υπήρχε και ένας νερόλακκος από τον οποίο αντλούσαν νερό για όλες τις ανάγκες τους και για να ποτίζουν τα ζώα όταν είχαν και που εγώ δεν πρόλαβα να δω γιατί είχαν εγκαταλείψει τη γεωργία και τη κτηνοτροφία πολύ πριν γεννηθώ. Εξακολουθούσε να υπάρχει στην αυλή μια πέτρινη γούρνα την οποία γέμιζαν νερό για τα ζώα. Θυμάμαι να γεμίζω και εγώ αυτή τη γούρνα με νερό και να βάζω εκεί μικρές χάρτινες βαρκούλες ονειρευόμενος ότι διασχίζω τον ωκεανό προς την Αμερική σαν ένας νέος Χριστόφορος Κολόμβος! Από την πλευρά του εξωτερικού τοίχο του μεγάλου δωματίου του σπιτιού υπήρχε ένα στενό δρομάκι που οδηγούσε στην αυλή του σπιτιού που ήταν περιφραγμένη με μαντρότοιχο από «πλινθάρια».

Πάνω από το δεξιό δωμάτιο υπήρχε άλλο ένα, το ανώγειο, όπως το έλεγαν, στο οποίο οδηγούσε μια ξύλινη εξωτερική σκάλα. Το δωμάτιο αυτό είχε ένα παράθυρο προς το δρόμο και ένα πάνω από τα κεραμίδια του γείτονα. Σ΄ αυτό δεν έμενε κανένας το χειμώνα. Υπήρχε εκεί ένα σιδερένιο κρεβάτι χωρίς στρώμα με δυο-τρεις «κουρελούδες». Το καλοκαίρι με τις πολλές ζέστες κοιμόταν εκεί τα βράδια ο θείος μου, που δυστυχώς χάσαμε πριν δυο βδομάδες. ΄Εκανε δροσιά εκεί πάνω όπου μπορούσε άνετα να αφήνει τα παράθυρα ανοιχτά. Μου άρεσε κι εμένα να ανεβαίνω εκεί και μερικές νύχτες κοιμόμουνα κι εγώ σε εκείνο το δωμάτιο. Με τη φαντασία μου νόμιζα πως ήμουνα ιππότης σε κάποιο πύργο και αντέκρουα τις επιθέσεις του εχθρού που μας πολιορκούσε! 

Στα σπίτια αυτά από «πλινθάρια» τριγυρνούσαν και φίδια. Μια μέρα κάποιος περαστικός κτύπησε την πόρτα της γιαγιάς και μας είπε ότι σε μια τρύπα στον τοίχο είδε να τρυπώνει ένα φίδι. Τα φίδια τρύπωναν συνήθως σε τρύπες όπου είχαν φωλιές τα σπουργίτια. ΄Εφεραν μια σκάλα γιατί ήταν ψηλά, πήραν ένα δαδί για να κάψουν το φίδι και ξέρετε ποιος ανέβηκε να κυνηγήσει το φίδι; Η θεία η Αλίκη που δεν φοβόταν τα φίδια! Αν ζούσε στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε σε ντοκιμαντέρ κυνηγών φιδιών! Το φίδι όταν έβαλε η θεία τη δάδα στην τρύπα έπεσε κάτω και το σκότωσαν με ένα φτυάρι. Τη σκηνή αυτή την είδα ο ίδιος γιατί έτυχε να είμαι στη γιαγιά μου εκείνη τη μέρα.

Από τη γιαγιά μου άκουσα και άλλες ιστορίες με φίδια. Μια μέρα ενώ ο παππούς καθόταν στο τραπέζι για το βραδινό του έπεσε μπροστά του , από τη στέγη, ένα φίδι. Μια άλλη φορά ο γάτος της γιαγιάς μου στεκόταν δίπλα από ένα πιθάρι και νιαούριζε λες και την καλούσε να πάει εκεί. Μέσα στο πιθάρι υπήρχε ένα φίδι. Όταν η γιαγιά μου πήγε εκεί ο γάτος πήδηξε μέσα και βγήκε θριαμβευτής με το φίδι σκοτωμένο Άλλη ιστορία που άκουσα από τη γιαγιά ήταν όταν ο γάτος της έφερε ένα φίδι, μικρό, να της το δείξει και να πάρει το εύγε!

Η γιαγιά μου η Ελένη πάντοτε είχε γάτους στο σπίτι της. Τους είχε για την εξόντωση των φιδιών και των ποντικών. Τους είχε όμως και για παρέα, μετά που πάντρεψε τα παιδιά της και έμεινε μόνη. Κάθονταν στην ποδιά της και αυτή τους μιλούσε λες και ήτανε παιδιά της!

Κ.Α.Χ.

22.4.2015