Το γκαζάκι

ΤΟ ΓΚΑΖΑΚΙ

΄Ολοι τον γνώριζαν ως ένα καλό άνθρωπο, ότι και να σημαίνει για τον καθένα το «καλός άνθρωπος», ως καλό οικογενειάρχη και ως πατέρα-υπόδειγμα. Κοίταζε μια ζωή τη δουλειά του και την οικογένειά του. Το όνομά του δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, ούτε για καλό, ούτε για κακό. Ακόμη όταν έβαζε εισφορά σε καμιά κηδεία ζητούσε να μείνει ανώνυμος. Μια φορά δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα κάτι που τον αφορούσε αλλά κι αυτό ανώνυμα. Τη μέρα που γεννήθηκε οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι του πατέρα του δημοσίευσαν στον Τύπο στη στήλη των γεννήσεων, ότι «ο κος και η κα … απέκτησαν υιόν. Να τους ζήσει!»

«Τους έζησε»,  μεγάλωσε,  πήρε τη σύνταξή του και τώρα τη βγάζει στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση και διαβάζοντας εφημερίδα. Και έτσι που κάθεται στην πολυθρόνα του μισοξύπνιος-μισοκοιμισμένος αναπολεί το παρελθόν και τη ζωή του. Σήμερα θυμήθηκε τότε που ήταν φοιτητής και έγινε η εισβολή στην Κύπρο. «προηγήθηκε το άφρον πραξικόπημα» σκέφτεται, λες και διορθώνει τις σκέψεις του. Τότε είχε τη φαεινή ιδέα να ρίξει γκαζάκι στην πρεσβεία της Τουρκίας. Το εκμυστηρεύθηκε σε δυο άλλους συμφοιτητές του και κατέστρωσαν όλοι μαζί το σχέδιο δράσης. Ο ένας θα πήγαινε στο κατάστημα να αγοράσει το γκαζάκι, ο δεύτερος θα παρακολουθούσε τις κινήσεις των αστυνομικών που φρουρούσαν την πρεσβεία και αυτός στην κατάλληλη στιγμή θα έριχνε το αναμμένο γκαζάκι στην είσοδο της πρεσβείας και θα το έβαζε στα πόδια ακολουθώντας τη διαδρομή διαφυγής που είχαν καθορίσει όλοι μαζί.

Η μέρα της δράσης έφτασε. ΄Ολοι πήραν τις θέσεις τους. Αυτός με το γκαζάκι κρυμμένο κάτω από το σακάκι του πλησίασε την είσοδο της πρεσβείας. Το πόδια του έτρεμαν. Κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε. Με το ένα χέρι στην τσέπη του παντελονιού του κρατούσε τον αναπτήρα και με το άλλο χέρι κάτω από το σακάκι κρατούσε το μαχαίρι με το οποίο θα τρυπούσε το γκαζάκι που ήταν τυλιγμένο με ένα ύφασμα στο οποίο θα έβαζε τη φωτιά. Κοντοστάθηκε στην είσοδο του κτηρίου της πρεσβείας οπότε ο αστυνομικός βγήκε από τη σκοπιά του και του είπε. «αν είναι για βίζα ελάτε αύριο το πρωί. Τώρα έκλεισαν». Του είπε ένα «ευχαριστώ» και συνέχισε το δρόμο του. Ακολούθησε όμως την καθορισμένη πορεία διαφυγής. Αυτό ήταν το άδοξο τέλος του εμπρησμού της τουρκικής πρεσβείας!

Καθώς τα σκέφτεται όλα αυτά ξυπνά μέσα του η νεανική του φλόγα για δράση. Πριν το κούρεμα είχε αφυπηρετήσει και είχε καταθέσει το εφάπαξ του στην τράπεζα. Τον κούρεψαν και έμεινε με το μισό εφάπαξ το οποίο προόριζε να κτίσει το σπίτι της μοναχοκόρης του που μόλις είχε παντρέψει. Αποφάσισε να δράσει, να εκδικηθεί την τράπεζα στο όνομα όλων των αδικημένων και λέγει στη γυναίκα του ότι «απόψε θα βγούμε μια παρέα παλιοί συνάδελφοι για φαγητό». Η γυναίκα του με μεγάλη ανακούφιση που θα έβγαινε και λίγο από το σπίτι, τού απάντησε «πολύ ωραία. Χαίρομαι για σένα»

Το απόγευμα πήγε  στην υπεραγορά της γειτονιάς να προμηθευτεί ένα γκαζάκι. Πέρασε τρεις φορές από το διάδρομο με τα γκαζάκια και δεν τολμούσε να πάρει ένα. Νόμιζε ότι όλοι οι πελάτες είχαν τα μάτια τους καρφωμένα σ αυτόν. Την τέταρτη φορά τόλμησε και πήρε ένα!

Το βράδυ με το γκαζάκι κάτω από το σακάκι του στάθμευσε το αυτοκίνητό του απέναντι από την τράπεζα. ΄Αφησε τη μηχανή αναμμένη για να διαφύγει αμέσως, κατέβηκε και πλησίασε την είσοδο της τράπεζας …

΄Ανοιξε τα μάτια του και κατάλαβε ότι βρισκόταν στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου Λευκωσίας. Από πάνω του η γυναίκα του, η κόρη του και ο γαμπρός του. ΄Εφτασε και ένας γιατρός που του ανακοίνωσε «θα μπορέσετε να πάτε σπίτι σας σε λίγο. Ευτυχώς τα εγκαύματα στο χέρι σας είναι ελαφριάς μορφής». Μόλις απομακρύνθηκε ο γιατρός, η γυναίκα του τού λέει. «Τι πήγες να κάνεις χριστιανέ μου; Ευτυχώς ο γαμπρός μας γνώριζε τον αστυνομικό και δεν θα κινηθεί υπόθεση εναντίον σου, ειδικά αφού δεν έγινε καμιά ζημιά.

Και πάλι άδοξο τέλος με το γκαζάκι!

Κ.Α.Χ.

10.2.2015